Een heel raar krukje

In de kringloopwinkel zie ik echt een heel raar krukje. Ik ga er behoedzaam op zitten. "Dat is geen krukje hoor,” zegt een langslopende meneer. "Dat is een voetenbankje." Aha, dat verklaart het gek korte rugleuninkje. "Dat weet ik doordat mijn oma er vroeger net zo eentje had. Als het goed is, is het verstelbaar." Inderdaad, vier standen maar liefst. We proberen het samen uit. Wat een leuk ding is dit! Het ziet er nog goed uit, alle nagels zitten mooi vast, de stof is redelijk schoon, het beslag is in prima staat. En dat voor slechts 8½ euro, die neem ik. Wat nou hocker, dit wordt het nieuwe loungen!

Thuisgekomen haal ik er een lapje over en zet hem voor de bank. Het valt nog niet mee om de meest comfortabele stand te vinden. Stand 3 bevalt voorlopig het best. In mijn verbeelding zie ik een wat kort, stevig vrouwtje, grijsblonde watergolfkrullen, met dikke benen in steunkousen. Houdt ze vocht vast of zijn het spataderen? Ik heb een levendige fantasie, maar neem toch het zekere voor het onzekere: om eventuele vibraties van de vorige eigenares uit te vagen, steek ik een wierookstokje aan, en wapper ermee rondom het krukje.

’s Avonds geniet ik van mijn nieuwe tv-kijkhouding. Overdag zet ik hem ingeklapt naast de boekenkast. Probeer dat maar eens met een hocker.

Covergirl

Dat is ook wat, loop ik net de winkel van het bezoekerscentrum van de Amsterdamse Waterleidingduinen binnen, staat mijn wandelmaat te gebaren dat ik naar buiten moet komen: of ik ook op de foto wil voor Struinen. Leuk!

Struinen is het kwartaalblad van de Amsterdamse Waterleidingduinen. Op de cover staan steeds 9 foto’s van bezoekers. Deze keer worden het mensen met rugzakjes. Ik loop met een 30 liter (!) rugzak, voornamelijk om tijdens het lopen jas, trui, et cetera in te stoppen. Maar ook voor het zitmatje, de thermoskan en de broodjes onderweg. Ik maak echt een uitje van mijn wandelingen. Met die rugzak kom ik wel in aanmerking voor de foto.

Ik schud de hand van fotograaf Alwin Slomp en boswachter Gerard Scholten. We lopen naar een opgaand stukje duin, dat eruitziet alsof het midden in het gebied ligt. Vele keren kom ik nonchalant het heuveltje afstappen, halverwege een boompje vasthoudend. Alwin maakt foto na foto, terwijl ik probeer niet mijn fotogezicht op te zetten en de aanwijzingen op te volgen. Als hij tevreden is, is mijn wandelmaat aan de beurt, op net een ander stukje heuvel. Ook hij mag steeds weer het heuveltje op en af.

Ondertussen praat ik met boswachter Gerard. Het blijkt dat die kale plekken op de bomen niet zijn van het schuren met geweien, zoals ik dacht. Het zijn vraatplekken, de bast van de kardinaalsmuts is zacht, en rijk aan mineralen, en geliefd bij de herten. De bomen overleven het gewoon. Weer wat geleerd!

En nu elke dag kijken of de nieuwe Struinen al in de bus ligt.

>> lees het vervolg