Pimpelmezen 2012

Het is warm vandaag, ik zit in de schaduw van mijn huis. Vanuit mijn linkerooghoek zie ik iets kinderlijks voorbij flapperen. Dat was geen ouder, de jonge pimpelmezen zijn aan het uitvliegen!

Bijna drie weken geleden hoorde ik zacht piepen in het kastje. Die dag werd de schutting vervangen. Ik had buikpijn dat de meesjes af zouden haken met dat gedoe naast ze, maar ja, het moest toch gebeuren. Op dat moment was ik nog in de veronderstelling dat ze net met broeden begonnen waren. Ik dacht dat het gepiep van het vrouwtje was, dat ze een beetje genoeglijk voor zich uit zat te neuriën. Maar gedurende de week werd het piepen luider en luider, en nog luider: duidelijk de jongen die groter en sterker werden met elke rups die de ouders ze voerden.

De meesjes lieten zich niet afschrikken door de bouwwerkzaamheden. En nu is het zover, ze zijn groot genoeg voor de buitenwereld. Nummer 1 zit veilig in de boom bij de buren, en nummer 2 verschijnt voor het gat. "Tititu" roepen zijn ouders. "Tititu" piept nummer 2 terug en hij reikt zijn koppie ver naar buiten. "Tititu!" een pootje op de rand, en daar gaat hij. Nooit gevlogen, alleen binnenshuis met zijn vleugeltjes geklapperd, zet hij zich af en vliegt naar de anderen. Adembenemend.

Nummer 3 gaat net zo stoer. Nummer 4 doet er langer over. Aarzelt een tijdje. Dan hoor ik zijn ouders verder weg alarmerend piepen. Een gaai misschien? Ik zie niets verontrustends. Ik grijp mijn kans om mijn fototoestel te halen zonder iets te missen. Voorzichtig, dat ik in mijn haast niet struikel en mijn camera verpletter, snel ik weer naar buiten. "Hij zit er nog in," brengen de buren me op de hoogte. Die kunnen hun ogen er ook niet vanaf houden. De pimpelouders zijn terug. Nummer 4 komt weer voor het kijkgat. Ik sta er niet goed voor met mijn camera, te discreet opgesteld. Nummer 4 vliegt weg – en ik druk te laat af.

Gelukkig was het nog niet de laatste. Hoeveel zouden er nog in zitten? Hoeveel heb ik gemist? Was nummer 1 wel nummer 1? De vermeende nummer 5 zit klaar, maar de ouders zijn weer weg. Dan hoor ik ze dichtbij, ik doe mijn camera weer aan. Ik hoor een mees "tititu" roepen, en een andere alarm slaan. Mag nummer 5 nu wel of niet? Hij verschijnt en verdwijnt en verschijnt voor de opening. Camera uit, camera aan. Ik krijg pijn in mijn rug en mijn arm gaat zeer doen. Na een half uur (zo voelt het) klimt nummer 5 op de rand van het gat, en ik druk af. Raak! Hij vliegt veilig naar de overkant.

Het blijft stil in het kastje. Was dit de laatste? De ouders weten het ook niet zeker, eentje komt met een rupsje eens kijken, maar vliegt al gauw weg. Had er nog een in moeten zitten? Kunnen mezen niet tellen, of zou er nu een zwak of dood meesje achtergebleven zijn? Ik wil het nog niet weten. Vanuit de bomen hoor ik de jonge meesjes piepen. Ik zie een oudermees met een grote mug in zijn snavel. Het voeren gaat gewoon door, tot ze groot genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen.

Naschrift: na een paar dagen heb ik de kast eraf gehaald om schoon te maken met kokend water, er zat een keurig leeg nestje in.

Bekijk ook nog eens de video van pimpelmezen 2011.