dinsdag 20 december 2011

Fijne feestdagen!

Zelfportret op Eerste Kerstdag 2010 (met kadertje van Picture-It)
Een frisse neus en een warm hart, ook in 2012. Fijne feestdagen!

zaterdag 10 december 2011

In het spoor van Blootvoet

De wandelafspraak stond al een tijdje, maar het is vandaag onstuimig weer. De storm van de afgelopen dagen mag voorbij zijn, de wind is nog niet gaan liggen. Mijn wandelmaat belt op: "Hoe is het bij jullie?" Ik kijk uit het raam. De coniferen van de buren zwiepen wild heen en weer. "Niet echt wandelweer." We vermoeden dat het in het open duin nog harder zal waaien, en stellen de afspraak uit.

Daar zit ik dan in mijn wandelbroek en met mijn wandelsokken al aan. Tja. Ik wil wel even een frisse neus halen, ik heb alleen geen zin in een stadswandeling. Ik besluit toch naar de duinen te gaan, hoe erg kan het wezen?

Op de fiets vraag ik me af of dat nou zo’n goed idee was, maar eenmaal aan de wandel valt het eigenlijk best mee. Bij de Oosterplas waait het snijdend hard, zo over het open water heen. Het zand snerpt in mijn gezicht. Op het pad langs het meer zie ik ineens een afdruk van een blote voet. In december! Wie gaat er nu met 5 ÂșC en een koude wind op zijn blote voeten de duinen in? Het lijkt me een mannenvoet, aan de grootte en breedte te zien. Niet groot genoeg voor een yeti of gorilla, glimlach ik in mezelf. Een zwerver? Aan de vorm en diepte van de afdrukken meen ik af te leiden dat Blootvoet rennend voorbij is gekomen. Een alternatieve marathonloper? Gewoon een rare vent? De sporen zien er vers uit. Als hij rent is hij vast al ver vooruit. Mijn hele wandeling lang blijf ik zijn sporen zien, en ik maak een lange wandeling. Soms zijn ze weg, even later zie ik ze weer. Blootvoet en ik blijken dezelfde route te lopen, zo ongeveer.

Ondertussen is het harder gaan waaien. Het bos suist en giert en piept en kraakt. Donderend geraas van vallende bomen blijft uit. Wel zie ik overal afgebroken takken liggen. Ik heb wel eens met iemand gewandeld, die op dat moment een dennenappel op zijn kalende hoofd kreeg. Het zag er grappig uit, maar het deed hem wel heel zeer. Ik kom veilig uit de duinen. Het laatste halfuur heb ik geen spoor van Blootvoet meer gezien. Ik denk dat hij is afgeslagen. Of zou hij zijn schoenen hebben aangetrokken?

zaterdag 3 december 2011

Rondje Bloemendaal

Nu het de laatste dagen van november nog mooi weer was heb ik het ervan genomen. Ik vind het heerlijk om wat door Bloemendaal te struinen: een boodschapje doen in het dorp, even rond het hertenkamp wandelen, Thijsse’s Hof meepakken en door het Bloemendaalse Bos kuieren.

Het zal best dat mensen somber worden van de vallende blaadjes, maar de kleuren zijn zo knetterend dat dat toch zou moeten compenseren. Juist als ik me wat neerslachtig voel, knap ik enorm op van een inspirerende herfstwandeling, fototoestel mee. Onderweg laat ik me betoveren door warm rood, geel, groen, besjes, mos, zwammen, en allerlei beesten, al dan niet echt of te fantaseren in een verwrongen boomstronk.


Vrolijke honden in het bos, de eenden in het hertenkamp komen hoopvol aanrennen terwijl ik niet eens met een zakje kraak, bij het Halve Maantje lopen koeien (‘pas op voor de stier’ zegt het bordje), nog meer eenden en nijlganzen. En alles ziet er prachtig uit in het lage zonlicht.

Wonderlijk zoveel leven als er zit in het seizoen van het afsterven. Tussen de villa’s staat een klein vrijstaand pand te koop. Verwilderde tuin. Alle ramen kapot. Ik durf niet naar binnen omdat het eruit ziet alsof het op instorten staat. Ik loop eromheen en loer door de vensters: resten van stiekeme bijeenkomsten van opgeschoten jongeren, of daklozen, bekladde muren, en een gedicht? De romantiek van het verval.