Wilde eenden en warme koffie

Vrijdag ging ik met mijn wandelmaat weer eens de Amsterdamse Waterleidingduinen in. Meestal hebben we wel een idee waar we naartoe willen, maar nu waren we net als het nieuwe jaar nog wat blanco. Dat is wel de ideale instelling voor een zwerftocht: zonder doel loop je langzamer en kijk je meer om je heen, omlaag en omhoog.

Een paar abelen langs het kanaal hebben een rode zweem over de bast. Schimmels misschien? We volgen een hertenpaadje en met een bocht dwars door het bos komen we uit bij Duivendrift. Nu al hebben we heel wat damherten gezien, met een dikke wintervacht. Het lijkt wel of ze elk jaar tammer worden. Ondanks dat staan ze nog steeds te ver weg voor mijn camera.

Zoek de onzichtbare eekhoorn

Bovenop de Pollenberg waait het snoeihard, maar even verder lopen we alweer in de luwte, richting Vogeleiland. Het is rustig, af en toe een jogger of een wandelaar in de verte. We steken door naar het Vliegermonument. Het zonnetje breekt wat door. Ik zie een eekhoorn hoog door een den rennen, heel kort maar. We horen hem nog wel, maar hij houdt zich verscholen.

Aan het begin van het pad langs de holle boom staat een waterkom. Als ik me het verhaal goed herinner, was die vroeger voor de jachthondjes van de opzieners. Maar waarom eigenlijk? Het Zwarteveldkanaal is vlakbij, water genoeg hier. We zijn blij dat de kom er nog staat, want daar kun je leuk mee spelen.

Langs het zwarteveldkanaal

Bij het kanaal aangekomen maakt de lage zon er een ansichtkaart van. We zijn verrukt van de warme gloed over riet en bomen, en de mooie tegenlichtplaatjes. Het bruggetje is door de wilde eenden in gebruik als steiger. Er komt een zwart-witte eend langs. Ik zou niet durven zeggen welke soort het was. Er staan verschillende in mijn boekje, maar thuis weet ik niet meer precies hoe hij eruit zag en ik heb hem ook niet op de foto. Hij duikt onder het bruggetje door. Dat is grappig, ik wist niet dat het eronder open was, maar het is natuurlijk logisch dat het water door kan stromen.

Dankbaar voor onze zitmatjes houden we hier koffiepauze. Wat zullen we eens doen vanaf hier? Doorsteken naar Astrid’s Driftje valt af, we willen de eenden niet van hun steiger jagen. Verder langs het kanaal dan? Er waren wel net mensen vandaan gekomen, maar ik weet uit ervaring dat dat bijna niet lukt zonder natte voeten. Doorsteken naar het Middenveld is een optie, maar dan moeten we onder de afrastering door, daar hebben we nu geen zin in. Het is ook al vier uur, we besluiten terug te gaan langs het kanaal.

Op het tweede stuk loop je hoog over, door het bos. Daar waren al eerder bomen omgevallen, maar nu ligt er ook een boom als een poortje over het pad. De zon staat ondertussen zo laag dat hij achter de duinen verdwenen is. Ontspannen lopen we langs het aanvoerkanaaltje naar de Oase.