Schapen en schuimkoppen

Grijs, grauw weer vandaag. Maar wel droog en windstil. Zou er nog iets op het strand liggen, aangespoeld na de stormen van een tijd geleden, of is dat allang weg? Een goede reden om door de duinen naar de kust te fietsen.

In de veronderstelling dat strandafslag Zeeweg nog is afgesloten fiets ik rechtstreeks naar Kattendel, langs de afrastering voor de schapen. Ze hebben een groot gebied. Kijk, daar komen er een paar aan, aan deze kant van het hek. Dat kan toch niet kloppen? Inderdaad, ze lopen zowel binnen als buiten de afrastering.

In de verte zie ik de boswachter langsrijden. Ik zwaai, hij ziet me niet, hij rijdt rechtdoor. Daar stopt de auto. Als ik dichterbij kom zie ik dat daar ook allemaal schapen buiten het hek staan. Hij lokt ze met een rammelende zak (dat werkt bij alle, echt álle beesten). "Daar staan ook nog schapen" roep ik, en wijs naar waar ik net vandaan kom. "Wat, buiten het hek? Deze club eerst eens naar binnen krijgen." Ik blijf even kijken of ik moet helpen, maar de voerzak werkt uitstekend. Met af en toe een bokkensprong huppelen de schapen achter de boswachter aan.

Als ik doorrijd naar het strand zie ik nog een groep schapen staan. Die zal hij ook wel vinden. Bij de zee valt er niks te jutten, er liggen vooral veel zwaardschedes, daar heb ik thuis al genoeg van. Voor het idee neem ik een mooi gepolijst stukje drijfhout mee. Het is niet wat ik hoopte te vinden, maar de zee heeft een ander cadeau: de kustlijn is versierd met plukken schuim, polkadots van Zandvoort tot IJmuiden, minstens.

Terugfietsend speur ik of ik nog loslopende schapen zie. Daar komt de boswachter aan, die is zeker helemaal rondom gereden met hetzelfde idee. We zwaaien naar elkaar. Hij grijnst, ik ook.

Schuimkoppen van Linda Hartgring op Vimeo.