Herfstige contrasten

De natuur perst het laatste levensvuur eruit voor straks definitief de aftakeling intreedt met de winter. Waar het vochtig is, ruik je de gezonde rotting. In het lage zonlicht heeft alles een zinderende intensiteit, de waterige lucht wordt zichtbaar in het tegenlicht. Roodbruine blaadjes knisperen in een dikke laag onder mijn voeten.

Ondanks de mooie zondag is het hier vrij stil. Meer richting het Koevlak wordt het drukker. Twee jongens lopen met een hond. Ze blijken niet ervan op de hoogte te zijn dat dat verboden is, ook aangelijnd. Verderop vraagt een geagiteerde dame me of ik hen erop aangesproken heb. Ik ben wat onthutst, zulke aardige jongens en zo een boze mevrouw. Het wordt wat rustiger als ik van de strandroute afbuig. Nu loop ik over een kronkelig pad door een bos van dunne bomen. Het is er zompig. Met een tapijt van natte zwarte blaadjes, bemoste omgevallen bomen en af en toe een varen voelt het hier opwindend sinister.

Uit het bos vandaan zijn er weer meer mensen, die komen zeker van het Vogelmeer af. Ik loop vlak achter een wat luidruchtig gezin. Ik ben blij dat de kinderen pret hebben, maar ik heb het toch liever wat stiller. Om ze een flink stuk voor te laten gaan, zoek ik al dralend naar iets om te fotograferen. Daar zie ik de gelooide hoed van een vergane vliegezwam. Aan de andere kant van het pad ligt een boomstronk vol fluwelige bruine zwammetjes. Maar het klapstuk groeit nog iets verder het veld in: knaloranje zwammen op een stronk, omzoomd met gifgroen mos.

Het begint nu toch wel fris te worden, aan het eind van de middag, half november. Ik zou willen dat ik handschoenen bij me had. Op het uitzichtpunt Starrenberg kijk ik naar een Japanse prent, zoals de middagnevel een gelaagdheid in het landschap maakt. Een mistig zonnetje doet het helmgras schitteren. Wat een mooie wandeling was dit weer.