Dag waterhoentje

Vorige week heb ik een waterhoentje begraven. Een dag eerder zag ik hem ineens in de tuin zitten. Een grote, grijze, nog wat donzige jonge waterhoen. Hij staat een beetje te suffen. Hij loopt een stukje, gaat verderop een tijd staan suffen. Dat duurt wel erg lang, en geen ouders te zien. Zouden die nog voor hem moeten zorgen, of is dat al afgerond?

Ik zet een bakje water neer en strooi wat havermout. Hij verstopt zich stiekem achter een mand. Hij lijkt niets te hebben, loopt goed, geen hangend vleugeltje. Ik zet de poortdeur open zodat hij weg kan lopen, naar de sloot verderop. Vanuit mijn kantoor boven zie ik eksters snoepen van het voer. De waterhoen zit nog verstopt. Even later zie ik hem weer staan niksen, met zijn rug naar het eten, vlak naast de open deur. Na een uurtje ga ik die dichtdoen. Het kan alleen maar katten uitnodigen om binnen te komen wandelen, en hij maakt er toch geen gebruik van.

Zal ik het Vogelhospitaal bellen? Maar wat dan? Beest vangen, in een doos stoppen, in de fietstas, in de stress, zit hij daar in een kooitje. Als hij hier niet eet of drinkt, zal hij het daar ook niet doen. Ik vraag hulp op Twitter. SOVON (Kenniscentrum voor vogelonderzoek Nederland) reageert: hij zou zichzelf moeten kunnen redden, misschien is hij ziek, dan heb ik alles al gedaan wat ik kon doen. Dat sterkt me om hem rustig te laten zitten en het af te wachten.

Als ik de volgende dag de gordijnen opendoe, proberen een merel en een tortel elkaar bij de havermout weg te jagen. Zie je wel, alle vogels kunnen het voer vinden. Het waterhoentje blijkt stijf achter de saliestruik te zitten. Had ik hem dan toch naar het Vogelhospitaal moeten brengen? Misschien was hij daar ook doodgegaan, dan liever rustig in mijn achtertuin. Maar wat doe ik er nu mee? Groenbak? Ik zie voor me hoe hij op de grote hoop gegooid wordt. Dan begraaf ik hem liever in mijn tuin. Goed diep, en versierd met een grote schelp en een parelbes. Dag waterhoentje.