tag:blogger.com,1999:blog-63711348716427093062024-03-17T16:27:02.059+01:00Casa Linda BlogLinda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.comBlogger70125tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-3439952248079796692017-12-16T18:46:00.000+01:002017-12-16T18:46:30.005+01:00Kerstverhaal bij de bushalte<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEHNcajUdp7WuRZhvzNtvXFGLApCZOGf9CJLgUnHpNZHu16KdHrWBtYDNkdSGsMAq9ojs-S3YarrQMYYPl2B5R6qM6oHHP9lOtS4oUeBiTARtQwsN2W7IV54WzXqJqIGsVg4rN2EYj9nk/s1600/Busstation.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEHNcajUdp7WuRZhvzNtvXFGLApCZOGf9CJLgUnHpNZHu16KdHrWBtYDNkdSGsMAq9ojs-S3YarrQMYYPl2B5R6qM6oHHP9lOtS4oUeBiTARtQwsN2W7IV54WzXqJqIGsVg4rN2EYj9nk/s320/Busstation.jpg" width="240" height="320" data-original-width="1200" data-original-height="1600" /></a></div>Met de nieuwe dienstregeling sluit de stadsbus nog steeds rot aan op de streekbus. Op een koude avond sta ik weer eens te wachten. Naast me onder de abri staat op gepaste afstand een vrouw op haar telefoon te kijken. Ze wordt aangesproken door een man die komt aanlopen. Ze spreekt Engels, hij hangt een ingewikkeld verhaal aan haar op. Ik houd me afzijdig. Zij kan hem niet helpen en hij komt nu bij mij: de benzinemeter van zijn auto blijkt defect en nu moet hij een jerrycan kopen maar hij heeft niets op zak en hij wilde zijn telefoon al als onderpand geven bij de pomp maar ze weigerden en nu heeft hij € 8,75 nodig voor een jerrycan en kan ik alsjeblieft helpen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc_MVCHcHlJJq7jhEp7kdz5x7TmJmEiPLF8Oo82aJ5015QjA__3934UTcgnBiJefg4-2if9qjYAySiMfnZHrPxtmCdJN9FhUaoeLGyIZMfhr4183FJ-WPm6PByxA41c4dGeT7JWchjmF8/s1600/RegenRaam.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc_MVCHcHlJJq7jhEp7kdz5x7TmJmEiPLF8Oo82aJ5015QjA__3934UTcgnBiJefg4-2if9qjYAySiMfnZHrPxtmCdJN9FhUaoeLGyIZMfhr4183FJ-WPm6PByxA41c4dGeT7JWchjmF8/s320/RegenRaam.jpg" width="320" height="240" data-original-width="1600" data-original-height="1200" /></a></div>‘Lulkoek’ is het eerste wat ik denk. Maar er is een minimale kans dat de man echt in nood zit. Ik denk terug aan een paar weken geleden, toen ik ook op de bus stond te wachten en door een meisje werd benaderd. Haar vader zou haar daar ophalen en ze stond al heel lang te wachten en haar telefoon was uitgegaan en of ze even met die van mij mocht bellen. ‘Wat een raar verhaal’ dacht ik toen ook. Ik antwoordde “nou, ik heb alleen een prepaid, dus liever niet als je het niet erg vindt”. ‘Overal staan mensen bij andere haltes, die vast allemaal een abonnement hebben’, dacht ik erbij. En ja, weet ik veel wat ze met mijn telefoon gaat doen. Er kwam een bus aanrijden, de chauffeur stapte uit om een sigaretje te roken. Van hem mocht ze wel bellen. “Waar blijf je nou! … Mijn telefoon is uitgegaan! … Nee ik doe niet rustig! … Omdat ik niemand kon vinden met een telefoon!” huilde ze met overslaande stem in de mobiel van de buschauffeur.<br />
<br />
Daar denk ik aan bij deze man, die met zijn radeloze verhaal om € 8,75 vraagt voor een jerrycan benzine. Ik geef hem een tientje. Hij zakt bijna door zijn knieën van opluchting. “Ik betaal je terug!” belooft hij, en hij pakt zijn telefoon. “Wat is je nummer, dan bel ik je, dan heb jij mijn nummer en kun je in een berichtje doorgeven waarnaar ik het moet overmaken”. We regelen het, hij bedankt me nogmaals uit de grond van zijn hart en beent weg met mijn tientje.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1C03jD9F2d-DyHQP0kvBmeiSqEqrPzFLAqf3dOn6GhwknpaRbMytx_HxM3a5c-Qcg-gAqLiJR223kWlu5BTZ5ZYVx5SvKQaijlZAYtxv3cacsGC3xEAlsKqZyOn9JTy5ISZ97nzvtimY/s1600/BusSpace.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1C03jD9F2d-DyHQP0kvBmeiSqEqrPzFLAqf3dOn6GhwknpaRbMytx_HxM3a5c-Qcg-gAqLiJR223kWlu5BTZ5ZYVx5SvKQaijlZAYtxv3cacsGC3xEAlsKqZyOn9JTy5ISZ97nzvtimY/s320/BusSpace.jpg" width="320" height="240" data-original-width="1600" data-original-height="1200" /></a></div>De buitenlandse vrouw en ik kijken elkaar aan. “Even if it is fake, it’s only ten euro”, geef ik als verklaring. “I really didn’t have the money” antwoordt ze en ze laat me het beetje kleingeld in haar portemonnee zien. We praten even verder, zij kwam uit dezelfde stadsbus en moet nu dezelfde streekbus hebben als ik. We klagen wat over hoe slecht het aansluit. De abri druppelt ondertussen vol met reizigers. Eindelijk komt onze bus eraan, ‘999 geen dienst’ staat erop, maar de tijd klopt en inderdaad is het de goede. De vrouw lijkt niet te beseffen dat dit onze bus is. Ik loop terug om haar erop te wijzen dat ze in moet stappen. “But it says 999?” zegt ze in verwarring terwijl ze achter me aan komt. Het computersysteem van de bus is stuk, het nummer kan niet gewijzigd, legt de chauffeur uit. En, gelukje voor ons, we kunnen ook niet inchecken en mogen gratis mee. De volgende dag heb ik toevallig diezelfde bus weer, en zo heb ik instant het tientje er al bijna uit.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixWHtWRx4Ukl3nIQzksiVgRWM8CSAqSqE4ZfuUj6D5x2xJXkhYBgDQpIICdsltzWVmHGeN_SPDtotdkJV6J52g1UH0Rl9gYID6gBz4vbG1f-fGIxYbkae9R_-eLvSl_DjimFBkjCmeMr4/s1600/Fietskelder.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixWHtWRx4Ukl3nIQzksiVgRWM8CSAqSqE4ZfuUj6D5x2xJXkhYBgDQpIICdsltzWVmHGeN_SPDtotdkJV6J52g1UH0Rl9gYID6gBz4vbG1f-fGIxYbkae9R_-eLvSl_DjimFBkjCmeMr4/s320/Fietskelder.jpg" width="240" height="320" data-original-width="1200" data-original-height="1600" /></a></div>Ik twijfel of ik de man zal sms'en. Het voelt als een blijk van wantrouwen om het niet te doen. Ik krijg geen reactie en er verschijnt ook geen tien euro op mijn bankrekening. Eigenlijk wist ik dit wel, toch ben ik blij dat ik hem dat tientje gegeven heb: omdat ik erdoor met die vrouw in gesprek raakte, zodat ik haar kon waarschuwen, zodat ze niet nog eens een half uur hoefde te wachten. En omdat rare verhalen soms waar zijn en ik zou willen dat ik geloofd zou worden, als ik in nood verkeerde en alleen zou zijn en hulp nodig zou hebben. Laten we elkaar niet als enge vreemden beschouwen, maar laten we er voor elkaar zijn, elkaar het voordeel van de twijfel gunnen, en onze medemenselijkheid blijven koesteren. Ik wens jullie alle goeds voor 2018.Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-71426448644369813992017-05-26T19:06:00.000+02:002017-05-26T19:06:29.054+02:00De sint-jacobsvlinder in het labyrint<div style="text-align: right;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS3eud7AlMdz41o0gyw39n63OGLBwV8Py_69Ol8eXhBgUO7pn0UVQDfhnNdhd2IRwRMSgAFLosB2k0NqZqbm5yrgrN3QQ9S_RK8PeNz4bDK4in7eBTAuhJcZtX8l6qYc6Lxp-ONA43JBo/s1600/DSC_0051.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="361" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS3eud7AlMdz41o0gyw39n63OGLBwV8Py_69Ol8eXhBgUO7pn0UVQDfhnNdhd2IRwRMSgAFLosB2k0NqZqbm5yrgrN3QQ9S_RK8PeNz4bDK4in7eBTAuhJcZtX8l6qYc6Lxp-ONA43JBo/s320/DSC_0051.JPG" width="181" /></a></div>Hemelvaartsdag, kwart over acht ‘s ochtends. Met de dauw op mijn ogen fiets ik naar Bloemendaal aan zee, naar het Eindpunt. Drie keer eerder liep ik een labyrint: een keer in de Grote Kerk, <a href="http://lindahartgring.blogspot.nl/2016/02/geluksroute-haarlem-2016-van-hart-tot.html">een keer bij Dé Plek</a> (beide een pop-up labyrint tijdens de Geluksroute Haarlem) en een keer <a href="http://www.vlierhof.org/gemeenschap/labyrint/">bij de Vlierhof</a> in Kleve, Duitsland, waar een prachtig labyrint gemaakt is met kruiden, heesters en andere planten. Dit wordt de eerste keer dat ik op het strand een labyrint ga lopen.<br />
<br />
<div style="text-align: center; font-family: serif; font-size: 1.3em;">Bamboe krast lijnen<br />
in het zand, een lichtvoetig<br />
labyrint aan zee<br />
</div><br />
De zon straalt, er staat een fris briesje, de eerste badgasten installeren zich op hun strandbedjes. Ik stel me voor aan organisator Joke en aan de andere deelnemers. Joke heeft bamboe stokken en een touw met lussen op elke 60 cm. Ik houd in het midden een stok in het zand gepind, terwijl twee anderen elk een stok door een lus steken, de draad strak trekken en zij aan zij achteruitlopend de paden van het labyrint rondom in het zand krassen. We maken dit keer het labyrint van Chartres, dezelfde grondvorm als die in de Vlierhof. De bochten worden ingetekend en we versieren het labyrint met schelpen, drijfhout en wat we nog meer vinden. Iedereen speelt eraan mee. Ik zoek in de branding naar een mooi schelpje en vind een verdronken sint-jacobsvlinder. Die leg ik in het midden van het labyrint.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY_zZKY0tjbeKQmqhgnGW9ZkcGACPg8wJe9-n2VPZA1z9f_yUMJAOnz8_EuiQiUnyQBpVGqxi6bdEdERlK6StyDQMSixik3e6QyDYBBCOp4uYfY9uEroogOlGV7stR_q8HLGFjgXndHj0/s1600/IMG-20170525-WA0005.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY_zZKY0tjbeKQmqhgnGW9ZkcGACPg8wJe9-n2VPZA1z9f_yUMJAOnz8_EuiQiUnyQBpVGqxi6bdEdERlK6StyDQMSixik3e6QyDYBBCOp4uYfY9uEroogOlGV7stR_q8HLGFjgXndHj0/s320/IMG-20170525-WA0005.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Tekenen. Foto: deelnemer ]</td></tr>
</tbody></table>Als we vinden dat het klaar is, geeft Joke uitleg over het labyrint: in tegenstelling tot een doolhof is er maar één weg naar binnen, en je gaat dezelfde weg terug eruit. Je kunt het lopen op de manier die je zelf wilt, alles mag. De eersten lopen het labyrint in. Het verrast me dat hun looptempo niet sereen meditatief traag is, maar van een gewone wandelsnelheid. “We hebben het labyrint ook wel eens rennend gedaan,” vertelt een deelnemer, “dan moet je wel goed opletten in de bochten.” Wat bevrijdend! Ik besluit het ook eens te proberen; niet rennend, maar in mijn normale tempo.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_gcUvKi8ja15Mtw19QkZOB-Dl-2ryLiThyphenhyphenr414XujAPpQLs_n9gQQ3ciEAG2r9iE2uDDF7i-wGDTSmj-xX3KJCNsR5pXhCmDDRe0JecnL8WG882Mry4mddG0s-TFWNY4kS0YOYokzlQ0/s1600/CAM01469.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_gcUvKi8ja15Mtw19QkZOB-Dl-2ryLiThyphenhyphenr414XujAPpQLs_n9gQQ3ciEAG2r9iE2uDDF7i-wGDTSmj-xX3KJCNsR5pXhCmDDRe0JecnL8WG882Mry4mddG0s-TFWNY4kS0YOYokzlQ0/s320/CAM01469.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Sint-jacobsvlinder ]</td></tr>
</tbody></table>Ik heb oog voor wat ik allemaal tegenkom op het pad, in plaats van diep in mezelf te zinken. Mijn blik valt op een zaagje (een bepaalde schelp), die neem ik mee. Verderop ligt midden op het pad een glinsterende, transparante kwal. Ik kom langs een grote zwarte schelp, en in een volgende cirkel langs een wit veertje. Halverwege laat ik in een opwelling het zaagje achter op het pad. Hier op het strand is het een volstrekt andere beleving dan bij de andere drie labyrinten die ik liep. Ik voel geen moeheid, geen tranen, geen ongeduld, het is fijn om in mijn natuurlijke tempo te lopen. Af en toe raak ik afgeleid door iets wat elders op het strand gebeurt en dan wankel ik. Wel focus blijven houden op mijn pad! Ik pak een ander zaagje op en dat neem ik mee naar het centrum.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzfvi7s1kCUpEe5D2I3hpeoaZWX89Y_tnnCW1g2ZJNm2rtwkbF6KzcZRyraRXYdo_qdDa3njJKiJRcsCRf9uOA9Xv0caHxZAwkW-hoA7kOcuYbvGkn3sRws2B3SE1M64TZltGHwlZZKkM/s1600/IMG-20170525-WA0009.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzfvi7s1kCUpEe5D2I3hpeoaZWX89Y_tnnCW1g2ZJNm2rtwkbF6KzcZRyraRXYdo_qdDa3njJKiJRcsCRf9uOA9Xv0caHxZAwkW-hoA7kOcuYbvGkn3sRws2B3SE1M64TZltGHwlZZKkM/s320/IMG-20170525-WA0009.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Lopen. Foto: deelnemer ]</td></tr>
</tbody></table>Eerder dan verwacht kom ik daar aan. Ik bewonder het schelpenpatroon, maar waar is nou mijn vlinder? Dan zie ik een deelnemer op de terugweg uit het labyrint met haar handen koesterend in een kommetje gevouwen. Alles komt en gaat. Ik wil ook iets meenemen uit het labyrint. Ik zie een dichte mossel, die zal ik naar zee terug brengen. Een klein wit schelpje kan ik ook niet laten liggen. Ik heb twee dingen ingebracht, dan mag ik er twee uit halen, zo redeneer ik. Op de terugweg leg ik het witte schelpje naast de grote zwarte schelp. Als ik de mossel later zachtjes in het water laat zakken, gaan de kleppen een beetje open.<br />
<br />
<div style="text-align: center; font-family: serif; font-size: 1.3em;">Op blote voeten<br />
Zand en water, zon en wind<br />
Mijn pad vol bochten<br />
</div><br />
Na afloop drinken we samen koffie en thee, sommigen bestellen taart erbij. We praten gezellig na. Ik schrijf steekwoorden in mijn boekje. Joke pakt ook haar schrijfboek erbij. Ze vraagt ons allemaal om een woord. Ik kom op ‘laid back nieuwsgierig’. Het thema van deze week is ‘erkenning’, hoor ik. Dat vormt het eerste woord van het gedicht van al onze woorden bij elkaar. We bestellen nog een rondje. De zon brandt, muziek klinkt over het terras. Beneden huppelen kinderen door het achtergelaten labyrint.<br />
<br />
<i>Joke begeleidt in de zomer wekelijks <a href="http://de-ontdekking.org/labyrintlopen/">een labyrint op het strand van Bloemendaal.</a></i>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-91207048246595004012017-02-16T18:33:00.000+01:002017-04-17T18:13:14.216+02:00Mijn Geluksroute Haarlem 2017: shiatsu!Twee volle dagen shiatsu geven: dat was mijn Geluksroute dit jaar. En het was geweldig! Samen met Jaap, en op zondag ook met Petra, gaf ik bij <a href="http://www.hof20.nl/">HOF20</a> aan de lopende band korte behandelingen op de tatamimat of op de speciale stoel. Ook gaven we twee keer een workshop ‘Leer zelf shiatsu geven’.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsvu2zDmEA2ngTOXR5_AjGIsmOWRum2jVaY9ed9gN6iktbG8aw2K9Wa_m5qOvVgFtzADMiIqJTa8PSHrJT2QNzaDxJ6V11OLFUkVBT2RsKBMO0OD6DTx5KcRUlwFhIlY7T4OhoLyQ78kc/s1600/shiatsuHOF20klzolder.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsvu2zDmEA2ngTOXR5_AjGIsmOWRum2jVaY9ed9gN6iktbG8aw2K9Wa_m5qOvVgFtzADMiIqJTa8PSHrJT2QNzaDxJ6V11OLFUkVBT2RsKBMO0OD6DTx5KcRUlwFhIlY7T4OhoLyQ78kc/s320/shiatsuHOF20klzolder.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Stilte voor de storm ]</td></tr>
</tbody></table>Het zag er even naar uit dat voor mij de pret niet door zou gaan: vlak van tevoren werd ik snotverkouden. Als een dweil liep ik op zaterdag bij HOF20 naar binnen. Medegeluksbrenger <a href="http://www.relaxmetreiki.nl/">Laura Freling</a> werd mijn redding. Zij gaf mij Reiki, met haar handen op mijn schouders, op mijn hoofd, boven mijn hoofd. Binnen een paar minuten voelde ik alles van me afglijden en kwamen er een lichtheid en ontspanning over me. Ik heb me de hele dag fit gevoeld. Dat was nodig ook, zo veel animo als er was voor onze shiatsubehandelingen! Ook onze workshop zat vol.<br />
<br />
Wat een feest om al die mensen te laten ervaren waar ik zelf zo gelukkig van word. Dat is zowel het ontvangen van shiatsu als het geven. Shiatsu is Japanse drukpuntmassage. Het vraagt geen spierkracht om mee te werken, je maakt gebruik van de zwaartekracht. Je geeft ook niet je eigen energie weg, door de druk en strekking bied je de energie van de ander gelegenheid om door te stromen. Het aardige is dat je in je eigen lijf kunt voelen wat je doet: als je goed zit, voelt het prettig en blijmakend. Bij shiatsu geldt dat geluk brengen ook geluk ontvangen is.<br />
<br />
Op dag twee van de Geluksroute had ik wel wat opstarttijd nodig. Ik word dan wel niet heel moe van shiatsu geven, alle sensatie en uitwisseling van dag één waren behoorlijk intensief voor me. Gelukkig hadden de geluksplukkers op zondag ook wat opstarttijd nodig, en kon ik in alle rust met een kopje thee en wat oefeningen Qi Gong tot mezelf komen, daar op de zolder van HOF20. Zo zie je maar weer hoe de Geluksroute werkt: alles gaat zoals het moet gaan, je kunt het in vertrouwen laten gebeuren.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; background-color:#9f6; padding: 1em;"><b><a href="http://www.nhnieuws.nl/gemist/radio/629/231353/-">Luister NH Leeft Zondag 5 februari</a></b><br />
(met video van de Free Hugs)<br />
Deel 1:<br />
11.11 intro Isabella<br />
17.25 Marike in de ballenbak<br />
34.44 Shiatsu bij mij in HOF20<br />
51.33 Geluksdrankje bij HOF20<br />
Deel 2:<br />
18.17 Free Hugs met Rick Shamier<br />
34.50 Energetische facelift van Raymon Donk<br />
49.45 Complimentenloket<br />
</div>Wat ik ook in vertrouwen liet gebeuren was het interview voor Radio Noord-Holland. In het programma NH Leeft vlinderde verslaggeefster Isabella Prins door de Geluksroute Haarlem. Zo kwam ze bij mij op de mat terecht voor een live <a href="http://www.casalinda.nl/downloads/NHleeftShiatsu.mp3">interview terwijl ze shiatsu van mij kreeg</a>. Dat was nog niet eenvoudig, met haar koptelefoon op en kabels en zendapparaat om. Haar rug voelen met mijn handen en tegelijk denken om haar vraag te beantwoorden was ook een uitdaging. Ik was blij dat ik al wat radioervaring had van de <a href="http://lindahartgring.blogspot.nl/2016/02/geluksroute-haarlem-2016-van-hart-tot.html">vorige Geluksroute</a>.<br />
<br />
Doordat we zondag met ons drieën waren voelde ik de ruimte om mee te doen met de workshop ‘Mag ik ook mild voor mezelf zijn?’ van <a href="http://haarlemcounseling.nl/">Titia Bakker</a>. Ik heb in de afgelopen paar jaar hardhandig moeten leren vooral goed voor mezelf te zorgen. Nu ik steeds vitaler word sluipt de neiging tot doordouwen er weer in. Ik wil zo veel en het gaat zo langzaam! En ik blijf onzeker of ik echt moe ben of dat ik alleen gewend ben geraakt aan het idee van moe zijn. Met als gevolg dat ik het pas geloof als ik me weer eens flink overbelast heb. In de workshop leidde Titia ons door een visualisatie: “Vanuit een veilige plek in je gedachten komt er een wijze vrouw op je toe lopen”. Ik zag haar niet, dat wil zeggen, ik zag een oudere vrouw van een reclameplaatje, die wilde ik niet. Mijn zus? Nee. Mijn eigen spiegelbeeld dan? Ook niet. Ik liet het idee van een vrouw los. Onmiddellijk verscheen mijn eigen trouwe gids – een oude Japanner – en zat ik op mijn bekende bergtop. “Maar je bent toch gewoon oké?” glimlachte mijn gids. “Ja, dat weet ik ook wel”, antwoordde ik welgemeend. Zo eenvoudig kan het zijn.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimG_zDGzoqmQzYje7mDI6OmAEzTtaND-2tI18S1Ksg8SgVjCozfVtmGVRHg37CE5HhTKdqLwGv6MRh2eeoreCxjDsqc6Nfm7iaiiaAUlGWeRKBAZSvPOFpq4Y93stlpiQeXsCwf75Vd9c/s1600/shiatsuHOF20flyer.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimG_zDGzoqmQzYje7mDI6OmAEzTtaND-2tI18S1Ksg8SgVjCozfVtmGVRHg37CE5HhTKdqLwGv6MRh2eeoreCxjDsqc6Nfm7iaiiaAUlGWeRKBAZSvPOFpq4Y93stlpiQeXsCwf75Vd9c/s320/shiatsuHOF20flyer.jpg" width="320" /></a></div>De workshop ‘Leer zelf shiatsu geven’ zat ook op zondag weer vol, en we gaven de rest van de middag nog vele behandelingen. Mijn verkoudheid was volledig naar de achtergrond verdwenen. Ik voelde me fantastisch! Daarna moest ik drie dagen bijkomen. Moe was nu echt moe, wist ik. Moe maar gelukkig.<br />
<br />
<i>De eerstvolgende <a href="http://www.hof20.nl/shiatsu">introductiecursus shiatsu</a> begint op 22 maart. Hierin leer je in vijf lessen zelf shiatsu geven. Wil je graag een behandeling shiatsu ontvangen? Jaap Storteboom is een ervaren en erkend shiatsutherapeut. Of je kiest voor een behandeling door een therapeut in opleiding, dat is <a href="http://www.casalinda.nl/">bij mij</a> of bij Petra.</i><br />
<br />
Tot slot een impressie van de Geluksroute (met HOF20 vanaf minuut 2'28):<br />
<iframe width="530" height="298" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/KBTsOEIRW64?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-79475282321189688502016-04-13T15:06:00.000+02:002017-05-26T20:10:21.149+02:00Haiku-wandeling in Thijsse’s HofDe haiku is een eeuwenoude Japanse dichtvorm die wortelt in het zenboeddhisme. Het is natuurpoëzie. De dichter noteert waardoor hij wordt getroffen, niet in lyrische termen maar sober, vanuit een besef van het goddelijk absolute achter de veranderlijke natuur.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi07Y1wRd2XbuChBTQh9qQ0Ch_4YE1nYOJ_6brxLzZjCysJvDxqrPokQ2OXnFDxd2lHeHPBsk1X7Z1T-iMeCcylkwEsHXaFlNUUuU5dL9mdubYTDsis5b1roM7oJVlDVS7fDvwFZTjjqhQ/s1600/DSCN5277_kl.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi07Y1wRd2XbuChBTQh9qQ0Ch_4YE1nYOJ_6brxLzZjCysJvDxqrPokQ2OXnFDxd2lHeHPBsk1X7Z1T-iMeCcylkwEsHXaFlNUUuU5dL9mdubYTDsis5b1roM7oJVlDVS7fDvwFZTjjqhQ/s320/DSCN5277_kl.jpg" /></a></div>Als je zelf een haiku-wandeling maakt hoef je dat natuurlijk niet zo serieus te nemen. Gebruik al je zintuigen, laat je raken en tel op je vingers; een haiku bestaat uit drie regels van in totaal zeventien lettergrepen: vijf lettergrepen op de eerste regel, zeven op de tweede regel en vijf op de derde. Idealiter spreekt uit een haiku welk seizoen het is, ofwel door het te benoemen, ofwel door te verwijzen naar een voor dat seizoen typerend verschijnsel, zoals sneeuw of narcissen. Wees specifiek, zoek naar contrasten of juist overeenkomsten in wat je hoort, ziet, ruikt, voelt. En bovenal: geniet.<br />
<br />
<div style="text-align:center">* * * * *</div><br />
Het is een van de eerste echt zonnige lentedagen. Onderweg naar Thijsse’s Hof knallen de forsythia’s me tegemoet. Ik zie paardenbloemen, speenkruid, dotters. Geel is blijkbaar de kleur van het voorjaar. De winterjasmijn is ondertussen uitgebloeid, de mahonie begint net. Een citroenvlinder komt voorbij. Zou ik hier iets mee kunnen voor een haiku? Iets met het verlangen naar de eveneens gele, zomerse wielewaal misschien? Ik let goed op al het geels onderweg, en zodra ik het ijzeren hek van Thijsse’s Hof door ben, been ik naar de vijver om op een bankje mijn gedachten op papier te zetten.<br />
<br />
<i>Windstil, blauwe lucht<br />
met wolkjes als boodschappers:<br />
twee vlinders, een hart</i><br />
<br />
Het is zondags druk, alle bankjes zijn bezet. Naast het beeld van Thijsse zit een mijnheer in zijn eentje op een bank en ik vraag of ik erbij mag zitten. We raken meteen in gesprek, van schrijven komt voorlopig niets. Dat hoort ook bij zen: omstandigheden accepteren zoals ze zich voordoen en er volledig in aanwezig zijn. De mijnheer en ik spreken over jong en oud, hoe relatief dat is, over onze interesses, onze loopbanen, over de natuur.<br />
<br />
<i>Op zoek naar stilte<br />
in gesprek met een vreemde,<br />
onverwacht cadeau</i><br />
<br />
Als hij verder loopt pak ik mijn schrijfboekje. Ik puzzel en puzzel, maar ik kan niets met het geel. Een meerkoet zwemt door de vijver, duikt regelmatig onder, brengt takjes en prut naar zijn nest verderop. Nu ik niet meer in gesprek ben merk ik hoe hard de vogels zingen: ik hoor merels, de fietspomp van de koolmees, een roodborstje en veel meer vogelzang die ik niet herken. Overal hoor je mensen praten, kinderen tetteren, buiten de Hof zoeven auto’s voorbij. Een paar citroenvlinders fladderen langs, een dagpauwoog, een kleine vos. De citroenvlinder heeft dezelfde kleur geel als de sleutelbloem, toch weer dat geel. Ik schrijf, kras door, herschrijf, tel de lettergrepen.<br />
<br />
<i>Oude rietpluimen<br />
tussen de groene scheuten,<br />
het water rimpelt</i><br />
<br />
Uren vertoef ik op hetzelfde bankje, wat nou wandeling. Yneke, die vandaag de Hof beheert, komt me gedag zeggen. Ik loop met haar mee naar de egelantier. Ze laat me de jonge blaadjes ruiken. Ik wist niet eens dat die blaadjes ergens naar roken. Maar waarnaar? “Zure appelen,” helpt Yneke. Ze waarschuwt dat de Hof over een half uur dicht gaat. De meeste bezoekers zijn al vertrokken. Ik zit nog even op een bankje bij het bruggetje, probeer een haiku over de egelantier. Om me heen zoemen hommels en bijen. Een merel baddert, een kraai pulkt iets uit het grasveld. Net voor het hek op slot gaat ben ik bij de uitgang. De geur van daslook blijft achter.<br />
<br />
<i>Ik zoek woorden, maar<br />
voel slechts de wind in mijn hoofd,<br />
de zon in mijn hart</i>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-54462856815777952872016-02-20T19:32:00.000+01:002017-05-26T20:10:34.930+02:00Geluksroute Haarlem 2016: van hart tot hart<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQFxsrov26vfNdhSmusJPg5g19WcKg0CTOE6FboLJQ16FL9O-Xa4Z6O7WUJtds8iRYDBnXfCfJtYJ-aK41RId8U-Gg2mdnATJ7CaWDdg4r1Xa8wBAdNHCgdC80oHAJ0zdBqYj-PXdR67Y/s1600/DSCN5166_1200.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQFxsrov26vfNdhSmusJPg5g19WcKg0CTOE6FboLJQ16FL9O-Xa4Z6O7WUJtds8iRYDBnXfCfJtYJ-aK41RId8U-Gg2mdnATJ7CaWDdg4r1Xa8wBAdNHCgdC80oHAJ0zdBqYj-PXdR67Y/s320/DSCN5166_1200.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;">[ Collage van een deelnemer ]</div></td></tr>
</tbody></table>Aaah, de Geluksroute, afgelopen 6 en 7 februari, wat was het fijn, wat was het fijn. In aanloop naar de Geluksroute waren er alvast enkele Gelukscafés, ter voorpret en om praktische zaken door te spreken. Het motto van Sandra Brandt, coördinator van de <a href="http://geluksroute.nu/editie/haarlem/">Geluksroute in Haarlem</a>, was helder: “Laat het gewoon gebeuren, het kan niet mislukken”. Tijdens een van die cafés vroeg iemand me wat ik ging doen. Tja, geluk plukken, maar oh wat kriebelde het om zelf ook geluksbrenger te zijn. Dat was op een donderdagavond. Dat weekend verzon ik met Sandra’s woorden in gedachten mijn workshop ‘<a href="http://lindahartgring.blogspot.nl/2016/01/geluksroute-haarlem-2016-van.html">Collagekaart van je Hart</a>’, en op maandag kreeg ik mijn plek bij <a href="http://www.hof20.nl/">HOF20</a>. Nu was het echt!<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe3aCW8dY4z2PiJu57Mq1I_RTqkXH8SXECTQhjKMeoA658TrK5IWaMgFEDpVsrg5M3ZqNHpPwAnNfqAQHSqA18mz4K8b6zzczfst_KdkWURlGjKG0rRXvP-s24zGhC1pKbJ9OEVfDjiHs/s1600/DSCN5155_1200.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe3aCW8dY4z2PiJu57Mq1I_RTqkXH8SXECTQhjKMeoA658TrK5IWaMgFEDpVsrg5M3ZqNHpPwAnNfqAQHSqA18mz4K8b6zzczfst_KdkWURlGjKG0rRXvP-s24zGhC1pKbJ9OEVfDjiHs/s320/DSCN5155_1200.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;">[ Mijn eigen collages als voorbeelden ]</div></td></tr>
</tbody></table>Ik bedacht wat ik precies wilde overbrengen met mijn workshop, wat ik ervoor nodig had, hoeveel mensen ik zou kunnen verwachten en hoe ik het moest organiseren. Ik sneed de blanco kaarten op maat, maakte kaders, kocht lijmstiften, en verzamelde tijdschriften en scharen. Als visitekaartjes maakte ik minicollages. Bij Haarlem105 op de radio vertelde ik net als veel andere geluksbrengers over wat ik met de Geluksroute ging doen. Niet <a href="http://lindahartgring.blogspot.nl/2013/05/schrijven-op-de-radio.html">mijn eerste keer op de radio</a>, maar nog steeds spannend! Dank aan Johan Rijbroek voor het nasturen van het interview met hem, zodat ik het kon <a href="https://drive.google.com/open?id=0B6c9t1XxCsnQV2FHR1psYU1rWkU">terugluisteren</a> (en jullie nu ook). Naast het voorwerk voor mijn eigen activiteit hielp ik mee bij <a href="https://www.facebook.com/deplekhaarlem/">Dé Plek</a>, Waarderweg 19. Dat is een nieuwe bruisplek in Haarlem, het knettert er van creativiteit, verbinding en ondernemerslust. We hingen sfeerlichtjes, decoratie en bewegwijzering op, kuisten de toiletten, de binnenruimten en de parkeerplaats, vulden en stempelden de zakjes met informatie voor de geluksplukkers, en aten samen, dankbaar voor deze cocreatie. De Geluksroute kon beginnen.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu1zZmQJW7f5fxMHUm6-dYu2I97pcK3CvbtAuX2WFly_4n1MCZS7WZAi6uDkvOntTQdPTCDx0bI09wIYXch5elIA4JDJ8dGLOBjaX464RFidQa77PHAdyHrxLxQzNDGIOyCZR-mf9rr1E/s1600/DSCN5167_crop_1200.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu1zZmQJW7f5fxMHUm6-dYu2I97pcK3CvbtAuX2WFly_4n1MCZS7WZAi6uDkvOntTQdPTCDx0bI09wIYXch5elIA4JDJ8dGLOBjaX464RFidQa77PHAdyHrxLxQzNDGIOyCZR-mf9rr1E/s320/DSCN5167_crop_1200.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;">[ Collage van een deelnemer ]</div></td></tr>
</tbody></table>Op zaterdag 6 februari ben ik enkel geluksplukker. ‘s Ochtends doe ik bij <a href="http://www.constellations-at-work.nl/">Mia Macke</a> een workshop Familieopstellingen. Degene die de vraag inbrengt plaatst (enkele) deelnemers in een opstelling om een aspect of rol te vertegenwoordigen. In het proces dat volgt verandert die opstelling, waardoor als het ware het patroon geheeld wordt. Dit is mijn eerste ervaring met systeemwerk en het is fantastisch om mee te maken! Ik mag meedoen als representant. Het verrast me hoe gemakkelijk ik in het energiepatroon stap: ik reageer in mijn gedrag en gevoel op wat de opsteller uitstraalt. En als dat verandert, is mijn houding ook anders. Je denkt dat je uit jezelf handelt, maar dit leert me hoe onbewust je reageert op de energie van de ander, en dus hoe het uitmaakt wat je uitstraalt voor hoe een ander op jou reageert.<br />
<br />
Na de lunch ga ik naar ‘<a href="http://www.jebentnuhier.nl/">Je bent nu hier</a>’ aan de Zijlweg 46, voor een lezing van Ellen Akkerman over het gedachtegoed van Brené Brown. Ik heb nog even de tijd. Rick Shamier staat buiten Free Hugs uit te delen. Dat ziet er zo vrolijk uit, dat ik ook een bordje met ‘Free Hugs’ pak en meedoe. Wat een leuke reacties! Mensen die stuurs doorfietsen, mensen die lachend doorfietsen, mensen die afstappen voor een knuffel. Evenzo met de wandelaars. En het toeval wil dat net de cameraman van Haarlem105 langskomt...<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="281" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/KEIr4NQBl9Y?rel=0" width="500"></iframe><br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1PXK8-HEhLpZQVhCrbKbl2I0Sul147LBI6js9_pae5Of1Q8as2GGuV5JYgPnDAT1n7kbAfQiqx5QOyCthEzfKHR62JeHskVjqBVPKT1OLo0FgEP5WuCnmnOeZDE0KqnNgpUM83q1IWyg/s1600/DSCN5169_crop_1200.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1PXK8-HEhLpZQVhCrbKbl2I0Sul147LBI6js9_pae5Of1Q8as2GGuV5JYgPnDAT1n7kbAfQiqx5QOyCthEzfKHR62JeHskVjqBVPKT1OLo0FgEP5WuCnmnOeZDE0KqnNgpUM83q1IWyg/s320/DSCN5169_crop_1200.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;">[ Collage van een deelnemer ]</div></td></tr>
</tbody></table>Na de lezing voel ik onrust, ik wil weer langs Mia. Die middag geeft ze individuele consulten, waarbij je geen mensen maar voorwerpen opstelt. Als ik aankom is er niemand voor me, het lijkt wel alsof ze op me zit wachten. Ik heb die ochtend gemerkt dat je als deelnemer aan een opstelling het energiepatroon kan voelen en erop kan reageren. Maar hoe moet dat met levenloze voorwerpen? Ik kies voorwerpen uit die mijzelf en mijn familieleden vertegenwoordigen. Het klopt, de voorwerpen kloppen echt bij de mensen, bizar. En ik kan voelen wat er gebeurt als we de opstelling doorwerken. Dit geeft niet slechts inzicht, voor mijn gevoel is het energiepatroon van mijn familie echt veranderd, hersteld. Dit is niet uit te leggen, dit moet je meemaken.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXqb196ntiNdZ70MrWHKErULEyufpUAEGUlSDoAhQqsB8u_yG2IVFX0vmntgIK57DtoN_lpCGr86yYzntjlTunGxijSOPO1gjLGKbU2iqcb18mGdmpyaJ6ipwAeTps7212bTCDlbl3CHA/s1600/DSCN5156_1200.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXqb196ntiNdZ70MrWHKErULEyufpUAEGUlSDoAhQqsB8u_yG2IVFX0vmntgIK57DtoN_lpCGr86yYzntjlTunGxijSOPO1gjLGKbU2iqcb18mGdmpyaJ6ipwAeTps7212bTCDlbl3CHA/s320/DSCN5156_1200.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;">[ Mijn workshop bij HOF20 ]</div></td></tr>
</tbody></table>De volgende dag heb ik ‘s ochtends bij <a href="http://www.hof20.nl/">HOF20</a> mijn eigen workshop, Collagekaart van je Hart. Tot mijn verbazing zie ik die net zo ontspannen tegemoet als ik hem voorbereid heb. Het motto van Sandra Brandt is blijkbaar goed bij me aangekomen. We richten de opkamer in met een grote tafel op schragen. Optimistisch zet ik er zes stoelen omheen, voor vijf deelnemers en dan kan ik zelf ook nog zitten. Zodra ik ben geïnstalleerd druppelen de eerste mensen binnen. Ik geef wat aanwijzingen voor hoe ze het maken van de collage kunnen aanpakken, zowel praktisch als qua intentie, en ze gaan aan de gang. Een echtpaar schuift erbij aan, mevrouw maakt een collage en mijnheer gaat gezellig een tijdschrift zitten lezen. Algauw moet hij verkassen naar het zithoekje in de opkamer, want er willen nog meer mensen meedoen. Ik geef mijnheer een kopje thee erbij en sleep meer stoelen aan. En nog meer stoelen, het wordt steeds drukker, de mensen moeten inschikken. Met rode konen help ik iedereen op weg, stuur wat bij, geef feedback. Iedereen is enthousiast en er ontstaan de prachtigste collages, dit is zo inspirerend! Als ik even ga zitten om een boterham te eten merk ik hoe moe ik ben van deze intensieve uren. De workshop loopt op zijn eind, we ruimen de tafel leeg voor de volgende geluksbrenger. Een van de shiatsutherapeuten verbonden aan HOF20 verwent me met een verrukkelijke stoelmassage en ik kom weer helemaal bij.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdJxMF86jX0jO68yW-XFH-QXhH9JU9YO6YX1J56ZZq7dgKBmYFwXvjwNkqJO9i77vOWV8Z2yn1n88qaUInPfZMGAJgCfgq3MNVi2PPLUHx23y-Tek_aeAzs1IfddzWQN6YrPtOCD1OEqo/s1600/DSCN5163_crop_1200.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdJxMF86jX0jO68yW-XFH-QXhH9JU9YO6YX1J56ZZq7dgKBmYFwXvjwNkqJO9i77vOWV8Z2yn1n88qaUInPfZMGAJgCfgq3MNVi2PPLUHx23y-Tek_aeAzs1IfddzWQN6YrPtOCD1OEqo/s320/DSCN5163_crop_1200.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;">[ Collage van een deelnemer ]</div></td></tr>
</tbody></table>Nagloeiend van mijn workshop en de massage breng ik de materialen van mijn workshop naar huis. Ik spring gelijk weer op de fiets om naar Dé Plek te gaan. Ik wil heel graag het labyrint lopen, dat daar op zolder uitgelegd ligt. In het eerste jaar van de Geluksroute heb ik het labyrint gelopen dat toen in de Oude Bavo getekend lag. Dat was een bijzondere ervaring: met elke stap meer naar binnen tredend, tot je in het centrum aankomt. Daar even verwijlen, en dan de weg terug naar de buitenwereld. Het pand in de Waarderpolder heeft een heel andere sfeer dan de kerk, maar dat blijkt niets uit te maken. Er speelt serene muziek, mensen die vanaf de buitenkant toekijken praten niet, of zachtjes. In het labyrint lopen enkele mensen, ingekeerd en in hun eigen tempo. Voorafgaand mag je een kaart trekken; ik trek ‘Start’, dat staat voor een nieuw begin. Inderdaad, dit is een nieuw begin voor me. Ik maak weer deel uit van het leven, maar niet meer hoe ik was. Net als de voorgaande drie edities voelt deze Geluksroute voor mij als een sleutelmoment. In het labyrint rollen de tranen over mijn wangen. Niet van verdriet, maar van ontroering, van trots op mezelf, van dankbaarheid voor de mensen in mijn leven, voor de verbinding die ik met hen om me heen voel, de liefde. De weg van het midden terug naar buiten voel ik me lichter, ruimer worden, alsof ik meer lucht heb, een last heb achtergelaten.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHhcLjuOSJJMS_R1kYmWhpISzwxR3eVM6P2Mbf1W5PkIMhmN1jqyAjNqjqp0CQRegky4yA7WR6X-_VSf1tIA1NO4YAsRb5MN19xx_4kAq9oSPkTdmvHs6HaS1Z8ZvNG-szbl7kHga8lZ0/s1600/ballenbak_1200.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHhcLjuOSJJMS_R1kYmWhpISzwxR3eVM6P2Mbf1W5PkIMhmN1jqyAjNqjqp0CQRegky4yA7WR6X-_VSf1tIA1NO4YAsRb5MN19xx_4kAq9oSPkTdmvHs6HaS1Z8ZvNG-szbl7kHga8lZ0/s320/ballenbak_1200.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;">[ Foto: Sandra Brandt ]</div></td></tr>
</tbody></table>Beneden in de zaal zit ik een tijd in een hoekje achteraf op een zachte bank, met mijn ogen dicht, stilletjes luisterend naar het geroezemoes verderop. Ik ben op, na dit immens fijne en intensieve weekend. Zal ik gewoon naar huis gaan en de stadspicknick overslaan? Als ik eindelijk opsta, staat het eten klaar. Ik schep toch maar een bordje op en schuif aan, genietend van het gezelschap. De sfeer is aangenaam en rustig. Na het eten speelt de <a href="http://www.bandtardis.nl/">band Tardis</a>, met een mooie zangeres, drie akoestische gitaren en een cajón. De muziek is als een warm bad. Ik eindig de Geluksroute in de ballenbak voor volwassenen (hoewel ook zeer geliefd bij kinderen). Op de witte ballen staan vragen die je kunt stellen om elkaar beter te leren kennen. Met vier mensen in de bak en twee aan de buitenkant wisselen we van gedachten over wat de vragen oproepen. Ik ben gelukkig.Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-32871133778527760362016-01-21T17:43:00.000+01:002017-02-16T19:15:43.109+01:00Geluksroute Haarlem 2016: van geluksplukker tot geluksbrenger<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPzLXixW7FN8JMa8NAclq3GABi7P2GBoFQTAWP3fQtNxQX4Oyy8KPbuHfJFJSYrCP2uVk-eHiKKNV9sYFI0BHE4nLC9tHdp6APGyr_hUkjL9iWGHVQvpGXIR4htW2m9lKemRtRn20xSVM/s1600/Site-banner-1-500x300.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPzLXixW7FN8JMa8NAclq3GABi7P2GBoFQTAWP3fQtNxQX4Oyy8KPbuHfJFJSYrCP2uVk-eHiKKNV9sYFI0BHE4nLC9tHdp6APGyr_hUkjL9iWGHVQvpGXIR4htW2m9lKemRtRn20xSVM/s320/Site-banner-1-500x300.jpg" /></a></div>De eerste keer dat de <a href="http://geluksroute.nu/editie/haarlem/">Geluksroute in Haarlem</a> was, was ik net terug uit Frankrijk van de crematie van mijn zus. Enkele weken eerder had mijn moeder een herseninfarct gehad, terwijl ik net een paar maanden daarvoor de diagnose van een schildklierziekte gekregen had. Ik was kapot, leeg, daas, maar tot nu toe stond ik nog overeind. Het zware werk moest nog beginnen: de emotionele, administratieve en praktische verwerking van alles. In het oog van de storm dompelde ik me onder in het warme bad van verbinding, inspiratie en blijheid dat de Geluksroute is. Ik zweefde van knutselworkshop naar schrijfsessie, naar yoga, naar stadspicknick, en alles ertussenin.<br />
<br />
De tweede editie van de Geluksroute in Haarlem vierde ik dat ik het eerste jaar van rouw achter de rug had. De derde editie was ik uitgeput omdat ik daarna ingestort was in plaats van bijgetrokken. Maar haptotherapie, yoga, meditatie en shiatsu hebben me erbovenop geholpen. En nu, bij de vierde editie, doe ik voor het eerst niet alleen mee als geluksplukker, maar ook als geluksbrenger, een wens die ik vanaf de allereerste keer had.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI6BCUzU8pSjeO1ZkGWuE8WDI7_IwAZkPgrel_BLJwWFRg3PALTiGxcbNg7Nb6nknAAIAHTBkrubIThnCWAKWVDUHTH9gIhmu0rexPttMbnKakb-Ul0tmo_QoKXdeDGn0lr5-h4QKfxLc/s1600/IMG_20151231_150613-01.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI6BCUzU8pSjeO1ZkGWuE8WDI7_IwAZkPgrel_BLJwWFRg3PALTiGxcbNg7Nb6nknAAIAHTBkrubIThnCWAKWVDUHTH9gIhmu0rexPttMbnKakb-Ul0tmo_QoKXdeDGn0lr5-h4QKfxLc/s320/IMG_20151231_150613-01.jpeg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Verjaardagskaart voor vriendin ]</td></tr>
</tbody></table>Tijdens mijn herstel maakte ik collages van teksten en afbeeldingen die ik uit tijdschriften knipte. Het was en is voor mij een manier om mijn innerlijke beelden zichtbaar te maken voor mezelf. Een schaar, oude tijdschriften, een plakstift en een ondergrond, meer heb je niet nodig. Zelfs geen fantasie. Knip alles uit wat je raakt, waar je je toe aangetrokken voelt, al dan niet met een vraag of thema of persoon in gedachten. Je zult verbaasd staan over de kracht van het beeld dat ontstaat als je de knipsels bij elkaar brengt in een collage. Kom het ook ervaren! Tijdens de Geluksroute Haarlem, op zondag 7 februari tussen 10.30u en 12.30u: ‘<a href="http://geluksroute.nu/editie/haarlem/luckbringer/linda-hartgring/">Collagekaart van je Hart</a>’, bij <a href="http://www.hof20.nl/">HOF20 - vitale mensen in vitale organisaties</a>.<br />
<br />
Of pluk je geluk bij een of meer van de vele andere geluksbrengers op de komende <a href="http://geluksroute.nu/editie/haarlem/">Geluksroute Haarlem</a>, 6 en 7 februari 2016.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitVC_lGYHQ7ZfTBO-r-ZDevKycWLg1iicmclMU9KOrp6O7W2LxdIEXh6gaq8A_QnUQ9vXLlhsvtu0yetmAnh_I4EoKplo83Zrv4WEzbF-UsSCJ3v7CrwdGJZMeiDI-Y1RxmDty27lm-hU/s1600/Voorjebuurt-ikhebmeegedaan.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitVC_lGYHQ7ZfTBO-r-ZDevKycWLg1iicmclMU9KOrp6O7W2LxdIEXh6gaq8A_QnUQ9vXLlhsvtu0yetmAnh_I4EoKplo83Zrv4WEzbF-UsSCJ3v7CrwdGJZMeiDI-Y1RxmDty27lm-hU/s320/Voorjebuurt-ikhebmeegedaan.jpg" /></a></div><i>De Geluksroute is een gratis evenement. Het meeste is te regelen vanuit overvloed en overwaarde, maar voor de praktische kosten en speciale projecten is een <a href="https://www.voorjebuurt.nl/campaigns/geluksroutehaarlem/">crowdfundingcampagne</a> gestart. Maak je de geluksroute komend jaar mede mogelijk? Doneren kan al vanaf 7 euro.</i>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-84670452221698505232015-11-10T16:36:00.000+01:002015-11-10T16:36:27.620+01:00De kunst van Alzheimer<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw3dxNuVGpMVSbaPXw_FZX9jzZx86paj90PNIZUIlhEFRIEW2_w35Y390FLFFbD4HioWBjQ7ljWQjo61iXiTh5XPmO1-y93quuL-u6zxjOK0QxYx8Sh1PmwM89M_1ItyA1LT7FGo02h6w/s1600/DSCN5140_ed_1600.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw3dxNuVGpMVSbaPXw_FZX9jzZx86paj90PNIZUIlhEFRIEW2_w35Y390FLFFbD4HioWBjQ7ljWQjo61iXiTh5XPmO1-y93quuL-u6zxjOK0QxYx8Sh1PmwM89M_1ItyA1LT7FGo02h6w/s320/DSCN5140_ed_1600.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Portret van mijn moeder, 2e versie ]</td></tr>
</tbody></table>Het eerste weekend van november vindt in Haarlem en omgeving de Kunstlijn plaats. Op de open ateliers en alle exposities komen massa’s bezoekers af. Voor zondag heb ik met een vriendin afgesproken om rond te kijken, maar op zaterdag wil ik alvast een bijzondere expositie beleven: <a href="http://www.zolangikerben.nl/">‘Zolang ik er ben, het dilemma van de vervliegende geest’</a>. Het is een tentoonstelling bij het gelijknamige boek in wording. Tijdens de Kunstlijn zijn in verpleeghuis Overspaarne tekeningen te zien van Christel Bouwmeester. Zij vraagt zich af wat iemand met Alzheimer ziet, wat er gebeurt in dat hoofd. Om dat in te voelen maakt zij ‘blind’ portretten, dat wil zeggen, zonder op het papier te kijken. Hoe voelt het om te tekenen zonder controle, zonder oriëntatie? Bezoekers mogen zelf een blind portret maken en dat wil ik graag proberen.<br />
<br />
Ruim tweeënhalf jaar geleden werd mijn moeder na een herseninfarct opgenomen op een gesloten psychogeriatrische afdeling, met de diagnose ‘mengbeeld Alzheimer en vasculaire schade door het infarct’. Zij heeft altijd veel getekend en geschilderd, en nu nog gaat ze wekelijks naar de tekenclub in het tehuis waar ze woont. Zij zou deze expositie vast enorm kunnen waarderen, en hoe zou ze het blind tekenen ervaren? Ik zie op tegen de tour de force met de rolstoel maar besluit haar toch op te halen. Mijn moeder is zoals altijd blij verrast me te zien: “He, was je in de buurt?” Het zou kunnen dat ze denkt dat ik uit Haarlem kom terwijl zij nu in Brabant zit, of andersom. Ze heeft wel zin in een uitje. Een van de verzorgenden heeft het persbericht van de tentoonstelling gezien. “Hoe heet het ook alweer,” probeert ze zich te herinneren, “’Haal me hier weg’ of iets dergelijks?”<br />
<br />
Er staat toevallig een rolstoel met stevig opgepompte banden klaar, waar anderen net mee weg zijn geweest. Ik hijs mijn moeder in haar jas. Ze reikt naar haar rollator, maar ik trek de rolstoel erbij. Om te beginnen gebruikt ze die als rollator door erachter te lopen; als ze moe is kan ze erin gaan zitten en duw ik haar. Ik wijs haar de weg naar de uitgang. De knieën zijn stijf, maar aan het eind van de gang gaat het al wat beter. Als we de straat uitkomen is het genoeg en wil ze zitten. Maar goed ook, want het is druk op straat en ik vrees voor de enkels van de mensen. De rolstoel piept en kraakt en steunt op zijn smalle bandjes, maar ‘krakende wagens lopen het langst’ stel ik mezelf gerust. Ik doe voorzichtig bij alle stoepen, één keer maar lanceer ik mijn moeder bijna voorover als een één centimeter hoge rand een te grote hobbel blijkt. Wachten op het stoplicht duurt mijn moeder te lang. “Zullen we vast oversteken?” stelt ze voor. “Nee ma, het is hier knetterdruk en ik heb geen overzicht.” “Ik zal er maar even uitgaan dan hè,” zegt ze terwijl ze vast op gaat staan, “dat is handiger met oversteken.” “Nee, nee, blijf nou zitten!” reageer ik geschrokken, “het is echt veel makkelijker als ik jou duw.” Ze geeft zich gewonnen. Een paar straten verder kijkt ze bezorgd naar het kanaal aan de linkerkant. Ik houd goed afstand tot het water. Nog een bruggetje en we zijn er.<br />
<br />
Bij Overspaarne worden we verwelkomd met thee en koffie. Als we wat geacclimatiseerd zijn gaan we rustig alle portretten bekijken. Mijn moeder leeft op, ze kan zo genieten van kunst! En van portretten helemaal, die tekende ze vroeger ook veel. Ze bekijkt elk portret met grote aandacht. Ik vraag of ze ook wil tekenen, dat we elkaar dan zullen tekenen. Dat hoeft van haar niet: “Mijn handen zijn de laatste tijd zo opgezet en raar.” Ik zeg dat dat al heel lang zo is, en dat ze hier lekker dikke potloden hebben, dan hoeft ze minder verkrampt te knijpen. Na enig aandringen wil ze dan wel even een potlood vasthouden om te voelen hoe dat is. Verrast constateert ze dat het prima gaat. Bij haar op de tekenclub hebben ze een opzetstuk om potloden dikker te maken, maar dat wil ze nooit. Ik vermoed dat ze nooit iets wil omdat haar hoofd blokkeert als ze over een vraag moet nadenken.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsuY-zozU6YNDL19MNTNkgQptBIAcNpgFrdxnyggcSHb_YQ1_-KHZgcSZfr0W3Ha73TXG0Qtiiw84TMLm-qHnLfocjQzuM-4nvb22pK0gIAWDrNr54tRmjx3554ZXh_FkgZVpD5q8G_zE/s1600/DSCN5141_ed_1600.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsuY-zozU6YNDL19MNTNkgQptBIAcNpgFrdxnyggcSHb_YQ1_-KHZgcSZfr0W3Ha73TXG0Qtiiw84TMLm-qHnLfocjQzuM-4nvb22pK0gIAWDrNr54tRmjx3554ZXh_FkgZVpD5q8G_zE/s320/DSCN5141_ed_1600.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Portret van mijn moeder, 1e versie ]</td></tr>
</tbody></table>We gaan tegenover elkaar zitten met elk een blanco vel voor ons en een dik potlood in de hand. “Je mag niet op het papier kijken,” zeg ik. “Oh maar ik kijk wel gewoon hoor,” zegt ze terug. Ik refereer aan dat ze dat vroeger ook gedaan heeft, ‘blind’ tekenen, dat weet ik nog, maar daar heeft ze geen boodschap aan. Zij tekent zoals ze dat altijd doet, punt uit. Terwijl ze op de tekenclub het eerste half uur niets doet door alle afleiding, begint ze hier na enkele aansporingen al mijn portret te tekenen. Ik ga haar wel blind tekenen, maar onwillekeurig kijk ik voortdurend op het vel. Ik houd mijn linkerhand erboven om mijn blik tegen te houden. Ik let nergens op en schets gewoon, maar ik raak al gauw de kluts kwijt omdat ik geen idee heb waar ik een haarlijn, neus of kin gezet heb, zodat ik niet weet waar ik moet mikken voor de ogen en schouders. Gedesoriënteerd dus, als een Alzheimerpatiënt. Mijn oog valt op mijn moeders handen en ik teken die op de gok onderaan het vel erbij. Ik schrik als ik het resultaat zie: een fascinerende chaos, bij elkaar gehouden door haar ketting die lijkt op een uitgezakt kunstgebit en de handen die de tekening een basis geven. Dat kan beter, ik begin overnieuw op de achterkant. Mijn moeder tekent ondertussen goed kijkend verder aan mijn portret.<br />
<br />
Bij mijn tweede poging probeer ik welbewust te coördineren waar ik het potlood zet. Het opschroeven van de controle geeft een aanzienlijk beter resultaat. Hoewel vervreemdend verwrongen lijkt het portret toch op mijn moeder. Nog even gericht wat (ongecontroleerd) water erover spuiten en met de vingers uitvegen en het portret is af. Mijn moeder is inmiddels ook klaar met tekenen. Ik herken mijn krullenkop. De ogen zijn intens, geprononceerde neusgaten. Bij mijn mond had ze blijkbaar geen zin meer, die is alleen dun opgezet. De mensen van ‘Zolang ik er ben’ zijn onder de indruk van haar tekening. Ze vertellen meer over het project en wat ze ermee beogen: mensen met Alzheimer een stem geven, te vertellen hoe het is om met Alzheimer te leven, met kunst als ingang daartoe. Mijn moeder luistert geïnteresseerd toe. Omdat haar taal en sociale reacties nog zo goed zijn, komt ze niet bepaald dement over, ook niet voor haarzelf. Ze merkt wel dat haar geheugen achteruit gaat en dat ze zich “de laatste tijd zo wazig voelt”.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUPs1l9NdAuKeoif3M-mni2Afd2v18v7rwTl7svnCSBb-mhyRJHNO7l6foIq6M36BxoHTuLg65MaGDaycB4GOFQpxaP0w9DsGadBlzaU0DruuAyPyAWPBHGInpGVjhm0IAvULS0rPe_zE/s1600/DSCN5142_ed_1600.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUPs1l9NdAuKeoif3M-mni2Afd2v18v7rwTl7svnCSBb-mhyRJHNO7l6foIq6M36BxoHTuLg65MaGDaycB4GOFQpxaP0w9DsGadBlzaU0DruuAyPyAWPBHGInpGVjhm0IAvULS0rPe_zE/s320/DSCN5142_ed_1600.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Portret van mij door mijn moeder ]</td></tr>
</tbody></table>Het was een intensieve middag, we gaan op huis aan. “Waar gaan we heen?” vraagt ze. “Naar huis,” antwoord ik in het algemeen. “Waar gaan we naartoe?” vraagt ze even later weer. “Naar het verpleeghuis, daar woon je,” antwoord ik nu. “O ja,” zegt ze, en vervolgens: “Moeten we dan niet de andere kant op?” “Nee, dat was vroeger,” leg ik uit, verbaasd dat ze die richting blijkbaar nog wel weet. “Waar woon ik nu dan?” “In het verpleeghuis.” “O ja.” Het duwt best zwaar, die glooiende bruggen over. “Wil jij even zitten?” biedt mijn moeder aan. “Nee hoor ma, het gaat wel, we zijn er bijna.” “Waar gaan we ook alweer naartoe?”<br />
<br />
Vlak voor de ingang van het verpleeghuis komen we mijn docente van de schrijfcursus tegen, toevallig ook de dochter van een vroegere medebewoonster van mijn moeder. Mijn hersens raken in de war door de overlapping van twee contexten. “Dit is... mijn filosofiedocente,” floep ik eruit, de schrijvende filosoof uit de laatste les nog in gedachten. Erfelijk belast, grap ik vanbinnen. “Kent u me nog?” vraagt mijn docente als ze zich aan mijn moeder voorstelt. Ze legt uit wie ze is. “O ja hoor!” reageert mijn moeder enthousiast. Ik heb geen idee of ze echt nog een glimp van herkenning heeft of dat ze meespeelt met de situatie. Maar ach, wat maakt het ook uit.<br />
<br />
<i>Om het boek te kunnen realiseren zijn er donaties nodig. Je kunt ook bijdragen met je verhaal over je ervaringen met Alzheimer. Zie de website <a href="http://www.zolangikerben.nl/">www.zolangikerben.nl</a></i>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-80657396389039637102013-09-13T22:07:00.000+02:002013-09-19T18:38:04.895+02:00Bergen en dalen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT-Eye6sRxfRMUu59sq7Ag0hVLscH3c_tFU-Ke897bNuNx-fdQjERNXOi-MkHS_c5sZ6XZjPZWmxdw3u_jMohFvSPk8jbYLP37hwqXVNOERA3TWagfh48VTZ9RuYi0tpQsrbD_RAgYnFw/s1600/SaskiaSerge.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT-Eye6sRxfRMUu59sq7Ag0hVLscH3c_tFU-Ke897bNuNx-fdQjERNXOi-MkHS_c5sZ6XZjPZWmxdw3u_jMohFvSPk8jbYLP37hwqXVNOERA3TWagfh48VTZ9RuYi0tpQsrbD_RAgYnFw/s320/SaskiaSerge.jpg" /></a></div>Vorige week traden Saskia & Serge op in het verpleeghuis waar mijn moeder tegenwoordig woont. Je weet wel, van Zomer in Zeeland en Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen. Ik ging langs om gedag te zeggen voor ik naar de Ardennen ging en viel met mijn neus in de boter. Wat een feest! Geen zielige uitgebluste artiesten van een paar decennia geleden, maar een dynamisch duo met mooie liedjes dat de hele zaal meekreeg, mijzelf incluis. Die ochtend had de kringloopwinkel de laatste spullen van waarde uit mijn moeders oude huis meegenomen, een vrachtwagen vol. Mijn taak in de ontruiming zat erop, want de vloerbedekking haalt iemand anders eruit.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinHBPEx7NaqhRXbp303JUj2bGdO0i3JvbkWpUprmN7DMwgcSkmhCfsU_tfc5B-oFTkSrZYhHyKHe9NFloV1uyAURmQZxbkXJM0HTHLxw3D4i8uOxVAU6gs3iU-3wXpWJQlpev_oPgeuCY/s1600/Ardennen1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinHBPEx7NaqhRXbp303JUj2bGdO0i3JvbkWpUprmN7DMwgcSkmhCfsU_tfc5B-oFTkSrZYhHyKHe9NFloV1uyAURmQZxbkXJM0HTHLxw3D4i8uOxVAU6gs3iU-3wXpWJQlpev_oPgeuCY/s320/Ardennen1.jpg" /></a></div>Omdat mijn taak erop zat, voelde ik me vrij om mee te gaan met een grote vriendengroep naar de Ardennen: 16 volwassenen en 10 kinderen in een huisje op een berg. Dat lijkt druk, maar dat valt reuze mee. Je ziet iedereen ’s ochtends en ’s avonds, en overdag trekken we er in kleine groepjes op uit. Ik sluit me aan bij de wandelaars. We lopen door bemoste bossen, over vlonderpaden door het veen, langs weilanden, door dorpjes. ’s Avonds genieten we van barbecue, open haard, het voetbalspel en het zwembad. We hebben plezier, en goede gesprekken.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKuhLVz00U06JUzSJY9GSuFGmGCI6dcjnlD3eocmJcgdzLkvNTCwsfdSNrU6_Xf_OqqIJfoKE1cVj4jtGTuSC-8ikfVUMFQHAHVUTjcRoKGLMfaGfa3lVgo106cGGTMdgtZrLa7-hOzIo/s1600/Ardennen2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKuhLVz00U06JUzSJY9GSuFGmGCI6dcjnlD3eocmJcgdzLkvNTCwsfdSNrU6_Xf_OqqIJfoKE1cVj4jtGTuSC-8ikfVUMFQHAHVUTjcRoKGLMfaGfa3lVgo106cGGTMdgtZrLa7-hOzIo/s320/Ardennen2.jpg" /></a></div>Een weekend Ardennen is onvoldoende om bij te komen van het afgelopen jaar. Thuis zit ik weer tussen de resten van twee ontruimde huizen. Het was fysiek belastend, met mijn <a href="http://schildkliertje.blogspot.nl/">trage schildklier</a>, en ook in emotioneel opzicht was het zwaar. Juist degene met wie ik dit had willen delen, <a href="http://lindahartgring.blogspot.nl/2013/03/im-johanna-hartgring-1951-2013.html">mijn zus</a>, was er niet meer, en ik voelde me dubbel eenzaam. Ik vond het moeilijk me staande te houden tussen meningen over hoe ik het moest aanpakken. Met de beste bedoelingen probeerden sommigen me ertoe te bewegen zoveel mogelijk weg te doen. Gelukkig waren er anderen die begrepen waarom ik dingen wilde houden, in elk geval voorlopig.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSsRcSBb_EbxW7zY6gETeAUMdqaQSnbWkNRQ4Ml0RLoltdVvNYY3VkmrE0fIa6zfitYfW-fzzsFBGdcD4raDYBdGTSQicc_p9ZFiCPr6BnZj8DtiiuRST3A03gKf5Vw8cHofA_NvYQaBI/s1600/Ardennen3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSsRcSBb_EbxW7zY6gETeAUMdqaQSnbWkNRQ4Ml0RLoltdVvNYY3VkmrE0fIa6zfitYfW-fzzsFBGdcD4raDYBdGTSQicc_p9ZFiCPr6BnZj8DtiiuRST3A03gKf5Vw8cHofA_NvYQaBI/s320/Ardennen3.jpg" /></a></div>Ik voelde me de enige verantwoordelijke. Ik voerde alle correspondentie (en nog), in het Frans voor de afwikkeling van de nalatenschap van mijn zus, en ik hield familie en vrienden op de hoogte van de ontwikkelingen. Dat was vooral intensief in de eerste maanden. Ik heb alle administratie van mijn moeder op me genomen, en alle nodige wijzigingen doorgevoerd. Is mijn Amerikaanse broer nog mee geweest naar Frankrijk, bij het huis van mijn moeder stond ik er alleen voor. De zomer vond ik het ergst, toen iedereen op vakantie was, inclusief de psycholoog tot wie ik me had gewend.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj97dWe13fZ43inHVnjeOm84NHc669LIuhR6oc5B1aOEmy2LAS5a9bDr2nt8ABUIuF0WKyqpETWxkjRQ1geB_XRG3dKtSeU4438WFoI9aBoMQUE3uCvm0gh0E8xZEAF-MzEsKJzQxRibDU/s1600/Ardennen4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj97dWe13fZ43inHVnjeOm84NHc669LIuhR6oc5B1aOEmy2LAS5a9bDr2nt8ABUIuF0WKyqpETWxkjRQ1geB_XRG3dKtSeU4438WFoI9aBoMQUE3uCvm0gh0E8xZEAF-MzEsKJzQxRibDU/s320/Ardennen4.jpg" /></a></div>Ik heb wel hulp gehad en daar ben ik zeer dankbaar voor, want die hulp was onmisbaar. Een goede vriend en mijn nicht met haar man hebben me veel geholpen. Zij sloegen spijkers met koppen toen ik dat niet meer op kon brengen en hebben me er doorheen gesleept. Ook een vriendin van mijn zus in Frankrijk is goud waard, zij neemt vele zaken voor haar rekening en regelt alles wat voor mij vanuit Nederland niet te doen zou zijn.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf38mSlThNFJZbfy5bBIKoQhwMNw5o8st4tNisYwZ-p4wkNf-QCZa1ky3mCAQ_SJVZ2h3PV73AXchL8egXCMnQE89jF8qmbe63TwnqZLdu1LAFHOZeFO82s_w5FhXmdxWjXsB8kf_JuOM/s1600/Ardennen5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf38mSlThNFJZbfy5bBIKoQhwMNw5o8st4tNisYwZ-p4wkNf-QCZa1ky3mCAQ_SJVZ2h3PV73AXchL8egXCMnQE89jF8qmbe63TwnqZLdu1LAFHOZeFO82s_w5FhXmdxWjXsB8kf_JuOM/s320/Ardennen5.jpg" /></a></div>Het Ardennenweekend was precies een jaar na de diagnose van mijn schildklierziekte. Na een jaar zoeken naar de juiste dosering vervangend schildklierhormoon lijkt het erop dat ik er bijna ben. Ik hoop dat dan ook de vermoeidheid, en de spier- pees- en gewrichtspijnen zullen verdwijnen, of die nu van de ziekte of van de stress komen. De familiezaken zijn nog niet afgerond, maar ik heb het gevoel dat ik weer ruimte krijg voor mezelf. Op het moment is alles nog blanco. Eerst maar eens een periode van rust en opruimen inlassen. En dan wordt 2014 mijn jaar.Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-1349432162088919182013-06-22T20:53:00.000+02:002013-06-22T20:53:52.533+02:00Klein geluk in de duinen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFd67Ws2uXzNCY9755I7SUE2b0YY8rPbb2wgmPM6IY70cMKbHryMGAxw_j0cRfSiEuZXEfAepaeoMfYhLlynzKLhAA83pIg8JrlJX9O6K9qOufkCtPux29cfSz_NKbl_Vs63vO5bmn3y0/s1600/duinkonijn.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFd67Ws2uXzNCY9755I7SUE2b0YY8rPbb2wgmPM6IY70cMKbHryMGAxw_j0cRfSiEuZXEfAepaeoMfYhLlynzKLhAA83pIg8JrlJX9O6K9qOufkCtPux29cfSz_NKbl_Vs63vO5bmn3y0/s200/duinkonijn.jpg" /></a></div>Ik kan niet zonder natuur. Met elke stap die ik tussen het groen zet kom ik tot rust en krijg ik weer energie. Gewapend met mijn camera luister ik naar vogels en speur ik links, rechts, in de lucht en naast het pad of ik wat leuks zie: konijntjes, rare insecten, vogels, slakken, of gewoon mooie planten of bloeiwijzen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGW_sGNhvQ6kdysoJecqnEIWaGfhBI65uiMu9TO4e_79mkrtZTTW-ZZrAezc0YbgYySTeRe0yErqYHHrW5jyB3ytaVjoTfQf5pW60lrzfXeQ9SGwpZuL6EQOfwe2-_GGxISBz-PHnpcdI/s1600/kneu.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGW_sGNhvQ6kdysoJecqnEIWaGfhBI65uiMu9TO4e_79mkrtZTTW-ZZrAezc0YbgYySTeRe0yErqYHHrW5jyB3ytaVjoTfQf5pW60lrzfXeQ9SGwpZuL6EQOfwe2-_GGxISBz-PHnpcdI/s200/kneu.jpg" /></a></div>Het is druk bij de Oosterplas, zo warm is het niet, maar er wordt volop gezond en gebadderd. Dat is niets voor mij, ik wandel liever. Een vogeltje doorbreekt mijn amechtige beklimming van de Starrenberg. Hij fladdert uit de struik waar ik langsloop en waar hij had zitten zingen. Is het een vink? Ik geloof het toch niet. Met mijn dertig keer zoom schiet ik gauw een foto voor hij weer wegvliegt voor een paar passanten. Met de vogelgids ernaast meen ik eerst dat het een kleine vliegenvanger is met dat grijze hoofd en rode borst, maar als ik verder zoek, concludeer ik dat het een <a href="http://www.vogelbescherming.nl/vogels_kijken/vogelgids/zoekresultaat/detailpagina/q/vogel/115">kneu</a> geweest moet zijn, familie van de vink.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDwx-SUefBFgFCzLiSUdZBepsoFkNZflaTy7j1XJkQ_IjdmZOT4lkUWMELStouElTz-FttOulbUVhCIMITzQBCUYvGEV-NQeyZvdvUMqBoGs33rCMmMXqI_1St8WX7sUlEKtVFFAhF90E/s1600/Wijngaardslak_paring.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDwx-SUefBFgFCzLiSUdZBepsoFkNZflaTy7j1XJkQ_IjdmZOT4lkUWMELStouElTz-FttOulbUVhCIMITzQBCUYvGEV-NQeyZvdvUMqBoGs33rCMmMXqI_1St8WX7sUlEKtVFFAhF90E/s200/Wijngaardslak_paring.jpg" /></a></div>Het Vogelmeer lokt, ik neem de lange route. Het bos ritselt. Ik vraag me af of het dan toevallig een bos van ratelpopulieren is, espen, waarvan de blaadjes trillen als een espenblad. Of zijn het gewoon berken? Aan de overkant van de weg loop ik door een dennenbos. Vlak naast het pad liggen twee wijngaardslakken, innig verstrengeld, de lijven tegen elkaar aangeplakt opgericht. Dit is een trage paringsdans. Op mijn knieën en ellebogen fotografeer ik het sensuele liefdesspel van de weekdieren. Dan komt er een blub naar buiten bij de ene, dat ziet er wel heel intiem uit, maar ik fotografeer toch door. Gelukkig maar, want thuis zie ik in de vergroting dat op dat moment ook nog een uitsteeksel bij de ander naar binnen prikt. Ik dacht misschien de ‘liefdespijl’, maar op <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Wijngaardslak">Wikipedia</a> zie ik dat het de penis van de slak is.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZQtyO30lTuToyGnihAQ4DtJWGkbEg0HxivAsTPQXTo5J9coapiyOj3uQUNpM6f_Dam4lO2xiw8f9V1j1yvwYIT9XUEvwE-h1DzBpJAD0vpgMCDiNiF0i0YEsNXYGp1eKvmd7NuKKKB3o/s1600/zandviltvlieg.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZQtyO30lTuToyGnihAQ4DtJWGkbEg0HxivAsTPQXTo5J9coapiyOj3uQUNpM6f_Dam4lO2xiw8f9V1j1yvwYIT9XUEvwE-h1DzBpJAD0vpgMCDiNiF0i0YEsNXYGp1eKvmd7NuKKKB3o/s200/zandviltvlieg.jpg" /></a></div>Aangekomen bij het Vogelmeer valt mijn oog op een harige witte vlieg met grote ogen. Ik vind hem niet in mijn insectengids, en probeer het op internet. Maar daarvoor moet ik besluiten tot wat voor familie hij behoort: dazen, roofvliegen? Ik heb geen idee. ‘Harige witte vlieg met grote ogen’ tik ik in de zoekmachine. Dat levert ook weinig bruikbaars op. Met zo weinig beginkennis durf ik hem niet op het forum van waarneming.nl te plaatsen. Maar wel op Twitter. Binnen twee uur komt via via de opmerking dat het een viltvlieg is, familie Therevidae. Met de informatie dat hij in de duinen zat, weet @rvanderweele dat het een zandviltvlieg is, Acrosathe annulata. Wie durft nog te beweren dat Twitter flauwekul is?<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIeedUmhdN5RbJVyMcIjJNbao2b7xWrZi_4_DaWP48K1_36oxeJKTNEo9lU7NMKnqvzOoLAA7AAFY6F3-EHnAGmJ563pZ8fqOIVWfjOLTjVvAfem11wWswNT5t3JHk_Q8EyDb9Rho9J9E/s1600/grotebeervlinder_rups.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIeedUmhdN5RbJVyMcIjJNbao2b7xWrZi_4_DaWP48K1_36oxeJKTNEo9lU7NMKnqvzOoLAA7AAFY6F3-EHnAGmJ563pZ8fqOIVWfjOLTjVvAfem11wWswNT5t3JHk_Q8EyDb9Rho9J9E/s200/grotebeervlinder_rups.jpg" /></a></div>Op het Vogelmeer zwemt een zwanenfamilie, en erboven scheren gierzwaluwen. Het zijn er veel, ze komen laag overvliegen, ook over het pad. Na het Vogelmeer steek ik altijd een stuk af, om verderop de rode route weer op te pakken. Langs dit pad zie ik een rups van de grote beervlinder. Een grote langharige rups, om vanaf te blijven, want die haren voorspellen weinig goeds. Verderop zie ik er weer eentje, en weer, ik tel er wel zeven langs het pad. Ik zie trouwens langs de hele route konijntjes. Ze zullen wel jong zijn, want ze zijn niet bang, en blijven goed zitten voor de foto.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTxsmC_2DDnUR7zpHhR1nzeIJ6RVhcUEAw-SDk_OZ-WSNLssL01lHOPLsXMxvdfAAooiTQJhGZgkc773LNeXQLuRsDfLPbzFQigppIHpNf5rgUpZMOafM7YMac44C-VYeXK1a4V0kktcY/s1600/rozenkevers.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTxsmC_2DDnUR7zpHhR1nzeIJ6RVhcUEAw-SDk_OZ-WSNLssL01lHOPLsXMxvdfAAooiTQJhGZgkc773LNeXQLuRsDfLPbzFQigppIHpNf5rgUpZMOafM7YMac44C-VYeXK1a4V0kktcY/s200/rozenkevers.jpg" /></a></div>Boven mijn hoofd vliegt een buizerd, achterna gezeten door een luid roepende andere vogel. Als hij landt herken ik de kievit. In de verte staan de paarden. Gelukkig geen hooglanders. Die zie ik als ik op het lange rechte pad loop. Vervelende beesten vind ik het, ze doemen altijd plots voor je op als je een bocht om komt, en gaan dan stoer doen omdat ze zelf ook schrikken. Brrr. Ik vermijd ze liever. Ik ben blij als ik, nog flink op afstand, rechtsaf kan slaan. Ik loop fluks door, en kijk schichtig achterom of ze me toch niet achterna komen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwXGQ5KpECFak0avToC12bl6ZwQcXOhTSw0aM1bGRsHq5gAIa-HFITqbzsWKtb9EIL_N1P4HZ-7F3Co0wlDaMAxWrKFRsWHaOVXp3YlupHfr5kcuxSFCBh8rXhiQhXhCSnhQbiisVybbw/s1600/duinroosroest.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwXGQ5KpECFak0avToC12bl6ZwQcXOhTSw0aM1bGRsHq5gAIa-HFITqbzsWKtb9EIL_N1P4HZ-7F3Co0wlDaMAxWrKFRsWHaOVXp3YlupHfr5kcuxSFCBh8rXhiQhXhCSnhQbiisVybbw/s200/duinroosroest.jpg" /></a></div>In het laatste deel van de route van vandaag staan veel rozen. De bloemen lijken wel gatenkaas. Het is niet moeilijk te zien hoe dat komt, ze zitten onder de rozenkevers. Op sommige bloemen zit rond de bloemaanzet een fluorescerend oranje laagje. Het is poederig. Wat zou dat zijn, een schimmel? Op Twitter weten ze het zo snel niet, maar na even zoeken vind ik het antwoord bij een afdeling van de <a href="http://www5.knnv.nl/">KNNV</a>: het is de duinroosroestzwam. En dan komt alsnog antwoord via Twitter, terwijl ik dit blog nog aan het tikken ben.Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-78599038652905502332013-05-29T19:19:00.000+02:002013-05-29T20:29:39.536+02:00Schrijven op de radio<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRNTvNIgFWUtfRi4a0kv7JBJp1t9Fnbp52DD2afIXseyQHJTynK4gSJ_H3P4a9qjdRxISOktJSlsyv5_unyJosHACDeF15tgdGEpmyafFg-TEseWDrjuhkxyiNv_aEM9m2A7Sh96MTZM4/s1600/Radioschrijven_Remco.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRNTvNIgFWUtfRi4a0kv7JBJp1t9Fnbp52DD2afIXseyQHJTynK4gSJ_H3P4a9qjdRxISOktJSlsyv5_unyJosHACDeF15tgdGEpmyafFg-TEseWDrjuhkxyiNv_aEM9m2A7Sh96MTZM4/s200/Radioschrijven_Remco.jpg" width="171" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Remco Rhee in de<br />
studio van Haarlem 105 ]</td></tr>
</tbody></table>Een beetje bibberig stap ik naar binnen bij <a href="http://www.haarlem105.nl/">Haarlem 105</a>, de lokale radiozender. "Ga maar zitten, Remco komt er zo aan." Een alleraardigste knaap wijst uitnodigend naar de rode bioscoopstoelen in de hal. In een glazen hokje zit genoemde presentator in de uitzending. "Oh, maar er komen er nog veel meer hoor," antwoord ik. Met een glas thee wacht ik op Sandra Brandt en Linda Ruigrok, en op wie er nog meer mee komt doen aan 'schrijven en delen op de radio'.<br />
<br />
<a href="http://www.inspiratietour.nu/">Sandra Brandt</a> zit elke zondag om kwart voor zes bij Remco Rhee in zijn programma <i>Soep op schoot</i>, voor een kwartiertje inspiratie. Eens in de maand krijgt ze een uur, en deze keer nodigde ze <a href="http://www.ninfa.nl/">Linda Ruigrok</a> uit om live in de uitzending een schrijfworkshop te geven. In een opwelling had ik me ervoor aangemeld, een mens moet tenslotte af en toe eens iets geks doen. Een andere deelneemster dacht dat ze iets anders aanklikte en toen bleek ze zich al aangemeld te hebben, en de enige manlijke deelnemer meende dat hij zou leren om beter te schrijven. Nou ja, enige man: ook de uit mannen bestaande redactie schrijft mee, en Remco heeft twee rappers uitgenodigd, als professionele taalkunstenaars. Ook de luisteraars mogen meeschrijven. De schrijfworkshop gaat echter niet over 'mooi' schrijven, maar over dagboekschrijven: schrijven om tot inzichten te komen, intuïtief en associërend.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGe_YFEqvUaZWwWKQql3ltmVLISRvtveQX-u6qIEnhxCtiS0ETrcKMWtD1T_nOvueWl4dpshLg3PEgV8J7EQGu3eBOS_1AIkOSYPy2nG76sV5ExzF_R7qvpw0q478eNhsOQaJNVYO4fAc/s1600/Radioschrijven_Redactiekamer.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGe_YFEqvUaZWwWKQql3ltmVLISRvtveQX-u6qIEnhxCtiS0ETrcKMWtD1T_nOvueWl4dpshLg3PEgV8J7EQGu3eBOS_1AIkOSYPy2nG76sV5ExzF_R7qvpw0q478eNhsOQaJNVYO4fAc/s200/Radioschrijven_Redactiekamer.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Redactiekamer,<br />
foto: Linda Ruigrok ]</td></tr>
</tbody></table>De glazen studio is te krap voor ons allemaal. Alleen Linda zit bij Remco in het hok en geeft over de radio de opdrachten. Wij deelnemers zitten in de redactieruimte, startklaar met pen en papier, en de radio aan. Linda vertelt ons bij de opdrachten vooral door te schrijven, ook als je niet weet wat je moet schrijven. Alles is goed. Als we het straks voorlezen hoef je niets uit te leggen, en je krijgt geen commentaar. Als je niet wilt voorlezen, is het ook goed.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKogMQz8CAfiMFjcX4mMPmEsT0XB5L_oYjvVwctBrA8Fu_FUeEQP5UtyrNZfDm-vbOEKeYp-7Vlq8L7eTOmCoPQIpj_jg8qwcvwdEjA9EMnwN3J5fXT5ROjl6IRmWLKaDOAOjsCow9j1E/s1600/Radioschrijven_Schriftje.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="142" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKogMQz8CAfiMFjcX4mMPmEsT0XB5L_oYjvVwctBrA8Fu_FUeEQP5UtyrNZfDm-vbOEKeYp-7Vlq8L7eTOmCoPQIpj_jg8qwcvwdEjA9EMnwN3J5fXT5ROjl6IRmWLKaDOAOjsCow9j1E/s200/Radioschrijven_Schriftje.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Mijn schriftje ]</td></tr>
</tbody></table>De eerste opdracht is om in te komen: vul de zin aan en schrijf er drie regels op door. Linda dicteert: <br />
"Toen ik vanochtend wakker werd..."<br />
"In de studio..."<br />
"Ik ben nieuwsgierig naar..."<br />
Onwennig vul ik de zinnen aan. Maar goed dat ik niets hoef uit te leggen. Iedereen zit stil te schrijven. Als eerste gaan Sandra en redactielid Jan naar de studio om hun zinnen voor te lezen, wij luisteren mee op de radio. "Toen ik vanochtend wakker werd moest ik effe pissen en daarna heb ik nog drie uur geslapen," leest Jan zijn tekst op. Als iedereen is uitgelachen verhaalt Sandra van de droomwerkdag die ze na het wakker worden voor zichzelf georganiseerd heeft. Uitgelaten komen Sandra en Jan de redactiekamer weer in lopen.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4Eny9CA7fWH4spWdCJZ_IKEUTw-yFgaL3NzypQGBpr7ZhTuPHFIfwLzjHtRvYe1VvfmdxT0mcfFSCcHrqZ3Fw5bGVww41MN5NOuUfymMk4IXpfvUGNdov9pES6pVjARVPZ44hXwtzRQ4/s1600/Radioschrijven_Brilletje.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4Eny9CA7fWH4spWdCJZ_IKEUTw-yFgaL3NzypQGBpr7ZhTuPHFIfwLzjHtRvYe1VvfmdxT0mcfFSCcHrqZ3Fw5bGVww41MN5NOuUfymMk4IXpfvUGNdov9pES6pVjARVPZ44hXwtzRQ4/s200/Radioschrijven_Brilletje.jpg" width="150" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[Blanco, foto: Sandra Brandt ]</td></tr>
</tbody></table>Nu we losgekomen zijn deelt Linda de tweede opdracht uit: iedereen krijgt een gekleurd blaadje met een boektitel. Daar mogen we tien regels op door associëren. Mijn titel is <i>Een onbeschreven blad</i>. Ik ben op slag blanco. Hoe toepasselijk! Maar ja, doorschrijven heeft Linda gezegd. Ik schrijf:<br />
<blockquote>Alles ligt open. Geen geschiedenis, geen verleden. Heerlijk vrij. Wel veel gepraat op de radio. Oh gelukkig, muziek. Weinig blanco nog steeds, behalve mijn geest dan. Die is wel blanco. Harde muziek. Toch zit ik in mijn hoofd, zelf vanbinnen. Gelach uit de studio, oh, Linda komt binnenlopen. Ook Linda. Zucht. Leeg. Onbeschreven blad. Opperdepop. <i>Write you</i>, heeft ie vast speciaal uitgekozen.</blockquote>Uit deze tekst kiezen we één woord om een woordgedicht mee te maken: elke regel van het gedicht begint met een letter van het woord. Die regel kan uit een of meer woorden bestaan of een hele zin zijn. Mijn blik valt die direct op het woord 'verleden'. Ik schrijf:<br />
<blockquote>Voorouders<br />
Eer-tijds<br />
Regressie<br />
Looptijd<br />
Eindig<br />
Doorgaan<br />
Energie<br />
Niets</blockquote>Geraakt staar ik naar mijn schrijfsel. Van zo’n leeg gewauwel kom ik tot iets heel zinnigs en betekenisvol voor mij, hoe is het mogelijk! Na de diagnose dementie bij mijn moeder en <a href="http://lindahartgring.blogspot.nl/2013/03/im-johanna-hartgring-1951-2013.html">de dood van mijn zus</a> moet ik twee huizen tegelijk leegmaken. Ik herkauw mijn gezinsverleden, zoek uit wat ik ervan wil meenemen en wat ik achter laat. Daarmee ruim ik op en herwin mijn energie. Het laatste woord Niets staat voor de vrijheid na de verwerking.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwhLyJCT_XtJNHdx_gs7shi109x67_bWhzQq7iV9TQV-cToWZSeL7Blx9dn_FFyJ6Xol6Ss2sDRpars2nT5BEDrhygYtw6Ms4R2Oa04UBnSev7a-U-SGuHcc4T0Zfjq4HIzNheSZhxLM4/s1600/Radioschrijven_Rapper.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwhLyJCT_XtJNHdx_gs7shi109x67_bWhzQq7iV9TQV-cToWZSeL7Blx9dn_FFyJ6Xol6Ss2sDRpars2nT5BEDrhygYtw6Ms4R2Oa04UBnSev7a-U-SGuHcc4T0Zfjq4HIzNheSZhxLM4/s200/Radioschrijven_Rapper.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Rapper en Linda in de studio ]</td></tr>
</tbody></table>Samen met een van de rappers mag ik mijn tekst voorlezen bij Remco. Iemand duwt de microfoon goed dichtbij, ik schrik ervan en moet lachen, genoeg om me te ontspannen voor mijn radiodebuut. Op de vraag "hoe heet je" antwoord ik waarheidsgetrouw "ook Linda". De stemming zit er goed in. Ik lees voor, en leg niets uit. "Doe je iets met schrijven?" vraagt Remco tot mijn verrassing. "Eh, ja, ik heb een blog." "Oké, kom maar op met die url! Waar blog je over?" En zo kan ik nog wat reclame maken ook. De rapper leest zijn tekst niet voor, hij rapt hem, compleet met de bekende 'Yo!' handbewegingen. Wow, dat is andere koek. Ook wij komen met overwinningsgebaren de redactiekamer binnen.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXZEMOoNHjj3dkj7xhuRY6lwOYCymiDJ44Kg2S17yXvV6iTbdwsLozSB5EtP3B_Z90_So7iHfm1D77v7zkBj5g1HD9clS_IaM5cQ2NWPE0FeBUCTbrOrYCqRVynj1crVfNfgO850hXzGg/s1600/Radioschrijven_Studio.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXZEMOoNHjj3dkj7xhuRY6lwOYCymiDJ44Kg2S17yXvV6iTbdwsLozSB5EtP3B_Z90_So7iHfm1D77v7zkBj5g1HD9clS_IaM5cQ2NWPE0FeBUCTbrOrYCqRVynj1crVfNfgO850hXzGg/s200/Radioschrijven_Studio.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Allemaal in de studio,<br />
foto: Sandra Brandt ]</td></tr>
</tbody></table>Voor de laatste schrijfopdracht krijgen we een kaartje met een zinnetje erop, een 'eigenwijsje'. Op mijn kaartje staat 'Ik zeg wat ik voel!'. Vijf regels deze keer. Dat is het voorwerk, want nu schrijven we een rondeel, een achtregelig gedicht waarvan de 1<sup>e</sup>, 4<sup>e</sup> en 8<sup>e</sup> regel hetzelfde zijn, in dit geval de tekst van het kaartje. De 2<sup>e</sup> en 7<sup>e</sup> regel zijn ook gelijk. Als afsluiting proppen we ons voltallig in de glazen studio en lezen omstebeurt ons rondeel voor. Als ik aan de beurt ben voel ik enige verkramping, maar mijn stem klinkt me vast in de oren:<br />
<blockquote>Ik zeg wat ik voel!<br />
Wat ik voel is goed,<br />
het zegt wat ik denk.<br />
Ik zeg wat ik voel!<br />
Wat denk ik?<br />
Ik weet het als ik voel.<br />
Wat ik voel is goed.<br />
Ik zeg wat ik voel!</blockquote><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3G1licFNZAta_h_21jqUiJs6lA14vSoUV8qv192ZI_BDkW9h4Clk11jnn2_f65oRUGLc9UnJMQiBGRGtSisYGn5s0S_q5BQPu00pzx5SarIt0ut5cg0Qe-ECIMyNUvbee4wTQcjmC_d8/s1600/Radioschrijven_RondeelRemco.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3G1licFNZAta_h_21jqUiJs6lA14vSoUV8qv192ZI_BDkW9h4Clk11jnn2_f65oRUGLc9UnJMQiBGRGtSisYGn5s0S_q5BQPu00pzx5SarIt0ut5cg0Qe-ECIMyNUvbee4wTQcjmC_d8/s200/Radioschrijven_RondeelRemco.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Rondeel van Remco,<br />
foto: Sandra Brandt ]</td></tr>
</tbody></table>Tot slot leest Remco zijn rondeel voor, ik ben er stil van. Zijn kaartje: Ik mag verdrietig zijn. Ja, denk ik bij mezelf, ik mag verdrietig zijn, maar ik ben ook blij met deze spannende, grappige, gevoelige schrijfworkshop, en met de ontmoeting met al die verschillende mensen. Nog uren stuiteren we na op Facebook en Twitter. Soms moet een mens gewoon eens iets geks doen.Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-68678857623761940492013-04-28T18:03:00.000+02:002013-04-28T18:03:16.649+02:00Lepelaars in de polder<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii0ztk6CPuSm3NvRyeBfMW2NhTCKW96PRvy76Susy7o0cPXTZotaKLcalssOorTmzG9drFmv9EYk6QMxFneMEuavoJ_nkJn_faaYNb8fo4C3I5HUyIYN_utRi9bqBVF4KuX8NwWGlDAA0/s1600/lepelaar1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii0ztk6CPuSm3NvRyeBfMW2NhTCKW96PRvy76Susy7o0cPXTZotaKLcalssOorTmzG9drFmv9EYk6QMxFneMEuavoJ_nkJn_faaYNb8fo4C3I5HUyIYN_utRi9bqBVF4KuX8NwWGlDAA0/s200/lepelaar1.jpg" width="136" /></a>Lepelaars, die had ik in Zuid-Spanje gezien, stofzuigerend over het lage water, vlakbij de Coto Doñana. Je kunt je voorstellen hoe verbaasd ik was toen ik hoorde dat ze hier ook broeden, vlak langs de weg naar Amsterdam, achter het tankstation. Ze broeden in oude reigernesten, op een eilandje waar je niet op kunt, lekker rustig voor ze. Ze zijn te zien vanaf het fietspad. <br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKenSHKh8aKmZ6f5JJ4VO9G8wVSbDXFJS1ovvXnKX9wDLUc36K4nGYMTE2h0yTaBiNUlY1NwDhTOtkxk5jL1LhXZ3-KePFlSEqSBemAszxvxJzGVxCA7kj7SlcHKkHLLfmzYcorUg-_XY/s1600/lepelaar2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKenSHKh8aKmZ6f5JJ4VO9G8wVSbDXFJS1ovvXnKX9wDLUc36K4nGYMTE2h0yTaBiNUlY1NwDhTOtkxk5jL1LhXZ3-KePFlSEqSBemAszxvxJzGVxCA7kj7SlcHKkHLLfmzYcorUg-_XY/s200/lepelaar2.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Langs de snelweg ]</td></tr>
</tbody></table>Mijn timing is wat ongelukkig, ik kijk pal tegen de zon in. En er zitten wel erg veel takken en takjes voor. Nochtans is het spectaculair om een bos vol van die grote witte vogels in hoge nesten te zien. De meeste zitten onbeweeglijk met hun kop tussen de schouders op het nest. Eentje zit zich in een boom te poetsen. De punt, nou ja punt, het ronde lepeltje aan het eind van zijn snavel is rood, dat valt me op door de verrekijker. Zijn kop heeft lange kuifveren, die sierlijk meedansen met zijn bewegingen.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp5AK9oDBXrxWpZsHDJBcK6LJmiRRqaj5F8apQ6OILOOJE39ehxmeC7Yjuuwg2jcDOcQlllF7gRqdTU0lWrEa9gH_9fCxT5-D_ACl8z68UvFCx4v7-Wy0aH0t-dyJFxqytagpLvRHjScU/s1600/kluten.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp5AK9oDBXrxWpZsHDJBcK6LJmiRRqaj5F8apQ6OILOOJE39ehxmeC7Yjuuwg2jcDOcQlllF7gRqdTU0lWrEa9gH_9fCxT5-D_ACl8z68UvFCx4v7-Wy0aH0t-dyJFxqytagpLvRHjScU/s200/kluten.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Kluten ]</td></tr>
</tbody></table>In de hoop op een foeragerende lepelaar fiets ik onder de weg door, richting Spaarnwoude. Op <a href="http://vogelkijkhut.nl/">vogelkijkhut.nl</a> had ik eerst gekeken waar ze al gezien waren, dat was steeds maar een enkeling. Vanuit de vogelhut langs de Kerkweg is er wel veel te zien, maar geen lepelaar. Er ligt een schrift waarin mensen hun waarnemingen noteren. Met mijn vogelboek erbij probeer ik of ik die vogels bij de plas kan herkennen. Ik zie slobeenden, en zowaar kluten! Vast heel gewoon, maar voor mij als niet-vogelaar is dat een hele belevenis.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_suuF-NaCzDNcDUQuR92MxqnCSbzHn1NPLtffkau03P89pWtjFOyRwtqSMu-eUmMZ1YbA-1F_typd8p2SMANuHA3uM7zo0a-2jczEbHxnObMLuXAdvpPz8NYU10bPoBj-z-tawcEl-QY/s1600/lepelaar3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="123" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_suuF-NaCzDNcDUQuR92MxqnCSbzHn1NPLtffkau03P89pWtjFOyRwtqSMu-eUmMZ1YbA-1F_typd8p2SMANuHA3uM7zo0a-2jczEbHxnObMLuXAdvpPz8NYU10bPoBj-z-tawcEl-QY/s200/lepelaar3.jpg" width="200" /></a>Dan springt mijn hart op: voor het oog van mijn verrekijker strijkt er een lepelaar neer in het water. In mijn behoefte mijn geluk te delen pen ik bij de waarnemingen van vandaag '1 lepelaar!', met uitroepteken. Ik wissel verrekijker en fotocamera met elkaar af. Ik wil foto's, maar door de kijker zie ik het beter. De lepelaar keutelt een tijdje rond, vliegt naar de oever en rommelt daar weer een tijd, tussen de ganzen. Dan verdwijnt hij achter het riet en uit het zicht. Ik heb het ondertussen koud gekregen en ik fiets verder, op naar de volgende vogelstek.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh88xbe0RC-JnPDbvimjYBzke_Ilgb9imOOLk0Bu2a7FKDsVtyIvnO8IC6v2l9pM-Ybu2SJXtD2qFHur2sfuo-6kMDI2Uk5a-v_kC8qtE2L3_m0YHZO_klcTD2P6aIJcCPZ72lTh2A_Amc/s1600/tureluur.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh88xbe0RC-JnPDbvimjYBzke_Ilgb9imOOLk0Bu2a7FKDsVtyIvnO8IC6v2l9pM-Ybu2SJXtD2qFHur2sfuo-6kMDI2Uk5a-v_kC8qtE2L3_m0YHZO_klcTD2P6aIJcCPZ72lTh2A_Amc/s200/tureluur.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Tureluur ]</td></tr>
</tbody></table>Dat is het Landje van Gruijters, vlakbij Spaarndam. Als ik daar aan kom staan er vier dames met camera’s met enorme telelenzen. Ik geneer me enigszins voor mijn compact camera, maar één van de dames kijkt begerig naar mijn zoomlens en spreekt me bemoedigend toe. We lopen in ons eigen tempo om het water heen. Redelijk dichtbij zit een tureluur (zo zie ik later op de foto met mijn vogelboek ernaast, en ik maar denken dat het een grutto was). Hij weerspiegelt in het water. Af en toe breekt de zon door. De scholeksters tepieten, de pinksterbloemen bloeien. Mensen wandelen met hun hondje, vliegtuigen komen over, een vrouw spit in het tuintje bij haar woonboot. Witte ganzen, grauwe ganzen (of zijn het rietganzen?), ganzen met jongen. Veel riet.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH4GR-21jC4tDYcFrNORL_sIupeWXnfOtcfsODQBIjMpreVy70ubiNgJM4FyhYlfmie8-hVVn9kdekftIN6-FGM4eX_Gy8hD-taCxGU9frIqc3o_Zexvgul-lxcTq1w7d1SmMKKujjyS0/s1600/grutto.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="147" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH4GR-21jC4tDYcFrNORL_sIupeWXnfOtcfsODQBIjMpreVy70ubiNgJM4FyhYlfmie8-hVVn9kdekftIN6-FGM4eX_Gy8hD-taCxGU9frIqc3o_Zexvgul-lxcTq1w7d1SmMKKujjyS0/s200/grutto.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Grutto ]</td></tr>
</tbody></table>Bijna rondom heb ik de dames met de megalenzen weer ingehaald. Ze wijzen elkaar op steltkluten en wintertalingen. "Zwarte ruiter," vang ik op. "Wat, waar?" vraag ik, in mijn honger te leren vogels kijken. Ze wijzen hem aan, ik zie een soort zwarte grutto. "En dat daar is een tureluur." Die had ik ook al voor een grutto aangezien. De vrouw leent me haar kijker, hij ziet er duur uit. Kraakhelder zie ik de tureluur in close-up, met al zijn vlekjes en zijn oranje poten. Vol bewondering geef ik de kijker weer terug, ik zie op de opdruk dat hij tien keer vergroot. Mijn minikijker vergroot acht keer, maar is eigenlijk ook best helder.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSVh2USCNeYB4q0gB1dziRAy_br0iIipvNTVrg0Cg7QLKZ_WLRub4ZWfoBhTFrtvIZnmwxkwpUxrHGcJRefazoVduhV07itZD4ES2PnqVQ5nLHWJf_wizBJBDsUckyvDL1OFpfn_YQqWc/s1600/gruijters.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSVh2USCNeYB4q0gB1dziRAy_br0iIipvNTVrg0Cg7QLKZ_WLRub4ZWfoBhTFrtvIZnmwxkwpUxrHGcJRefazoVduhV07itZD4ES2PnqVQ5nLHWJf_wizBJBDsUckyvDL1OFpfn_YQqWc/s200/gruijters.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Landje van Gruijters ]</td></tr>
</tbody></table>Bij de parkeerplaats staat een meneer door een telescoopkijker te turen. Hij noemt uit de losse pols wat vogels op die hij hier gezien heeft, maar noemt zichzelf toch een beginnend vogelaar. "Als je er eenmaal mee begint, wordt het een verslaving," lacht hij. "Vogels kijken verzet zo heerlijk je gedachten, alleen naar die vogels kijken en nergens anders aan denken." Dat herken ik. We knikken elkaar begrijpend toe. In mijn ooghoek zie ik een klein vogeltje langs het water scharrelen, wat is er dat nu weer voor een, ik rommel in mijn tas om mijn kijker weer te pakken. "Een pleviertje," weet de man, "kijk hier maar even door," en hij stapt opzij van zijn telescoop. Ach wat een schatje als je hem zo van dichtbij ziet, maar te ver weg om op de foto te krijgen.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJgeuj7pbNE6xIjOzl-OF7kYGVyLf2HvWVH8ooEDh_54Wt3TC5rRHRXbuYkQ__CzsKgDzE1vr9T2NIfXuBh0lyuJDEJcrF1hf2lKpGHzYxyk67rH630zlKWVy7lyJem9RHJVDUaLbiqlE/s1600/lepelaar4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJgeuj7pbNE6xIjOzl-OF7kYGVyLf2HvWVH8ooEDh_54Wt3TC5rRHRXbuYkQ__CzsKgDzE1vr9T2NIfXuBh0lyuJDEJcrF1hf2lKpGHzYxyk67rH630zlKWVy7lyJem9RHJVDUaLbiqlE/s200/lepelaar4.jpg" width="157" /></a>De laatste etappe van mijn vogeltoer is een pad dwars door de Hekslootpolder. Op mijn kaart kon ik niet zien dat het een onverharde weg is. Het fietst wat bobbelig, maar wel pittoresk, zo tussen de weilanden door. En zie daar, een lepelaar! Tussen de ganzen staat hij op één been zijn coiffure te doen. Daarna doet hij een dut en is niet zo leuk meer voor op de foto. Er is nog genoeg te zien, er zit een grutto vlakbij (nu echt), het barst van de ganzen, zwaluwen scheren laag over het water, kieviten (denk ik) buitelen al roepend door de lucht. Waarom zou je op vogelreis gaan als dit alles op fietsafstand te beleven is?Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-51970223064526321792013-03-29T18:46:00.000+01:002013-03-29T18:46:05.019+01:00IM Johanna Hartgring 1951-2013<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqhaAIh-pQlM1xk14MIcYyraI8738cTUlJiQZfieDmssKGJwXiRFRSiE5NwnL7XKp5avNg8SUwxPINv9MhZ7P66zuqBc-C8Izq9TJOLOcsDOQwhKNc2zvgG8IWRYzIvwdSAXYh2Ptqv3k/s1600/Johanna_6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqhaAIh-pQlM1xk14MIcYyraI8738cTUlJiQZfieDmssKGJwXiRFRSiE5NwnL7XKp5avNg8SUwxPINv9MhZ7P66zuqBc-C8Izq9TJOLOcsDOQwhKNc2zvgG8IWRYzIvwdSAXYh2Ptqv3k/s200/Johanna_6.jpg" width="200" /></a>Zaterdag 19 januari overleed in Frankrijk, waar zij woonde, na een kort ziekbed, mijn zus Ans, Johanna voor de Fransen. Ik ben de nakomer van het gezin, Ans was mijn grote zus.<br />
<br />
In Nederland had ze een strandpaviljoen, met haar toenmalige verloofde. Ik heb mooie herinneringen aan die tijd, zoals daar logeren, en dan 's avonds zwemmen in de lichtende zee. 's Winters reisden mijn zus en mijn broer Pim met hun partners naar het zuiden: Frankrijk, Spanje en Portugal. Enkele maanden per jaar trokken ze daar rond met tot kampeerbussen ingerichte bestelbusjes. Ze werkten er in de druivenpluk en kampeerden wild.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivX_vROBB07ZcWqR-0TkK43IIyLWJlMEZMvhRhC_sF3Uw_FYcqbqiJI1nWwEctlxbgTq5edkkJo02oUKBzZwxAB2mLnKWZdOW8Yor4m43LtIYoTGe9f7iOrRQw1E7IENcLlI6FoamRs2w/s1600/Johanna_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivX_vROBB07ZcWqR-0TkK43IIyLWJlMEZMvhRhC_sF3Uw_FYcqbqiJI1nWwEctlxbgTq5edkkJo02oUKBzZwxAB2mLnKWZdOW8Yor4m43LtIYoTGe9f7iOrRQw1E7IENcLlI6FoamRs2w/s200/Johanna_1.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Foto: Bob en Maja</td></tr>
</tbody></table>Dertig jaar geleden vestigde Ans zich in Zuid-Frankrijk. Ze heeft daar op de boerderij gewerkt, konijnen gefokt, ze was astrologe, ze heeft in het toerisme gewerkt. Ze schilderde en maakte beelden van speksteen. In de eerste tien jaar is ze een aantal keren verhuisd. De laatste twintig jaar woonde ze heel gelukkig in een afgelegen wijkje van een dorp 'met meer schapen dan inwoners', op een heuvel, aan de weg naar de kerk. Ze had er een kleine kring van vrienden, en vanuit Nederland kwamen af en toe vrienden langs.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6UJaq16vpvxCQWMqilqW890GxKe4voPNb5oVmj8N7vlWItwI_MTRrNRJ16qjlpkHgdtlt0HvVTpYdhQFK7qFm1aJ-AnF48N-mBKkI8iv_DnjA9EfN1ObldCGLgxKqvaBlBLJix054QZA/s1600/Johanna_4.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6UJaq16vpvxCQWMqilqW890GxKe4voPNb5oVmj8N7vlWItwI_MTRrNRJ16qjlpkHgdtlt0HvVTpYdhQFK7qFm1aJ-AnF48N-mBKkI8iv_DnjA9EfN1ObldCGLgxKqvaBlBLJix054QZA/s200/Johanna_4.jpg" width="150" /></a>Ik heb mijn zus frequent bezocht in Frankrijk. We hebben er veel gewandeld. Haar gebrek aan richtingsgevoel en haar zin voor avontuur zijn legendarisch: regelmatig liepen we onszelf vast in de braamstruiken, samen met haar laatste hondje Billie. Die moest dan voorop om de weg te wijzen naar de vrijheid. Wat niet eenvoudig was, want Billie kon zich door veel kleinere openingen in het struweel wringen dan wij. Ik moet nog steeds lachen bij de herinnering aan de keer dat we weer eens de weg kwijt waren, en dat ik van bovenop de berg ineens de ruïne daar beneden herkende. Ans wilde niet geloven dat het de Monastère was, overtuigd als ze was dat die aan de andere kant van de berg zou moeten liggen.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6Z-CHvGT7i2S1ptlMw9Gjb9JQ4I6VMU11TPOSLja-WHlK6_JWpNJqfxz1N0NZD-0LM2hM_xoH0ntVFA8tQanhodbGc-OGIXqI8lkcMp5JTMMx3LmWvtddndTrsoQqmv74j6ssGSpmrNI/s1600/Johanna_5.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6Z-CHvGT7i2S1ptlMw9Gjb9JQ4I6VMU11TPOSLja-WHlK6_JWpNJqfxz1N0NZD-0LM2hM_xoH0ntVFA8tQanhodbGc-OGIXqI8lkcMp5JTMMx3LmWvtddndTrsoQqmv74j6ssGSpmrNI/s200/Johanna_5.jpg" width="150" /></a>We registreerden alles op foto en video. Ans heeft veel films geproduceerd, van onze vakanties, van het boerenleven daar, en van 'microcosmos', ofwel insecten. Uren en uren konden we doorbrengen in de weides, geduldig sprinkhanen, vlinders en enge torren volgend. Toen Billie een keer vanuit het bos als silhouet aftekende tegen de helle lucht, bracht dat ons op het idee van een schaduwspel. Met onze camera's op het statief filmden we onszelf, achter elkaar staand bewogen we langzaam en zo sierlijk mogelijk. We moesten er drie keer voor terug omdat we te snel, te saai of niet uitgelijnd bewogen, maar het resultaat was ernaar, we leken buitenaardse insecten. Ans monteerde de scènes tot de korte film 'Schimmen'.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj7IfxMJ13doXEC0654p8mxa-Fb-X-AKXyNBC-dTwljE7mHVq8saYsmPfcIhgzgHA39ah5NNO6OUbmlj2Qvo6VMryc1nJ-YqNu1_W0Fe93R79lG2SWeUqfU2B9fDxl_J5qUI_5upkkPAg/s1600/Johanna_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj7IfxMJ13doXEC0654p8mxa-Fb-X-AKXyNBC-dTwljE7mHVq8saYsmPfcIhgzgHA39ah5NNO6OUbmlj2Qvo6VMryc1nJ-YqNu1_W0Fe93R79lG2SWeUqfU2B9fDxl_J5qUI_5upkkPAg/s200/Johanna_2.jpg" width="200" /></a>Boodschappen doen was ook een feest, met haar vrolijke muziek in de auto, Billie gezellig mee achterin. Ans heeft me het joie de vivre geleerd, en ze leerde me ook om me nooit te schamen om te spelen en plezier te hebben.<br />
Ik zal me haar met vreugde blijven herinneren.Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-34442197487598894352013-01-18T18:38:00.000+01:002013-01-18T20:53:47.009+01:00Winterse vogeltherapie<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnu0HEUzNlRb5hWyYWll44YXyR343r6ChxxLDOQENmnVEXUMulpe6xVqMDcoudaJcOhaBxpbrDIKLBx-CDMfM2kid7D4aHpOMYDZS-XeodmxzUv-wjMtGxlisjhmnTwEUPELaGuZCNNxo/s1600/sneeuw_boomklever.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnu0HEUzNlRb5hWyYWll44YXyR343r6ChxxLDOQENmnVEXUMulpe6xVqMDcoudaJcOhaBxpbrDIKLBx-CDMfM2kid7D4aHpOMYDZS-XeodmxzUv-wjMtGxlisjhmnTwEUPELaGuZCNNxo/s200/sneeuw_boomklever.jpg" width="200" /></a></div>Op doktersvoorschrift scheur ik me los van mijn besognes en stap met mijn camera de sneeuw in. Thijsse's Hof is mijn eerste bestemming. Ik sluip langs de voederplaats om de vogels niet te verstoren, als hovenier Roland me vanuit het open raam van het nieuwe leslokaal gedag roept. Vrolijk zwaai ik terug. De boomklever fotografeer ik op de terugweg.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi48wNfxq4QuHe_c6J5D8DHN0Aq6ooaht9wjbwBSO497wVdzSSrtaJqVxxNvFleEeI7jYsMm5k339MA3TmbMB3bzYbYFNOLVJ5h1bk1_VeySdkzHgs7lOYt3UWSMQE5vJsaTMod0vrSk14/s1600/sneeuw_ster.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi48wNfxq4QuHe_c6J5D8DHN0Aq6ooaht9wjbwBSO497wVdzSSrtaJqVxxNvFleEeI7jYsMm5k339MA3TmbMB3bzYbYFNOLVJ5h1bk1_VeySdkzHgs7lOYt3UWSMQE5vJsaTMod0vrSk14/s200/sneeuw_ster.jpg" width="200" /></a></div>De vijver staat hoog, net zo hoog als het bruggetje. Het ijs eronder kraakt als ik eroverheen loop. Er ligt een grote, zwarte ster onder het ijs. Sneeuwhoopjes rond de rietstengels waar ze boven het ijs uitsteken. Aan de rechterkant liggen sneeuwvlokkristallen op donker ijs, je ziet de blaadjes onder de ijslaag liggen. Op de grote vijver zie ik diezelfde sterren en rietpluimen met sneeuwvoeten, bronsoranje in de zon, net als de kale takken, warm afstekend tegen het blauwe ijs. Tussen de bomen schittert het rode leslokaal.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNZAQSqAsdlp8_S_FH1lr907YsP7O9h6zlyuCuH-3LneIup17btkJQUxMJkFVpyRNJbDSBqhQM9Y9MQA6_QwbRbIwU1pkszNudrudF08rTWADFlEBRpdvek4YKH_6sjrc9LComGwpemT4/s1600/sneeuw_roodborst.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNZAQSqAsdlp8_S_FH1lr907YsP7O9h6zlyuCuH-3LneIup17btkJQUxMJkFVpyRNJbDSBqhQM9Y9MQA6_QwbRbIwU1pkszNudrudF08rTWADFlEBRpdvek4YKH_6sjrc9LComGwpemT4/s200/sneeuw_roodborst.jpg" width="200" /></a></div>Bij het dennenbos flitst een dartel bolletje voorbij. Een vuurgoudhaantje! "Prrrt prrrt," zegt hij. Meen ik me te herinneren. Het wil maar niet lukken met die vogelgeluiden, ik kan ze niet onthouden. Hij fladdert door het bosschage. Ik sta zo stil mogelijk en volg hem met mijn camera, lekker ingezoomd. Gehaast pas ik instellingen aan in de hoop op een geslaagde foto. Helaas, het resultaat is teleurstellend. Even verderop lukt het wel een roodborstje mooi scherp vast te leggen. Zijn borst is net zo rood als de zonnige takken en rietstengels.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCrRNmqBjIRq8KMx2vGlFwWQaz2qDCtPqhLFfHVCB-jdBuKwvi86pKApXXooG2CACzbVLUFOkWFupwEP3-LLyPx5FVgta-AMvtL-ALGqAhtmpQZt2htxgCZZQ54pgeHqnjsfCCHHd48jU/s1600/sneeuw_kip.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCrRNmqBjIRq8KMx2vGlFwWQaz2qDCtPqhLFfHVCB-jdBuKwvi86pKApXXooG2CACzbVLUFOkWFupwEP3-LLyPx5FVgta-AMvtL-ALGqAhtmpQZt2htxgCZZQ54pgeHqnjsfCCHHd48jU/s200/sneeuw_kip.jpg" width="200" /></a></div>Na Thijsse's Hof loop ik een rondje om de hertenkamp. De herten zien er aaibaar uit, met hun wintervacht en zachte ogen. Schapen en geiten komen aanhollen, maar verliezen al snel hun interesse als ik me op een roodborstje richt, alweer. Roodborstjes zijn makkelijke vogels voor fotografen, ze komen zo heerlijk dichtbij. Als ik op de kwekerij aan het wieden was, moest ik oppassen dat ik er niet over struikelde. Wat dat betreft zijn het net merels. Dit roodborstje zit niet echt stil, hij hipt rond, in de sneeuw pikkend naar lekkers. Achter het hek schudt een kip zijn veren op. Eenden dobberen in een deel van de vijver dat opengehouden wordt.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbX6UcmUL3aMiys0v-GRglxIpoF2c2QAvmOGs3WCCcAsgFJwbXT65I0CHvg9arnvTG98CMA3jcK71MiTS5QOIWXLzMKm1Rvv-LyXiG4kFB5B0eeyFnIKESonB1RQAAxRNF_Mw6yiGvQQo/s1600/sneeuw_kalkoen.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbX6UcmUL3aMiys0v-GRglxIpoF2c2QAvmOGs3WCCcAsgFJwbXT65I0CHvg9arnvTG98CMA3jcK71MiTS5QOIWXLzMKm1Rvv-LyXiG4kFB5B0eeyFnIKESonB1RQAAxRNF_Mw6yiGvQQo/s200/sneeuw_kalkoen.jpg" width="200" /></a></div>Aan de andere kant van de hertenkamp komt de vijver bijna tot aan het hek waar ik langsloop. Daar komen de eenden aanvliegen. Ze landen met een sliding over het ijs en roetsjen zo de oever op. Ik moet hardop lachen, het is géén gezicht! Ik loop door om ze geen hoop op brood te geven. Er komen weer schapen aanrennen. En een joekel van een, tja wat is het, volgens mij geen kalkoen, die zijn toch niet wit? Hij klinkt wel als een kalkoen. "Brrrlop, brrrlop," komt eruit. "Brrrlop, brrrlop," pruttel ik terug, terwijl ik hem mooi in beeld probeer te krijgen. Zo'n conversatie op niveau, daar knapt een mens van op.Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-20817811272260068752012-12-23T18:33:00.001+01:002013-01-09T19:40:18.147+01:00In de wolken24 cursisten van de fotocursus van Rob Slooten en 10 leden van de beeldhouwgroep TWEEBEE, die zijn begeleid door Karola Veldkamp, tonen hun werk in <a href="http://www.hetkunstbedrijf.nl/">galerie Het Kunstbedrijf</a> aan de Raadhuisstraat 56b in Heemstede. <br />
<br />
Van mij, net als van elke fotografiecursist, hangen er twee foto’s aan de wand, en zijn er vijf foto’s opgenomen in een diashow. De expositie is te zien op zaterdag 5 januari van 13:00 tot 17:00 uur, en zondag 6 januari van 11:00 tot 16:00 uur. Komt dat zien!<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6KD0vlyvJA0S8OpkhuOy8ZdvsmfqHpBiOyaaIkhnppRbq1dmw0FWZpmMqYufH2hJj_fZQJ_2YRn8e-XJ0MVW0N6RGjv2cxQguMqmDc_-v_0kE7624gt_whKFs_auc_3rz1XkZiqN7c-A/s1600/fotoexpoRob.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6KD0vlyvJA0S8OpkhuOy8ZdvsmfqHpBiOyaaIkhnppRbq1dmw0FWZpmMqYufH2hJj_fZQJ_2YRn8e-XJ0MVW0N6RGjv2cxQguMqmDc_-v_0kE7624gt_whKFs_auc_3rz1XkZiqN7c-A/s400/fotoexpoRob.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ klik op de uitnodiging om deze te vergroten ]</td></tr>
</tbody></table>De foto (rechts) op de uitnodiging is van Manon Wisman, het beeld (links) is van Els Keijser. De uitnodiging is ontworpen door Karola Veldkamp.<br />
<br />
Kijk ook eens op het <a href="http://www.facebook.com/events/452168828177042/">evenement van 'In de wolken' op Facebook</a>!Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-51265271175865851132012-12-23T18:23:00.000+01:002017-12-16T19:01:43.606+01:00Kerstkaart ‘sporen…’Het was een pittig jaar. Omdat ik me steeds vermoeider was gaan voelen, heb ik van alles aangepakt, om mezelf maar in beweging te krijgen. Zo werd ik lid van het IVN Zuid-Kennemerland, de regionale afdeling van de vereniging voor duurzaamheid en natuureducatie. Met groot plezier ben ik actief in de redactie van ons blad De Toorts, dat drie keer per jaar verschijnt. Ook werd ik vrijwilliger bij het Scholenproject van Thijsse’s Hof. Leerlingen van groep 6 van de basisschool krijgen vier keer per jaar een soort biologieles in à la Jac. P. Thijsse: met een vragenlijst lopen ze door de Hof om de natuur van dichtbij te bekijken en zelf te ervaren.<br />
<br />
Een baan bij een kwekerij moest ik opgeven omdat het fysiek te zwaar was. In september werd een oorzaak gevonden voor mijn malaise: een trage schildklier. Beetje bij beetje werd de dosis van het synthetische schildklierhormoon verhoogd, tot mijn bloed de laatste keer de goede waardes bleek te hebben. Echter, in de tussentijd kreeg mijn moeder een beroerte, zij verblijft op dit moment op de revalidatieafdeling van een verpleeghuis. Wellicht dat ik door deze nieuwe zorg nog niets merk van een verbeterde levensenergie.<br />
<br />
2012 was niet alleen zwaar, ik heb ook ontdekt waar ik blij van word: de natuur, kunst, schrijven, fijne contacten, en het kunnen delen en overbrengen van mijn enthousiasme voor de natuur, aan volwassenen en aan kinderen. Op die weg wil ik voortgaan in 2013.<br />
<br />
Wat neem jij mee van 2012, welke weg wil je gaan in 2013? Ik wens jullie en mezelf een mooi nieuw jaar.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIo8ww7Xr9uXe84oELh9FLu91C-qz9Ztxolw6lbcyDjdW7WkhcymUte-B0X8YKgFs_D_LXqJ54G0tTF42frvy_BNEDciaCOMI-C2b2n_xtoJXTcuNDT-OxzKIzsPGjvRtsZzL8ZdCr6aU/s1600/kerstkaart2012.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIo8ww7Xr9uXe84oELh9FLu91C-qz9Ztxolw6lbcyDjdW7WkhcymUte-B0X8YKgFs_D_LXqJ54G0tTF42frvy_BNEDciaCOMI-C2b2n_xtoJXTcuNDT-OxzKIzsPGjvRtsZzL8ZdCr6aU/s640/kerstkaart2012.jpg" width="480" /></a></div><br />
Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-78485305630198767392012-12-07T15:37:00.000+01:002012-12-07T15:37:41.278+01:00Twurprises en marsepeinen vrienden<a href="http://twittersint.blogspot.nl/">Twittersint</a> is een virtueel Sinterklaasfeest op <a href="http://twitter.com/LindaCLWeb/">Twitter</a>, bedacht door kinderboekenmaakster Rian Visser. Ik deed mee, ik zat in de groep Marsepein. In de aanloop naar 5 december werd er overvloedig gerijmd en spannend gedaan in mijn timeline, en 1 minuut over 12 's nachts vlogen de eerste twittersurprises al over het Internet.<br />
<br />
Net als in het echte leven hadden de deelnemers hun verlanglijstjes ingevuld, maar omdat het om digitale cadeaus ging, konden de wensen zo gek zijn als je kon bedenken. Ik had een lange verlanglijst gemaakt, zodat mijn Twittersint ruim keus had. Connie maakte voor mij deze heerlijke <a href="https://skydrive.live.com/redir?resid=67BC9406CDA6F52C!347">Powerpoint Presentatie</a>, waarin ze op rijm al mijn wensen vervulde. Ik moest er hard om lachen, maar was ook ontroerd dat iemand die je niet eens kent, zo veel aandacht aan je besteedt.<br />
<br />
<iframe src="https://skydrive.live.com/embed?cid=67BC9406CDA6F52C&resid=67BC9406CDA6F52C%21347&authkey=AB3igVjANl1BLC0&em=2" width="402" height="327" frameborder="0" scrolling="no"></iframe><br />
<br />
Dit is wat ik dichtte voor degene die ik had getrokken:<br />
<br />
<blockquote>Lieve Corrie,<br />
<br />
Met kinderen, konijnen en een hond<br />
loop je de benen uit de kont<br />
om dat in goede banen te leiden<br />
<br />
En dan ook nog aan het werk,<br />
in tweedehands, en in schrijven sterk,<br />
daar hoeft Sint niet over uit te weiden<br />
<br />
Dus Sint begrijpt echt heel, heel, heel,<br />
heel goed de wens voor een kasteel,<br />
met landgoed en een moestuin als het kan<br />
<br />
Maar ja, hoe gaat Sint dat doen?<br />
Hoe past dat in een virtuele schoen?<br />
En toen bedacht Sint het volgende plan:<br />
<br />
Een modulair systeem op A4tjes,<br />
te beginnen met kasteel, moestuin en ruimte voor de diertjes,<br />
en een blanco uitbreidingsvel en actiefiguren<br />
<br />
Dan kan Corrie met haar creatieve talent,<br />
misschien wel geholpen door kinderen en haar vent,<br />
zelf eraan voortborduren<br />
<br />
Afijn, Sint wil natuurlijk niet zeuren,<br />
maar zag graag dat je het zelf in zou kleuren<br />
naar eigen inzicht en smaak<br />
<br />
Sint suggereert nog een speeltuin, een labyrint en een fruitgaard,<br />
een wandelbos, een cacaoplantage en een stal voor zijn paard<br />
Vertel eens, is deze twurprise raak?<br />
<br />
De Twittersint (nou ja, eentje ervan dan)</blockquote><br />
Met de bijbehorende <a href="https://skydrive.live.com/redir?resid=67BC9406CDA6F52C!348">twurprise in pdf</a>:<br />
<br />
<iframe src="https://skydrive.live.com/embed?cid=67BC9406CDA6F52C&resid=67BC9406CDA6F52C%21348&authkey=ANB80b27fB4Pn7Y" width="98" height="120" frameborder="0" scrolling="no"></iframe><br />
<br />
Ik glunder nog na van het ouderwetse sinterklaasplezier. En ik heb hiermee een boel leuke mensen leren kennen. Twittersint heeft niet voor niets de ondertitel 'Het sociaalste sinterklaasfeest van Nederland'. Volgend jaar weer, Twittersint!Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-81040927578158752692012-11-09T19:28:00.000+01:002012-12-07T17:47:20.039+01:00Kunstlijn 2012<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOjshC_xfPwlVsCqbN6Y83thY39p9HxRRw7xBT_G7_pXXLE5GmYJEcytXktkqrMZUs4NrJSGS0U8rMK3Q-rxeYOS9WvtTomDexacEvbWo3SFp-7yw5xVzJizp2nzvuw3k2yE3ptcxCO7Q/s1600/Kunstlijn2012_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="149" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOjshC_xfPwlVsCqbN6Y83thY39p9HxRRw7xBT_G7_pXXLE5GmYJEcytXktkqrMZUs4NrJSGS0U8rMK3Q-rxeYOS9WvtTomDexacEvbWo3SFp-7yw5xVzJizp2nzvuw3k2yE3ptcxCO7Q/s200/Kunstlijn2012_1.jpg" width="200" /></a></div>In een grot (op de zolder van het HRLMgebouw), zittend rond een plas. Vanuit een rimpeling verschijnt een vrouw. Ze richt zich op, waadt door het water, reikt naar mij. Ik onderdruk de neiging haar een hand toe te steken, want het is een projectie, gemaakt door <a href="http://www.cellavie.nl/">Marcella Kuiper</a>. De vrouw verdwijnt weer onder water. In de ruimte ernaast zit in het donker de zoon van de kunstenares in het blauwe licht van zijn eigen vijver, gebogen over zijn tablet te gamen. Alsof hij deel uitmaakt van de installatie. Het is een mooi besluit van mijn <a href="http://www.kunstlijn.org/">Kunstlijn</a> dit jaar.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdlyp9rjPp5ZsQgIrr-4lzNOKH8Ce70mUP5iK5nKE_CAk9hFSIj-EqzfQJUIXzu0WF0_rFv-bnOcnk0DC6rU0Lo5gXv_97D272TlYEudv0IGuGutPn5CRSlMhgsrAsupPs7mB8m-gRnBY/s1600/Kunstlijn2012_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdlyp9rjPp5ZsQgIrr-4lzNOKH8Ce70mUP5iK5nKE_CAk9hFSIj-EqzfQJUIXzu0WF0_rFv-bnOcnk0DC6rU0Lo5gXv_97D272TlYEudv0IGuGutPn5CRSlMhgsrAsupPs7mB8m-gRnBY/s200/Kunstlijn2012_2.jpg" width="150" /></a></div>Hiervoor heb ik alle trappen (héél veel) beklommen van het pand van de <a href="http://www.hrlm-stadsglossy.nl/">Haarlemse stadsglossy HRLM</a>. In elke kamer is werk te zien, van bij elkaar ruim 25 kunstenaars. Ik ben ontroerd door de meubel-touwbeest-figuren van <a href="http://www.carolinedebruijn.eu/">Caroline de Bruijn</a>. Het is soms moeilijk aan te geven waarom iets je raakt, maar ik weet wel dat het daarom gaat bij kunst, voor mij dan. Ontroering, humor, betovering, zeggingskracht zonder uitleg, van die dingen.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6HJl6_SxeUDls0LnpET1J2JO_LGGIZfepZDP68E6dh7OqFI23Wll2x4TrLyyCaG_IGOnh-XzvnkitBQqeA_ndmh1A_iRP7d50-f96-upihOX5yL3LuqhasJxoj_-_bRXgad_ztU9nQn8/s1600/Kunstlijn2012_3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6HJl6_SxeUDls0LnpET1J2JO_LGGIZfepZDP68E6dh7OqFI23Wll2x4TrLyyCaG_IGOnh-XzvnkitBQqeA_ndmh1A_iRP7d50-f96-upihOX5yL3LuqhasJxoj_-_bRXgad_ztU9nQn8/s200/Kunstlijn2012_3.jpg" width="200" /></a></div>Ik kom net bij de Hoofdwacht vandaan. Daar exposeert onder andere <a href="http://www.robslooten.nl/">Rob Slooten</a>, bij wie ik nu een cursus fotografie volg. Hij heeft twee series hangen: vierkante, met de camera obscura gemaakte beelden van Haarlem, bijna abstract, intens van kleur en mooi grofkorrelig afgedrukt, in een zwarte omlijsting. De andere serie bestaat uit etalagebeelden, etalages en reflecties creëren een nieuwe, soms absurde werkelijkheid.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKP6zrVUMLoEr2E3ADehyQbiuyuHWHQ43WijwQsVl_KretER42T-LbcwxEqosF3pCyTgCtMebzS0eRkDpI14gnp6tUuS4Krxs5xDHjGSvGVlzbzmJ4-Vr3DZLlk6WN6bJx_bRrh6qoSYQ/s1600/Kunstlijn2012_4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKP6zrVUMLoEr2E3ADehyQbiuyuHWHQ43WijwQsVl_KretER42T-LbcwxEqosF3pCyTgCtMebzS0eRkDpI14gnp6tUuS4Krxs5xDHjGSvGVlzbzmJ4-Vr3DZLlk6WN6bJx_bRrh6qoSYQ/s200/Kunstlijn2012_4.jpg" width="150" /></a></div>In de Kloostergangen neemt <a href="http://www.pinhole.nl/">Bethany de Forest</a> deel aan de 'Lokroep der Sirenen'. De naam komt me al zo bekend voor, en als ik haar geënsceneerde foto's zie, herinner ik me haar van jaren geleden, met foto's van secuur opgebouwde kijkdozen vol vleeswaren, maar dat realiseer je je niet als je ernaar kijkt. Nu hangen hier macro-natuurbeelden, ik vermoed ook van zelfgemaakte taferelen. Er staat een maquette opgesteld, van een gek zwembad met mozaïek en spiegels, die bezoekers dankbaar fotograferen. Ik ook. Maar bij lange na niet zo mooi als De Forest doet met haar pinhole camera.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm37GfHTUwE0CnJPZWavoDeI3LT-kMBpMc_YHRH5zMFQ4tRfiFu00l9oxru2yLTUdxUOy2Hcifa23FMy2-YShlffqrtOHBzYK7XxNGxeETYvgARivIX8ctSEUZguna_viID10Wi9wmP3g/s1600/Kunstlijn2012_5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm37GfHTUwE0CnJPZWavoDeI3LT-kMBpMc_YHRH5zMFQ4tRfiFu00l9oxru2yLTUdxUOy2Hcifa23FMy2-YShlffqrtOHBzYK7XxNGxeETYvgARivIX8ctSEUZguna_viID10Wi9wmP3g/s200/Kunstlijn2012_5.jpg" width="200" /></a></div>Mijn Kunstlijn begon dit jaar in de Palmkas, aangetrokken door natuurfoto’s van Marja Sonneveld. Kluitjes droge bladeren klonteren samen in takken. Zijn het nestjes? Of zijn ze door de wind erin geblazen en verstrikt geraakt? Ik blijf ernaar kijken, het is een onderwerp van niks, en het is geweldig. In de ruimte staan twee beelden van <a href="http://www.andrewmarch.nl/">Andrew March</a>, een boom en een olifant, met de toevoeging in de titel 'that I have always known'. Ik vraag hem waarom, en weet zelf eigenlijk het antwoord al: het zijn archetypen, niet de ene of de andere boom, maar 'boom' in zijn essentie. De 'olifant' is massief en tegelijk lichtvoetig. Hij staat op statieven, onder elke poot één, op schijven die samen een wolk vormen. In mijn hoofd zie ik de olifant rennen. March verwijst naar Plato. Ik ken Plato's verhaal van de grot: wat je voor werkelijkheid houdt, zijn schaduwen op de wanden, en wat werkelijk is, staat buiten je blikveld. De kunst is dat zichtbaar te maken.<br />
<br />
<i>Meer <a href="https://picasaweb.google.com/105117778893325331839/Kunstlijn2012?authuser=0&feat=directlink">foto's van de Kunstlijn</a> op Picasa.</i>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-11533994303719014352012-10-20T18:45:00.000+02:002012-10-20T18:52:50.128+02:00Paddenstoelen in een sprookjesbos<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipRjFIqDLhjht5s6cIuXNFbK2pt48cfAM4uTauvRIJ3xQ53mL0zfl_k_hNy2tK8FBzIs9NXfjVc1RuQHJcRbBgiYIv31BYoI0CYISDcYqLAaT17TIy4zECAfDO1VnmkcOB_TiiLwFqke0/s1600/Paddenstoel4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipRjFIqDLhjht5s6cIuXNFbK2pt48cfAM4uTauvRIJ3xQ53mL0zfl_k_hNy2tK8FBzIs9NXfjVc1RuQHJcRbBgiYIv31BYoI0CYISDcYqLAaT17TIy4zECAfDO1VnmkcOB_TiiLwFqke0/s200/Paddenstoel4.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Gekraagde aardster ]</td></tr>
</tbody></table>Een paddenstoel is het topje van een ijsberg, een vrucht aan een verborgen boom, de kers op een ondergrondse taart. Want buiten ons gezichtsveld groeit een netwerk van schimmeldraden, als aders in een lichaam van aarde of hout. Dat netwerk breidt zich uit van binnen naar buiten, wanneer in het midden de voedingsstoffen op raken. Als het een ander web van schimmeldraden tegenkomt, volgt er een bevruchting. Daaruit kan een paddenstoel ontstaan. Die verspreidt sporen, die nieuwe zwamnetwerken beginnen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFrxsMdaZBPcMdrzpkqdmc2tiq4RI-Pp26FVIhvGCxbVNCkd_JqiEoApCFWhjgnoLmT00eoBYiXRWej_H9Qj8GH0SzIqDIVLkHIFbcoA_k4Y6ogH0w32hgU1K2iudctAc13zh0DQA6UZM/s1600/Paddenstoel2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFrxsMdaZBPcMdrzpkqdmc2tiq4RI-Pp26FVIhvGCxbVNCkd_JqiEoApCFWhjgnoLmT00eoBYiXRWej_H9Qj8GH0SzIqDIVLkHIFbcoA_k4Y6ogH0w32hgU1K2iudctAc13zh0DQA6UZM/s200/Paddenstoel2.jpg" width="200" /></a></div>Dat leerde ik op de jaarlijkse Paddenstoelendag op landgoed Elswout, die het IVN organiseerde, samen met het Nationaal Park Zuid-Kennemerland en Staatsbosbeheer.<br />
<br />
Wat ik me ook nooit zo gerealiseerd had, is dat paddenstoelen er verschillende levenswijzen op na houden. Veel zwammen zijn saprofyten, afvalopruimers, die dood organisch materiaal kunnen afbreken. Het bos kan niet zonder: het zou ondoordringbaar worden als al het oude hout maar bleef liggen zonder te verteren.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX1hUs9NxOEyiepzlPo4WchbNaowzl8fBTdG05C_mreSssCr-OhwIc3DUcYu51gZ6SExeQHf_3nQ6liHphe2G13OjuzOQZiaJm4DZkOUjU90I4fltLbeTlb3wGSAMCYrQsxBP927QSgkQ/s1600/Paddenstoel5.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX1hUs9NxOEyiepzlPo4WchbNaowzl8fBTdG05C_mreSssCr-OhwIc3DUcYu51gZ6SExeQHf_3nQ6liHphe2G13OjuzOQZiaJm4DZkOUjU90I4fltLbeTlb3wGSAMCYrQsxBP927QSgkQ/s200/Paddenstoel5.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Porseleinzwam ]</td></tr>
</tbody></table>Andere zwammen wachten niet tot iets dood is, ze parasiteren op levende organismen: ze halen voedingsstoffen uit hun gastheer. Dat kunnen ze doen zonder dat die eraan onderdoorgaat, maar er zijn ook soorten die wel dodelijk zijn. Als hun slachtoffer het loodje gelegd heeft, leven die paddenstoelen verder als saprofyt.<br />
<br />
Een derde soort zwammen, de mycorrhizazwammen, leeft in symbiose met planten of bomen. Ze kunnen niet zonder elkaar. Een zwam heeft zulke dunne schimmeldraden, dat hij diep in de grond voedingsstoffen kan ophalen voor zijn plant, veel dieper dan de plantenwortels kunnen reiken. De plant levert op zijn beurt suikers aan de paddenstoel; omdat een paddenstoel geen bladgroen heeft, kan hij die niet zelf maken.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYkvsDTQhrchKAWFNznpxILNfAAJC0OksR-hcnwIpYL-TYAGOQIaySJyhoP2y25iMNwYQD3hEcEWNCHEyePJaBfl9mwuWTJ4fvJ-FO37DVsYYXpuhCq6DO3vru-OgwjMmbbMmRJdnTzlg/s1600/Paddenstoel3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYkvsDTQhrchKAWFNznpxILNfAAJC0OksR-hcnwIpYL-TYAGOQIaySJyhoP2y25iMNwYQD3hEcEWNCHEyePJaBfl9mwuWTJ4fvJ-FO37DVsYYXpuhCq6DO3vru-OgwjMmbbMmRJdnTzlg/s200/Paddenstoel3.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ Judasoren ]</td></tr>
</tbody></table>Paddenstoelen spreken enorm tot de verbeelding, en dat doen ze al eeuwen. Zijn het stoelen voor padden? Is het heksenwerk, dat ze ineens uit het niets lijken op te komen? Heksenboter is een zwam die wandelt over het dode hout. De namen duivelsbroodrussula en satansboleet beloven weinig goeds, ze zijn dan ook giftig. Paddenstoelen hebben de meest vreemde verschijningsvormen, en ook daar danken ze vaak hun naam aan: koraalzwam, geweizwam, judasoor, aardster, trilzwam, stijfselzwam. Er zijn krankzinnig veel soorten, en meestal is er wel een paddenstoel die er verdacht veel op lijkt, waardoor determinatie een hele klus is. Laatst liep ik met schoolkinderen door Thijsse’s Hof, en tot mijn bewondering wisten velen daarvan toch zonder twijfelen het elfenbankje aan te wijzen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjozMWsHUxfB1ScbBYiGpwIv8sPDvlddJ9QTSFc5wGq4JbnCtcLKequKAgDHx862OOJ8zVPi-Jq1OXxcUIUFyq3YVqYldQclqkHtlG2S-ANSjstZzxOIclp1nDPZZ9qcgSMHwSYVpQW7xU/s1600/Paddenstoel6.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:0em"><img border="0" height="150" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjozMWsHUxfB1ScbBYiGpwIv8sPDvlddJ9QTSFc5wGq4JbnCtcLKequKAgDHx862OOJ8zVPi-Jq1OXxcUIUFyq3YVqYldQclqkHtlG2S-ANSjstZzxOIclp1nDPZZ9qcgSMHwSYVpQW7xU/s200/Paddenstoel6.jpg" /></a></div>Maar of je nu wel of niet de verschillende zwammen kan benoemen, als je een volgende keer gaat wandelen, speur dan tussen het afgevallen blad, rond boomstronken, in bomen, in het gras. En laat je betoveren...<br />
<br />
<i>Bron: Paddenstoelen herkennen en benoemen, door Helmut en Renate Grünert, uitgeverij The House of Books, Vianen/Antwerpen, 2003</i><br />
<br />
Aanrader: <a href="http://www.allesoverpaddenstoelen.nl/">www.allesoverpaddenstoelen.nl</a>, een website van de Nederlandse Mycologische Vereniging, met ook echt alles over paddenstoelen!<br />
<br />
PS: heb je die <a href="http://lindahartgring.blogspot.nl/2011/10/herfst-in-de-duinen.html">kabouter</a> in de duinen gezien? Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-4680344217392215832012-09-21T18:28:00.001+02:002013-04-28T18:04:39.765+02:00Avondrood, koe in de sloot<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgvblkULSg2ILVHDpCHEJb6UfWD89hDX_9oPu_O0Yr26eVGphVYFtkaXyK2Y12gw60iUUWbbvD54r4ct5iADuqGSjTonNLT3NR5-RrmjiwdU2XFfBw2PnBbBgsIUNfeq8M7c_1SIUWu7w/s1600/waterkoe1.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:0em"><img border="0" height="150" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgvblkULSg2ILVHDpCHEJb6UfWD89hDX_9oPu_O0Yr26eVGphVYFtkaXyK2Y12gw60iUUWbbvD54r4ct5iADuqGSjTonNLT3NR5-RrmjiwdU2XFfBw2PnBbBgsIUNfeq8M7c_1SIUWu7w/s200/waterkoe1.jpg" /></a></div>"Heb je toevallig een of twee foto’s voor me van die waterkoe?" mailt de gids me na afloop van de IVN fietsexcursie rond Spaarndam, "ik vond het achteraf bezien toch wel spectaculair." De waterkoe is het slotstuk van een aparte avond die begint bij het standbeeld van Hansje Brinkers. Hansje, het jongetje dat zijn vingertje in de dijk stak om het gat te dichten: geen Oudhollandse legende, maar het verzinsel van een Amerikaanse schrijfster. Kennis van de geschiedenis werpt een nieuw licht op het heden.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVKBPl4G5h3ZTWPiqmvjoAavc2Ck1llR9RxJdbxbmb5jdrVNuvYBNdyWLCdhriwnqo7KxfzPlmaT4I2bAgqmNSfaW4wmIt78Pn8tc67Zr62QExFQk9t0M9ex9hFobrdMLrVtv-snsSqys/s1600/waterkoe2.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:0em"><img border="0" height="150" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVKBPl4G5h3ZTWPiqmvjoAavc2Ck1llR9RxJdbxbmb5jdrVNuvYBNdyWLCdhriwnqo7KxfzPlmaT4I2bAgqmNSfaW4wmIt78Pn8tc67Zr62QExFQk9t0M9ex9hFobrdMLrVtv-snsSqys/s200/waterkoe2.jpg" /></a></div>We fietsen een klein stukje over de dijk en stappen af bij een laaggelegen weiland. Als we langszij in het weiland kijken, zien we de oude kademuur: vroeger kwam de zee tot hier. We willen verder fietsen, maar de fiets van de gids heeft een lekke band. Voortvarend biedt een deelneemster haar fiets aan, en springt zelf achterop bij haar vriend. De fiets van de gids laten we achter bij een lantaarnpaal waar hij aan vast kan. Wij fietsen de polder in, langs de Slokop. Deze vijzelmolen bemaalde de polder vroeger. De lage avondzon kleurt de weilanden onder dreigende wolken en blauwe lucht. In een sloot bloeit zwanebloem, even verder zwemt een zwanenpaar met een hoop jongen. Het begint te miezeren. We zijn afgestapt om het trilveen onder onze voeten te voelen. Giechelend stampen en springen we op de golvende grasplakken. Het water kan hier niet weg vanwege een kleilaag op grote diepte. Het veen ligt tussen twee strandwallen, van de oudste kustlijnen van Nederland.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitfLqmBfKHTHUrrQnSoXuTGPTjsPpSnuty32xGwaOMaGghv2DFYAa6v0Ykd7hrvs_KRLtNiTPkjT6sJQiQq4Qn9tX_ZoZH5THDH26IGspqIY3UbEGX-Kmno9ZoppLnYsXHTpdLZE24mUI/s1600/waterkoe3.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:0em"><img border="0" height="150" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitfLqmBfKHTHUrrQnSoXuTGPTjsPpSnuty32xGwaOMaGghv2DFYAa6v0Ykd7hrvs_KRLtNiTPkjT6sJQiQq4Qn9tX_ZoZH5THDH26IGspqIY3UbEGX-Kmno9ZoppLnYsXHTpdLZE24mUI/s200/waterkoe3.jpg" /></a></div>'Het houdt op met zachtjes regenen', zoals ze bij ons thuis zeggen. We vluchten naar een bomenrij, waaronder we redelijk droog de hoosbui over laten waaien. Plots verschijnen er vele, vele boerenzwaluwen, duikend door de lucht, tjirpend, muggen oppikkend. Het begint op te drogen, we fietsen verder langs de Mooie Nel, en met een bocht richting Spaarnwoude. Een haas rent ervandoor als we een weiland in stappen. De grond hier bevat schelpen uit vroeger tijden: we staan op een strandwal van 5000 jaar oud. Onderweg naar de Stompe Toren in Spaarnwoude zien we fazanten. Vanaf de Stompe Toren hebben we zicht op de Slokop. Een valkje komt jagend voorbij. De excursie eindigt hier, we fietsen gezamenlijk terug naar Spaarndam, tussen de weilanden door.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghRi-Lgh1A4fbPn_R2tS9g7qdyx1a0Tlq9IJlSdKeJ2j0IWzfO45V6WFgZ44mVv6QWbkXcUnRmHRCyJpM15zY8-6M0mP__DEgyKfriHFNiLILIRguBBuKhaXA3WdEAG-ROxe1fuPLDWuM/s1600/waterkoe4.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:0em"><img border="0" height="150" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghRi-Lgh1A4fbPn_R2tS9g7qdyx1a0Tlq9IJlSdKeJ2j0IWzfO45V6WFgZ44mVv6QWbkXcUnRmHRCyJpM15zY8-6M0mP__DEgyKfriHFNiLILIRguBBuKhaXA3WdEAG-ROxe1fuPLDWuM/s200/waterkoe4.jpg" /></a></div>En daar staat een koe in de sloot. "Die komt er uit zichzelf niet uit hoor," zeg ik. "Vast wel, moet je zien hoe ontspannen ze erbij staat," zegt een andere deelnemer. We blijven even staan kijken. De koe kijkt ons aan. "Hu, hu!" proberen we haar op te jutten. Ze doet een paar stappen voorwaarts en blijft dan staan. We besluiten dat we de boer moeten waarschuwen. Een van de deelnemers belt iemand, die misschien iemand kent die misschien weet van wie deze koeien zijn. Zonder succes. Een voorbijganger weet dat de boer dáár woont, hij wijst naar een boerderij aan het begin van het fietspad, waar we vandaan kwamen. "U wandelt toch die kant op?" "Ja, maar fietsen is sneller," antwoordt de man. "Als u nu eens mijn fiets nam," bedenkt een van ons, "u weet waar het is." Hij zwaait soepel zijn been over de damesfiets, en verdwijnt naar de horizon.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi7Iks6i8uxeBR7yo08Fa264Vup-SG7caBK-N_edTS-FqpEJLP2Zm1xxtud0rPBEpvf8XrJSV2XtFVbjFxccehbpyd8Qi3DzeitOjzer9taLrl3eAjV_D2a-8tesSu_8mp3k6tXUe5-Ww/s1600/waterkoe5.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:0em"><img border="0" height="150" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi7Iks6i8uxeBR7yo08Fa264Vup-SG7caBK-N_edTS-FqpEJLP2Zm1xxtud0rPBEpvf8XrJSV2XtFVbjFxccehbpyd8Qi3DzeitOjzer9taLrl3eAjV_D2a-8tesSu_8mp3k6tXUe5-Ww/s200/waterkoe5.jpg" /></a></div>Wij wachten. "Als we haar halster pakken, kunnen we haar misschien aan de kant trekken." "Ja, maar dan staat ze aan de verkeerde kant." "Als ze er maar vast uit is, de boer komt er toch aan." De koe werkt niet mee, tot opluchting van degenen die de koe graag richting weiland willen. Het begint een aardig opstootje te worden, mensen komen kijken wat er aan de hand is. De koeien in de wei aan de andere kant van het pad verdringen zich bij het hek om niets van de sensatie te missen. "De boer wordt gewaarschuwd," vertellen we keer op keer. Maar waar blijft hij toch, vraagt de fietsloze deelneemster zich bezorgd af. Ze tuurt door haar verrekijker. Fietsers, maar niet de man op haar fiets. Dan, eindelijk, ziet ze de man op haar fiets terugkomen, en daar, in het weiland, verschijnt een tractor.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifV2mJSYaa3CtgoIrHzV7oKLDgWZfMAxDW4dTSmiBY7eexuCycEocVVZyp1810iceS3lGhbyQpm3Dt4FOIzusjgbqaCZZxkP-EPxo7-apjKaTq6hfiRNbpEvb8Fmj9s9D4IVn3FhIUtrY/s1600/waterkoe6.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:0em"><img border="0" height="150" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifV2mJSYaa3CtgoIrHzV7oKLDgWZfMAxDW4dTSmiBY7eexuCycEocVVZyp1810iceS3lGhbyQpm3Dt4FOIzusjgbqaCZZxkP-EPxo7-apjKaTq6hfiRNbpEvb8Fmj9s9D4IVn3FhIUtrY/s200/waterkoe6.jpg" /></a></div>Behendig zet de boer de tractor met de kont naar de sloot. De koe weet blijkbaar wat er gaat gebeuren, want ineens probeert ze de wal op te klauteren. De boer bindt haar een touw om, en trekt de trappelende koe zachtjes uit de sloot. "Die staat er nog niet zo lang in," constateert hij, "anders was dat niet gelukt." We zijn blij dat we hem gehaald hebben. "Gebeurt dat wel vaker?" informeren we. "O ja, elke dag wel." "Wat, dezelfde koe?!" roepen we in koor. Maar nee, het is elke keer een andere. We nemen afscheid, en als we omkijken, zien we de modderige koe een paar bokkensprongen maken.<br />
<br />
De fiets van de gids staat er nog, hij gaat in een café wachten tot hij opgehaald wordt. Wij fietsen in de schemer naar huis.<br />
Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-20555942735275271522012-08-13T16:56:00.000+02:002012-08-13T16:56:05.400+02:00Poëzie in Elswout<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxkDwh6uszNtCXTb5f-KshpJDu3jGdadras1RX5PNa_4S_TfyU8IYaOWwJVySm6BphSfKmV_ttXwSDF0DSwxVsPUK0sArITs652GGhBcCct4lLiggCms_SAPNnp23tJVbZPF3NkAZ4Bt8/s1600/Elswout_beuk.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxkDwh6uszNtCXTb5f-KshpJDu3jGdadras1RX5PNa_4S_TfyU8IYaOWwJVySm6BphSfKmV_ttXwSDF0DSwxVsPUK0sArITs652GGhBcCct4lLiggCms_SAPNnp23tJVbZPF3NkAZ4Bt8/s200/Elswout_beuk.jpg" /></a></div>Met schitterend strandweer en langs een eindeloze file richting zee fiets ik zondag naar landgoed Elswout. Daar is het Poëziefestival. Zitten luisteren naar dichters die voordragen uit eigen werk, dat trekt me niet zo. Maar wel wat eraan vooraf gaat: een wandeling langs bomen met een IVN natuurgids en een dichter.<br />
<br />
Ik heb afgesproken met Marisca, en op goed geluk kiezen we één van de twee groepen uit. Onze gids vertelt sprankelend over de historie van het landgoed en het leven van de bomen, vooral van de beuken, hoe ze groeien, en hoe ze verschillen van eiken bijvoorbeeld. In Elswout is weinig wat het lijkt. Niet alleen de folly's houden je voor de gek, ook sommige beuken zijn staaltjes van romantische illusie. De eerste beuk waar we stilstaan, hangt idyllisch over een beek. Niet omdat hij is scheefgezakt onder zijn eigen gewicht, maar omdat hij expres zo schuin geplant is. Een beuk op het eind van de wandeling lijkt 1000 jaar oud, zo dik is hij. Lijkt, want hij bestaat uit twaalf beuken samengegroeid in één plantgat.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlxbMi7ETpd2XP2kzNh2CpJWtLFFt6XvxGXiSd7_zRKUlQ2rojWlf9Unew27f_X6cpjDHnTGQ_tLWRApFyNfQtPLqhVpmcTXHrDTDmEwZSITg52V21g7H17bXVvmUIErlcrgQkPDE61wc/s1600/Ellen_Deckwitz.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="200" width="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlxbMi7ETpd2XP2kzNh2CpJWtLFFt6XvxGXiSd7_zRKUlQ2rojWlf9Unew27f_X6cpjDHnTGQ_tLWRApFyNfQtPLqhVpmcTXHrDTDmEwZSITg52V21g7H17bXVvmUIErlcrgQkPDE61wc/s200/Ellen_Deckwitz.jpg" /></a></div>Tussen verhalen van de gids door, bij uitnodigende bomen, krijgen gedichten de ruimte. Onze dichter is Ellen Deckwitz, een jonge vrouw in een elfenjurk en met amber oorknopjes. Haar gedichten zijn van een betoverende beeldtaal, niet opgelezen, maar uit het hoofd gesproken, met mooie stem en sierlijke gebaren. Haar poëzie en verschijning passen volkomen natuurlijk in het bos van Elswout. Wij wilden dat wij zo mooi konden schrijven.<br />
<br />
Als we over de kettingbrug lopen vertelt Marisca over het nieuwe thema in haar dichtclub: 'als ik een brug was'. Thuis probeer ik of ik er wat mee kan. Daarna schrijf ik het volgende:<br />
<br />
"Ik wou dat ik kon dichten,<br />
licht en luchtig,<br />
met een kwinkslag hier en daar.<br />
Maar altijd als ik dicht<br />
wordt het zo verrekte zwaar."<br />
<br />
<i><a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Ellen_Deckwitz">Ellen Deckwitz</a> won de C. Buddingh'-prijs met haar debuut 'De steen vreest mij'. In oktober verschijnt haar tweede bundel 'Hoi feest'.<br />
Lees ook <a href="http://www.fluweelbloem.nl/?p=4772">Marisca's blog over de poëziewandeling</a>.</i>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-58631383780013581382012-07-31T18:15:00.000+02:002012-07-31T18:15:38.796+02:00Het sprookjesbos van landgoed Elswout<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiadqCrQNc7m0A9CMOu_piFjP-zC7T_HzTsFHxu_19Qy1gBNtt1e_F-py5KHkZnVwoUCgGd2f7-kAICGguq7ejrDvm18WD-0haPyOaDTTQqWYMeFknmezbXcboRkGPVrHUuGap-hsltG4M/s1600/Elswout_landhuis.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiadqCrQNc7m0A9CMOu_piFjP-zC7T_HzTsFHxu_19Qy1gBNtt1e_F-py5KHkZnVwoUCgGd2f7-kAICGguq7ejrDvm18WD-0haPyOaDTTQqWYMeFknmezbXcboRkGPVrHUuGap-hsltG4M/s200/Elswout_landhuis.jpg" width="200" /></a></div>Via Duinvliet fietsen Colette en ik naar het 17<sup>e</sup>-eeuwse <a href="http://www.staatsbosbeheer.nl/Natuurgebieden/Zuid-Kennemerland/Elswout.aspx">landgoed Elswout</a> aan de binnenduinrand van het Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Terwijl half Nederland op het strand ligt te bakken zoeken wij liever het koele bos op. Op de weide bij het landhuis ligt een mevrouw te zonnen. Enkele mensen wandelen met een hond aan de lijn. Er heerst een lome rust.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZsULWGmPCE62S8Y5L7GMu01m-OuPYwgaPwPnO89hPBbzCmCCl-4X1GjQYmFJuOAN7UJ3z7bWBE-wXG-QTdjs3LYWbu-HxJba1Bvn2Fz7OBfVCHXFjiGs6SFgvdI5rRhbc5Bhw3AN_KHM/s1600/Elswout_folly.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZsULWGmPCE62S8Y5L7GMu01m-OuPYwgaPwPnO89hPBbzCmCCl-4X1GjQYmFJuOAN7UJ3z7bWBE-wXG-QTdjs3LYWbu-HxJba1Bvn2Fz7OBfVCHXFjiGs6SFgvdI5rRhbc5Bhw3AN_KHM/s200/Elswout_folly.jpg" width="200" /></a></div>Ik ben hier lang niet geweest. Ik kan me toch herinneren dat er ook damherten stonden, op het veld voor de oranjerie. Er is nu geen hert te bekennen. Bovenal herinner ik me van Elswout de folly's, letterlijk 'dwaasheden': bouwwerkjes zonder functie, gewoon voor de aardigheid. Die staat verspreid door het bos.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRVn9VkORCD9xoEwUU6ydTvzW87QX0ozNgiMG2vf3j3E7_wYyoJdNJt1CT8yeECMJ9JClXBe6tl9bDUl-Qx0PkqzjGZHjbZs0Io9mVIMkJjXfRxRYOrNweOQh3rFWx-nvfRgH-WCwAMqU/s1600/Elswout_fazanterie.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRVn9VkORCD9xoEwUU6ydTvzW87QX0ozNgiMG2vf3j3E7_wYyoJdNJt1CT8yeECMJ9JClXBe6tl9bDUl-Qx0PkqzjGZHjbZs0Io9mVIMkJjXfRxRYOrNweOQh3rFWx-nvfRgH-WCwAMqU/s200/Elswout_fazanterie.jpg" width="150" /></a></div>We besluiten de rode route te lopen, dan zouden we alle monumenten tegen moeten komen. Al bij het eerste rode paaltje kiezen we een ander pad. We hebben even plezier met het laten ploppen van de zaden van de springbalsemien, die hier overal staat. Ons pad vervolgend zien we tussen de bomen een huisje schemeren. Het doet Marokkaans aan, met blauw houtwerk van sierlijke bogen om een verandakuil. Hier zou een verhalenverteller moeten zitten, fantaseren we. En daar dat kleine deurtje, alsof er een kabouter woont. De grote-mensen-deur staat open. Deze schuur is de Fazanterie, die zo te zien als opslagruimte gebruikt wordt.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRKYRXQe0MkJ4RrtBao9pOYKK-Bjvu7tC4Oshtu8Sx8CDAaRHuA8RVjDBotWeasUxHE66NaiMk527JEco673spjgadTfgpDkx1MfC3gDYuu8gQPKnRJ0sxTw0eOYLsyGldq5cCswi7QRE/s1600/Elswout_miksang.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRKYRXQe0MkJ4RrtBao9pOYKK-Bjvu7tC4Oshtu8Sx8CDAaRHuA8RVjDBotWeasUxHE66NaiMk527JEco673spjgadTfgpDkx1MfC3gDYuu8gQPKnRJ0sxTw0eOYLsyGldq5cCswi7QRE/s200/Elswout_miksang.jpg" width="200" /></a></div>Colette doet een cursus <a href="http://www.miksang.nl/">Miksang</a>, contemplatieve fotografie. Niet kijken naar een benoembaar object, maar het beeld ervaren, zonder interpretatie of vooropgestelde ideeën. "Wat stopt je?" is de centrale vraag. Waar word ik door gegrepen? Ik dacht dat ik altijd al vrij abstract kijk, maar nu merk ik dat beestjes gauw mijn oog trekken. Doorkijkjes, die zijn ook altijd leuk. Ik probeer echt te letten op kleur, patroon en textuur, maar dan ontdek ik dat ik Colette door een rond sleutelgat kan fotograferen. Is dit wel of niet Miksang? Ik weet het niet, maar we amuseren ons er wel mee.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaA5x8NourhwtLWGla-yjoHsYsOvvEHpVhoCbmnzjdROiv8UuxgK-DITkSksgyoXcR5yGkSZpxEXxGJ9EoPHEAO5SZtZZL9v6tMBNjTFMxS1EMgMASwN8Vx82A9GMdcCI94SMR3U-OObU/s1600/Elswout_hermitage.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaA5x8NourhwtLWGla-yjoHsYsOvvEHpVhoCbmnzjdROiv8UuxgK-DITkSksgyoXcR5yGkSZpxEXxGJ9EoPHEAO5SZtZZL9v6tMBNjTFMxS1EMgMASwN8Vx82A9GMdcCI94SMR3U-OObU/s200/Elswout_hermitage.jpg" width="200" /></a></div>Uitgelaten lopen we verder. We volgen een bemost pad over boomstronken een heuvel op. Van bovenaf kijken we neer op een houten hutje met een glas-in-loodraam. "Een kluizenaarshut," opper ik. We willen de hut van de voorkant zien. Hij staat halverwege de heuvel, een klein paadje loopt ernaartoe. Deze folly blijkt toepasselijk De Hermitage te heten. De wanden zijn binnen en buiten beslagen met gladde, verwrongen boomstronken. Aan de buitenkant zit de structuur vol met spinnenwebjes. Over een ervan loopt een glinsterend slakkenspoor. Als ik het van dichtbij bekijk schiet de bijbehorende spin zijn holletje in.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS3I-e05E4bHyWXqJcEj0Nocq4ishwsJV65Ofd5F4o1u5fsT08buR5SeCGLpquKmFjf6z19CBgnhXPelqUa0czVT1lVQkKvlRj0XmoYGFHg3cVrDfVly_ryh95MCBtsonbTWh_VsUjZsU/s1600/Elswout_zandoogje.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS3I-e05E4bHyWXqJcEj0Nocq4ishwsJV65Ofd5F4o1u5fsT08buR5SeCGLpquKmFjf6z19CBgnhXPelqUa0czVT1lVQkKvlRj0XmoYGFHg3cVrDfVly_ryh95MCBtsonbTWh_VsUjZsU/s200/Elswout_zandoogje.jpg" width="200" /></a></div>Terug in het bos fladderen bonte zandoogjes om ons heen. Als deze vlinders op de grond gaan zitten, zie je ze bijna niet meer, ze gaan volledig op in de bruine blaadjes. Achter ons hoor ik gescharrel. Ik denk aan een hert, maar het kan wel gewoon een merel zijn. Op droge bladeren klinkt iets al gauw heel groot. We turen spiedend tussen de bomen door. Ineens ziet Colette een eekhoorntje de heuvel op huppelen, al ritselend. Hij schiet een boom in en ik zie hem niet meer. Maar dan vallen er brokjes naar beneden, die hem verraden. "Ik mag wel uitkijken dat ik niks in mijn oog krijg," zeg ik, terwijl ik probeer de eekhoorn tussen de takken te ontwaren. "Ik zou mijn mond ook maar dicht houden," vult Colette aan.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMWZo3e3dfXjfV58PpaVFUGs5jhbYZvIAbFyhENZ-PnEHFy7SYcZThP6AYcUUNy3Oh9YbuEKWtBIQOkpNgRysDkSXC_TUDPVVeigYyBtsdFhgLp_fw1y1YcrBqsn1PTkNDDoCK78XaVBY/s1600/Elswout_brug.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMWZo3e3dfXjfV58PpaVFUGs5jhbYZvIAbFyhENZ-PnEHFy7SYcZThP6AYcUUNy3Oh9YbuEKWtBIQOkpNgRysDkSXC_TUDPVVeigYyBtsdFhgLp_fw1y1YcrBqsn1PTkNDDoCK78XaVBY/s200/Elswout_brug.jpg" width="200" /></a></div>Bij een kolossale dikke beuk nemen we een boterham. De dikke wortels vormen een mooi zitje. Door het lover staren we wat over het weiland aan de rand van het bos. We genieten van de rust, van het warme weer dat zo aangenaam is in de schaduw van het gebladerte, en van wat we allemaal al gezien hebben hier. Niet alleen de gekke huisjes of de vele bruggetjes, allemaal anders. Of de beestjes: vlinders, eekhoorn, specht, buizerds, padjes. Ook het bos zelf is zo mooi, met watertjes, mos, verschillende soorten bomen en ondergroei en uitnodigende paden en heuvels.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmihKe7126hgjX9xMfvESxXAVPsMfc1XXqvdtVP8MqDPg97nYzZPyyXdJCOntT0w4bhxu77IZL29V2bOUpfnwgJ4xoIBqpepZoCWcYcfIIRC7qMdI66aDChVtHxfZW6_-YlZ27h-hdwX4/s1600/Elswout_hertje.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmihKe7126hgjX9xMfvESxXAVPsMfc1XXqvdtVP8MqDPg97nYzZPyyXdJCOntT0w4bhxu77IZL29V2bOUpfnwgJ4xoIBqpepZoCWcYcfIIRC7qMdI66aDChVtHxfZW6_-YlZ27h-hdwX4/s200/Elswout_hertje.jpg" width="200" /></a></div>Verzadigd lopen we terug naar de uitgang. Het is wat drukker geworden. Bruiloftsgasten lopen bezweet op weg naar de Oranjerie. Er zijn mensen aan het picknicken op de wei. Daar staat een hertje! Voorzichtig sluipen we naderbij, het dier lijkt ons niet te zien. Of toch wel, maar blijkbaar kan het hem niet schelen. We houden nog steeds een respectabele afstand. Van rechts komt een klein meisje met uitgestoken armpjes op het hert af keutelen. Het hertje loopt niet weg, maar kijkt hoopvol of dat schattige meisje iets lekkers bij zich heeft.<br />
<br />
Waar de andere herten zijn gebleven? Misschien dat ze ergens anders heen zijn gebracht. Dit hert is liever hier gebleven, waar de moeder van het meisje worteltjes uit haar tas haalt, die het meisje hem een voor een voert.<br />
<br />
<i>Mijn foto’s van vlinders, hert en eekhoorn op <a href="http://waarneming.nl/user/photos/81317?from=2012-07-27&to=2012-07-27">Waarneming.nl</a></i>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-81112509137982764272012-07-13T18:55:00.000+02:002012-07-14T12:09:05.028+02:00Schuimen langs de branding<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2p-peVmFUaFV-BE6MzPh2U9iHokiy4qQ7znDH52TOKGtg3iqq39lKKZ125-dPKP5nnbsjZb7M4FbxX9T4vvODnt0-PrpGO0l-AAPwXPqdXEdUyCLXzJon5gNVJw7V6tgrRauPOif0GV8/s1600/zandvoort_strand.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="154" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2p-peVmFUaFV-BE6MzPh2U9iHokiy4qQ7znDH52TOKGtg3iqq39lKKZ125-dPKP5nnbsjZb7M4FbxX9T4vvODnt0-PrpGO0l-AAPwXPqdXEdUyCLXzJon5gNVJw7V6tgrRauPOif0GV8/s200/zandvoort_strand.jpg" /></a></div>Zandvoort blijkt een takkeneind fietsen te zijn, en hoe dichter ik de kust nader, hoe meer tegenwind ik krijg. Een half uur later dan afgesproken ontmoet ik Marleen. Samen gaan we het strand afspeuren naar leuke vondsten: schelpen, beestjes en wat we nog meer vinden. Schelpen zijn natuurlijk beestjes, dat wil zeggen, het zijn de huisjes van weekdieren. Marleen heeft een geplastificeerd overzicht van schelpen bij zich. Dat is gemakkelijker bij de hand te houden dan boeken, want ik heb ook mijn fototoestel, en een pen en opschrijfboekje vast, en ik moet de opgepakte schelpen ergens laten – die verzamel ik dan maar in mijn broekzakken.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGwXUt_47VjIBNavJsmy-Iqrb9t5dwxQOLOfHJBHKbjRWXhMcY8qjxh50UvBLhDqbdpPoMMVL7FxYhDHBjTeP-Jw9DFLjxX_o71lTIaGKMTYiATMVH40YyfmBW03rkJ1hba235D4xDDpI/s1600/zandvoort_schelpen.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGwXUt_47VjIBNavJsmy-Iqrb9t5dwxQOLOfHJBHKbjRWXhMcY8qjxh50UvBLhDqbdpPoMMVL7FxYhDHBjTeP-Jw9DFLjxX_o71lTIaGKMTYiATMVH40YyfmBW03rkJ1hba235D4xDDpI/s200/zandvoort_schelpen.jpg" width="200" /></a></div>Ik zie in eerste instantie vooral tweekleppigen. Daar zit veel variatie in. Kokkels herken ik, nonnetjes ken ik alleen van naam. Daar houdt mijn kennis op. Vandaag krijg ik een spoedcursus. Ik pak een fijn geribbelde schelp met een sierlijk gebogen puntje. Dat is een venusschelp, leer ik van Marleen. De ribbels gaan met de ronding mee, terwijl ze bij een kokkel er loodrecht op staan. Andere schelpen hebben zowel lengte- als breedteribbels, zoals een Amerikaanse boormossel. Die is asymmetrisch, het puntje zit ver uit het midden. Een zaagje heeft dat ook, maar die is kleiner en glad. Bij de tapijtschelp zit de top ook uit het midden, die heeft weer een andere vorm en alleen aan een zijkant ribbeltjes.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi25W6O8bnKZxfqfOU-Xqo2l4xxp_Voo-hyWzkc_n_c-witf2pE2XUbxSHE40vf9IEGZR59kuPwP5aIF7s8FZF9MrMNRULQTDr3-_MwZlBYmD31j16DFYk-Zhm5LxS9aJxl5prtJyqbmO8/s1600/zandvoort_zilvermeeuw1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi25W6O8bnKZxfqfOU-Xqo2l4xxp_Voo-hyWzkc_n_c-witf2pE2XUbxSHE40vf9IEGZR59kuPwP5aIF7s8FZF9MrMNRULQTDr3-_MwZlBYmD31j16DFYk-Zhm5LxS9aJxl5prtJyqbmO8/s200/zandvoort_zilvermeeuw1.jpg" width="200" /></a></div>De gelijkzijdige schelpen vind ik moeilijker te herkennen, is het een tere platschelp, een witte dunschaal of toch een halfgeknotte strandschelp? Determinatie van schelpen is nog niet zo eenvoudig. Het verschil is soms te zien aan het slotje (waar de helften aan elkaar zitten) of het lijntje aan de binnenkant, de zogenaamde mantellijn.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF2ZQEpZv_tz6nWzxCy6F9cFa_Mc0WAxzuUQI-8NPruSlqgRpjeff77m2jTLTm6UhlxUl4vxm2oFyQiTdGihI698cBprLV5a9-fHZTWGtBig3UgJ_Wj2pX_Fa7Bh5yrGVLtsbOUCZP-Zg/s1600/zandvoort_garnaalhuiden.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF2ZQEpZv_tz6nWzxCy6F9cFa_Mc0WAxzuUQI-8NPruSlqgRpjeff77m2jTLTm6UhlxUl4vxm2oFyQiTdGihI698cBprLV5a9-fHZTWGtBig3UgJ_Wj2pX_Fa7Bh5yrGVLtsbOUCZP-Zg/s200/zandvoort_garnaalhuiden.jpg" width="155" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ huidjes van garnalen ]</td></tr>
</tbody></table>Sommige schelpen hebben een gaatje. Dat is gemaakt door vleesetende slakken: met hun rasptong boren ze een gat in de schelp om de binnenkant eruit te vreten. Huisjes van die slakken vinden we ook, dat zijn tepelhorens. Die worden wel bewoond door jonge heremietkreeften, maar helaas vinden we die niet vandaag. Wel een gevlochten fuikhoren begroeid met zeepokken. Marleen geeft hem aan mij, zelf heeft ze die al in haar collectie.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaMhFdzVjF5J0n7Fa_1G9wuyyJnGSgvQ6baqDmN8eGK8eFfYEg2MgASnRTUypunSEV6dBg-ZTDqRIYl1ZTpjLs6iWNfC39yAvsLrxLtetz3ykJRrXDjCF1VkH22BsJHIwxYSjZUk266XU/s1600/zandvoort_blaaswier.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaMhFdzVjF5J0n7Fa_1G9wuyyJnGSgvQ6baqDmN8eGK8eFfYEg2MgASnRTUypunSEV6dBg-ZTDqRIYl1ZTpjLs6iWNfC39yAvsLrxLtetz3ykJRrXDjCF1VkH22BsJHIwxYSjZUk266XU/s200/zandvoort_blaaswier.jpg" width="200" /></a></div>Overal langs de branding liggen plukken blaaswier. Met mijn teen wip ik een bosje op. "Mag ik een tip geven?" zegt Marleen, "pak hem heel voorzichtig aan de bovenkant op, want er kan wel eens een krab ofzo in zitten." We vinden heel wat krabbetjes, de meeste dood. Kwallen zien we ook genoeg, ik stap er zorgvuldig omheen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA4a4XWbfudMb55R7TEyENBonQ88TcgGqXXTRtwTnYQAVDDUVwzYAcov5PJeJsbSwKh-aViGCpjpfEYmQrWW8Z4S2NuvCVdeTV_PxVuxtm6HYYgTxBtFx93mAdgm_DqZ_pMqMBp3lahQ4/s1600/zandvoort_zilvermeeuw2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA4a4XWbfudMb55R7TEyENBonQ88TcgGqXXTRtwTnYQAVDDUVwzYAcov5PJeJsbSwKh-aViGCpjpfEYmQrWW8Z4S2NuvCVdeTV_PxVuxtm6HYYgTxBtFx93mAdgm_DqZ_pMqMBp3lahQ4/s200/zandvoort_zilvermeeuw2.jpg" width="200" /></a></div>Dan zie ik een draderig bolletje door het water zweven. "Pak hem, pak hem!" roept Marleen. Ja fijn, ik weet niet wat het is, het kan wel steken. De nieuwsgierigheid wint het van mijn bedenkingen en ik vis het op. Marleen weet ook niet wat het is. We fotograferen het om thuis met de boeken erbij op te zoeken. Tijd om op huis aan te gaan.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinR-IU4wzhJB6XVXk8qfbxkb3QYk55K_nOzq2o3HNu7n85Mxp3CdxjWCvKKZWO7Aoec5rGv34cVO9f7tBzd9rnsSu7odGMxrhgSjoE19xLjBTO9va-ir-BJYCPWUZqrl5xGw8D7x29kLM/s1600/zandvoort_vondsten.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="142" width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinR-IU4wzhJB6XVXk8qfbxkb3QYk55K_nOzq2o3HNu7n85Mxp3CdxjWCvKKZWO7Aoec5rGv34cVO9f7tBzd9rnsSu7odGMxrhgSjoE19xLjBTO9va-ir-BJYCPWUZqrl5xGw8D7x29kLM/s200/zandvoort_vondsten.jpg" /></a></div>Marleens mooiste vondst van vandaag is een joekel van een dubbele schelp, een otterschelp. Mijn grootste schelp van vandaag is een strandgaper. Ik ben ook blij met het eikapsel van een gevlochten fuikhoren. Ik denk tenminste dat dat het is (ik dacht eerst van een wulk, maar dat lijkt het toch niet te zijn). Zwaardscheden liggen er zo veel dat we er niet een van meenemen. Onmogelijk mee te nemen is de schelpkokerworm: een worm die loodrecht in het zand steekt en het gedeelte dat uitsteekt vermomt met schelpbrokjes. Ik vereeuwig hem met een foto, maar ja, hij is te goed vermomd om erop zichtbaar te zijn.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS8duuDqaz4vGt3SMR-Ypsxi0WlFZWeak6O-CxpZp94TD54x82Ymsjhw6gr_vpWheiC1ddiqC7b2rvx0dmuSeO7sKR2i4nXHbPbvNbUC3cRGo0vwzMvvnRKBlSS0qN9i7uNbAB5UxNLSk/s1600/zandvoort_zilvermeeuw3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS8duuDqaz4vGt3SMR-Ypsxi0WlFZWeak6O-CxpZp94TD54x82Ymsjhw6gr_vpWheiC1ddiqC7b2rvx0dmuSeO7sKR2i4nXHbPbvNbUC3cRGo0vwzMvvnRKBlSS0qN9i7uNbAB5UxNLSk/s200/zandvoort_zilvermeeuw3.jpg" width="200" /></a></div>Terug naar huis fietst het een stuk sneller, met de wind in de rug. Onderweg koop ik bij De Zandwaaier ook zo’n handig geplastificeerd overzicht. Bij de bibliotheek leen ik dezelfde middag nog een gids voor planten en dieren van de kust. Daarin vind ik een foto van het draderige bolletje: het is een gorgelpijppoliep.<br />
<br />
<i>Zie ook <a href="http://waarneming.nl/user/photos/81317?from=2012-07-10&to=2012-07-10">mijn foto’s op waarneming.nl</a></i>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-6359148037762424552012-06-25T18:48:00.000+02:002012-06-25T18:48:58.436+02:00Uien als kanonskogels op het Landje van De Boer<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxovD9qsrx5GSzA1f2OBBaDyP84LwKmk5t6iBKLkerJObzDFhrFTJCCGYxfiOzEUDl0DHCBPh1Ob6XZJxbWoO1ZC9ehnvQNDDnRHdYKC4Tt8Nx875P4oVDxxl2_Oxgg7u1yo33cjmzkvs/s1600/Landje_sierui.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0.5em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxovD9qsrx5GSzA1f2OBBaDyP84LwKmk5t6iBKLkerJObzDFhrFTJCCGYxfiOzEUDl0DHCBPh1Ob6XZJxbWoO1ZC9ehnvQNDDnRHdYKC4Tt8Nx875P4oVDxxl2_Oxgg7u1yo33cjmzkvs/s200/Landje_sierui.jpg" width="200" /></a>Het is De Boer, met een hoofdletter D; de naam van Het Landje van De Boer verwijst niet naar de agrarische context maar naar de gebroeders De Boer die hier decennialang hun kwekerij hadden. Op dat terrein creëerden vrijwilligers een educatieve pluk- en proeftuin, met bloemen, kruiden, groente en fruit.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgc8NsYej1kWa33-baH0Z4Z-m1eLCHX-mGqWYNUKYLyEnz43GmsZmdSofoaVHoc3ZgXLFSbJxwTFyhsqobNp6NBccMLoREp6Re0zpW-Auey-hygEeiRXlVRb9FRq_Xw2lsRPdTk2QKhL4/s1600/Landje_salvia-uien.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0.5em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgc8NsYej1kWa33-baH0Z4Z-m1eLCHX-mGqWYNUKYLyEnz43GmsZmdSofoaVHoc3ZgXLFSbJxwTFyhsqobNp6NBccMLoREp6Re0zpW-Auey-hygEeiRXlVRb9FRq_Xw2lsRPdTk2QKhL4/s200/Landje_salvia-uien.jpg" width="150" /></a>Aan de Bloemendaalseweg in Overveen sla ik af naar kwekerij Azalea. Verder door, voorbij het bordje Eigen Weg, ligt Het Landje van De Boer. Enorme sieruien zijn het eerste dat ik ervan zie, frêle kanonskogels van lila sterretjes, uitprijkend boven een dikke zoom van paarse salvia langs het graspad. Salvia en uien zoemen van de hommels. Rechts van de entree staan de uien ook, tussen donkerrood Zeeuws knoopje en lichtpaarse geraniums.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwWCgyUPHnOcp2HNjbOx5qhloeZi3UOd4so67970XbBK0D_kYSKnLWq9rrODOor-KTWxa9S18frzNVm17jfwFCs4MFpDIoeern5LbNzqKllHy-Ag5r_lAIn-tXvWetGwc1xwQCu7sAJWY/s1600/Landje_siererwt.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0.5em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwWCgyUPHnOcp2HNjbOx5qhloeZi3UOd4so67970XbBK0D_kYSKnLWq9rrODOor-KTWxa9S18frzNVm17jfwFCs4MFpDIoeern5LbNzqKllHy-Ag5r_lAIn-tXvWetGwc1xwQCu7sAJWY/s200/Landje_siererwt.jpg" width="200" /></a>Bij het huisje drinken dames aan een picknicktafel muntthee, vers geplukt uit de tuin. Het is diezelfde harige munt die ik ook in mijn tuin heb. Hier kweken ze hem wijselijk met een rand erom, om zijn uitlopers in bedwang te houden. Vrijwilligster Mieke heet me welkom. Ze wijst me de bloementuin, en daarachter de moestuin. "Kijk, die bomen heb ik geplant. Alles wordt hier door vrijwilligers gedaan." Naast het terras groeien siererwten in een vernuftig rek van diagonale bamboestokken, ook door vrijwilligers gemaakt.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDQHMB7YlY0s_sgUF-LT4yfJOdYVKgS4ayIXqbGs1-8eiSlKoCcS9zRUWfpeRwfDVMN6sGTtcb8wasiEHu7OQMQazWM9XzxnaHnVCp6zpTROFBWx8p_isfVWMbT5ufM5RIUW9DM8BkM_4/s1600/Landje_vlier-salvia.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0.5em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDQHMB7YlY0s_sgUF-LT4yfJOdYVKgS4ayIXqbGs1-8eiSlKoCcS9zRUWfpeRwfDVMN6sGTtcb8wasiEHu7OQMQazWM9XzxnaHnVCp6zpTROFBWx8p_isfVWMbT5ufM5RIUW9DM8BkM_4/s200/Landje_vlier-salvia.jpg" width="200" /></a>Het landje bestaat pas twee jaar (dit is het derde seizoen), maar ziet er al volwassen uit. Mijn tuin bestaat ook twee jaar, maar ik zie hier het effect van een doordacht tuinontwerp. Deze tuin is natuurlijk veel groter, en ik wil nou eenmaal zoveel mogelijk verschillende planten, troost ik mezelf. Ik zie hier goede ideeën, zoals de salvia met sieruien. De herhaling van die bollen geeft ritme, dat moet ik onthouden. Andere mooie combinaties zijn frisgele vrouwenmantel met blauwig paars kattekruid, en donkere vlier met een aparte salviasoort. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibzkyHz7aoHWlDr2InaC7wjFUhK_5f2rx-UNAO8sKw3K2VGcppTc34PxcHosZ40BaCm33tvLBCOXr6MVPpkZDWIZw4kBy5xc83JYoXDFJWSm9TbE62bBF4exQagp6eK82bjkY9gdRLgYo/s1600/Landje_zeeuwsknoopje.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0.5em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibzkyHz7aoHWlDr2InaC7wjFUhK_5f2rx-UNAO8sKw3K2VGcppTc34PxcHosZ40BaCm33tvLBCOXr6MVPpkZDWIZw4kBy5xc83JYoXDFJWSm9TbE62bBF4exQagp6eK82bjkY9gdRLgYo/s200/Landje_zeeuwsknoopje.jpg" width="200" /></a>Ik kom langs een bed met alleen purperrode planten, in bloem en blad, met één blauwe korenbloem ertussen. "Ik pluk hem steeds weg, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hem helemaal uit te rukken," vertelt Anneke, een van de initiatiefnemers van het Landje. Ze maakt boeketten, en geeft daar ook workshops in. Ze geven hier veel workshops, over zaaien bijvoorbeeld. Er wordt ook gekookt met de groenten en kruiden uit de tuin. "Schrijf je in voor onze nieuwsbrief, dan houden we je op de hoogte," en ze stopt me een kaart met informatie toe.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpHZkoZuhFFYS6x_IioZzxStgn3GlLK4otB0SNnrDq37XvzeB36tA-SkUoUh80BPCKvZOvgXUtj8Of0QXYyI2CiZQoMoUjwyqPfs-omWKcmXXlqM2llRDiskiYJq2NXs0PjRlqEiDL80w/s1600/Landje_rotstuin.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0.5em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpHZkoZuhFFYS6x_IioZzxStgn3GlLK4otB0SNnrDq37XvzeB36tA-SkUoUh80BPCKvZOvgXUtj8Of0QXYyI2CiZQoMoUjwyqPfs-omWKcmXXlqM2llRDiskiYJq2NXs0PjRlqEiDL80w/s200/Landje_rotstuin.jpg" width="200" /></a>Bij de schuur ontdek ik een rotstuinbult, gemaakt van brokken betontegels. Er is een bankje in uitgespaard. "Voel eens, en ruik dan," moedigt Anneke me aan. Kamille! Ik weet van deze sterke kruipende soort waar je overheen kunt lopen. De toepassing als zitting is nieuw voor me. Het zit zacht en geurig. De hommels zoemen nu zowat op ooghoogte over de kruiptijm. Wat een heerlijk plekje om vast wat aantekeningen voor mijn blog te maken.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyPnlG3Bp4cku-DJH-VrhHNu37d4Uo6U4w-wNIvbYs1kihcBil2GherzT_EOe7fiPKeJ-LLDztOroJ9A9ES87nJXrLKZmdWX0crMTChLdj-EYR6q_RuZsjYqCOUmYwD9r5EnZ94W8FNNM/s1600/Landje_insectenhotel.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0.5em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyPnlG3Bp4cku-DJH-VrhHNu37d4Uo6U4w-wNIvbYs1kihcBil2GherzT_EOe7fiPKeJ-LLDztOroJ9A9ES87nJXrLKZmdWX0crMTChLdj-EYR6q_RuZsjYqCOUmYwD9r5EnZ94W8FNNM/s200/Landje_insectenhotel.jpg" width="200" /></a>Als ik Anneke gedag ga zeggen voor ik ga, vind ik haar met een kruiwagen vol perzikbladig klokje. "Die vielen aldoor om tussen de cosmea, het was geen gezicht." Ze plant de blauwe klokjes nu onder een purperen beuk tegenover de wand met insectenhotels. Ik heb eenzelfde bijennestkast als hier erbij hangt, gemaakt door <a href="http://boei.ipsedebruggen.nl/">Werkplaats De Boei</a>. De zijkant kan open en dan zie je de kraamkamers van de solitaire bijen in de transparante buisjes. Anneke laat het zien aan enkele kinderen die net de tuin bezoeken. Daar gaat het om bij het Landje van De Boer: leren, beleven en genieten.<br />
<br />
<i><a href="http://www.landjevandeboer.nl/">Het Landje van De Boer</a> is geopend op vrijdag van 10:00 tot 12:00 uur en op zondag van 14:00 tot 17:00 uur. Zie ook www.landjevandeboer.nl</i>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-82363899439915908922012-06-04T19:16:00.000+02:002012-06-04T19:52:04.346+02:00Klein insectenboek (en ook slakken, spinnen en meer)<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwrXK1ui0sZml3nkIwT68jLh1TJzIPAcezfF3QStD1yijbUl4P7gb6qaxxdl0hyqhIu1WrZJesfSpD4rQKBrgW8naAa_6RUU1Hr9dgg7mZ1X33A101q-kv28xnCk_dDPcL1mFxu7X9-N8/s1600/SecretWorld_slakkenzoeken.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwrXK1ui0sZml3nkIwT68jLh1TJzIPAcezfF3QStD1yijbUl4P7gb6qaxxdl0hyqhIu1WrZJesfSpD4rQKBrgW8naAa_6RUU1Hr9dgg7mZ1X33A101q-kv28xnCk_dDPcL1mFxu7X9-N8/s200/SecretWorld_slakkenzoeken.jpg" width="150" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ in de amfibieënput<br />
zijn slakken te vinden ]</td></tr>
</tbody></table>Wat leeft er verscholen in Thijsse's Hof in Bloemendaal? Marleen Baltus en Roland Brakel organiseren vandaag, zaterdag 2 juni, The Secret World of Thijsse's Hof. De bedoeling is dat de ontdekkingen geregistreerd worden op waarneming.nl. Liefst met foto, zodat specialisten kunnen verifiëren of je het juist gedetermineerd hebt. Ik ben dol op beestjes fotograferen, maar determineren is niet mijn sterkste punt. Dat hoeft ook niet, er lopen vandaag kenners rond: een slakkenexpert, een deskundige van waterbeestjes, en mensen die veel van alles weten.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBDcRexgWvmlMUZ2lPIBVEcXyjqGtPjLgF3b80YlVTP5v80BDsC8VcDJf59__Uxht78DvBx5VAMX9qWY3M0uHgI6pTuqP58dauDR6pTaAgup-HhdY7lDIo6uABTsEspTBFr_XYFNMVkqw/s1600/SecretWorld_aquarium.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBDcRexgWvmlMUZ2lPIBVEcXyjqGtPjLgF3b80YlVTP5v80BDsC8VcDJf59__Uxht78DvBx5VAMX9qWY3M0uHgI6pTuqP58dauDR6pTaAgup-HhdY7lDIo6uABTsEspTBFr_XYFNMVkqw/s200/SecretWorld_aquarium.jpg" width="200" /></a>In de hut heeft Roland een aquarium gevuld met waterleven uit de kleine vijver. Tussen de slakken, bloedzuigers en stekelbaarsjes zwemt een joekel van een kever. Ik weet wat het niet is: de geelgerande watertor, want het beest is compleet zwart. Roland zet de spinnende watertor op zijn hand, zodat we hem van dichtbij kunnen bekijken. "Pas op hoor, hij kan ook vliegen," maar dat doet hij gelukkig niet.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhckVneyTCTV6uCEWccw0t63I1ZSdVCTvfEnmpKG6OsCdOuS5BUXn4Id4xkrrgiKljuE1CSRUWiTT2YWulNgX5JV5OM7fi3xBJg8Ce8R9x94wJOIXF3wiJy2nVrcuPsgYJHfRkIRh-H7q4/s1600/SecretWorld_weide.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhckVneyTCTV6uCEWccw0t63I1ZSdVCTvfEnmpKG6OsCdOuS5BUXn4Id4xkrrgiKljuE1CSRUWiTT2YWulNgX5JV5OM7fi3xBJg8Ce8R9x94wJOIXF3wiJy2nVrcuPsgYJHfRkIRh-H7q4/s200/SecretWorld_weide.jpg" width="200" /></a>Na de koek en de koffie trek ik de hof in. Langzaamaan, goed om me heen speurend, gefocust op klein grut. Uit een vogelkers hangt een slinger stippelmotrupsen. Als Marleen langs wandelt wijst ze me op een rups van het oranjetipje, op de look zonder look. Op een bloem van het zevenblad zit een vlindertje met voelsprieten wel 5x zo lang als zijn lijf. Later zie ik daar veel meer van, fladderend in groepen. Bij het bruggetje zie ik een libel die ik meen te herkennen, ik denk dat het een platbuik is. Na mijn registratie ervan op waarneming.nl corrigeert een specialist me: het is een gewone oeverlibel. In een woud van varens ontwaar ik een oranje lieveheersbeestje met witte stippen. Laat ik nou denken dat die altijd rood met zwarte stippen zijn.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6nZunrrWTRb_l5_2r-RPkVMe9aR_SKjDWYu2MIRsQo1_rKyh6W0S2uzdYmbaBXvA2l7R7gbP_-ZxcUnQADL2CQGFyU1R3Oys-M_UDpj8GWJvoxqWUIsR_uA3aTs1qTrm38430aygf2Iw/s1600/SecretWorld_hut.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6nZunrrWTRb_l5_2r-RPkVMe9aR_SKjDWYu2MIRsQo1_rKyh6W0S2uzdYmbaBXvA2l7R7gbP_-ZxcUnQADL2CQGFyU1R3Oys-M_UDpj8GWJvoxqWUIsR_uA3aTs1qTrm38430aygf2Iw/s200/SecretWorld_hut.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ de hut kijkt uit op een voedertafel ]</td></tr>
</tbody></table>Marleen en Roland hebben een lijst van hotspots meegegeven, waar veel beestjes te verwachten zijn. De composthoop lijkt me wel wat, ik ben daar nog nooit wezen kijken. De hoop zelf ziet er stil uit, maar in een pol groen er vlakbij schiet een grote roodbruine spin weg. Na lang wachten kriebelt hij weer tevoorschijn. Er gaat weinig boven een foto waarop je de haren van een spin kan tellen.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTx9kChub30P_V5qzOuboxD_mlECFoGQixT0EjLXEAqzIoqBn_kS6JoIpL45h_Su2xUA-1rhjub8NfyzaBDyaaTAXxsjYGhehqN0clTOfMymACBrem_9js7c8rCaMdxFKAL3Prx-_Bo7Q/s1600/SecretWorld_rozenkevers.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTx9kChub30P_V5qzOuboxD_mlECFoGQixT0EjLXEAqzIoqBn_kS6JoIpL45h_Su2xUA-1rhjub8NfyzaBDyaaTAXxsjYGhehqN0clTOfMymACBrem_9js7c8rCaMdxFKAL3Prx-_Bo7Q/s200/SecretWorld_rozenkevers.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">[ rozenkevers ]</td></tr>
</tbody></table>Twee rode pijlen op stokken leiden me naar een paadje achterom, tussen brandnetels en struweel door. Ik ontdek veel verschillende slakken, die bij navraag allemaal 'tuinslakken' blijken te zijn. Boven een veld brandnetels krioelt het van de rozenkevers, ze zoemen om me heen en een enkeling landt in mijn haar. Terug bij de hut loop ik met Marleen mijn foto's door. Ze weet bijna alles te benoemen, zodat ik mijn waarnemingen straks juist kan invoeren. Het lieveheersbeestje kan ik opzoeken op <a href="http://www.stippen.nl/">www.stippen.nl</a>, informeert Marleen me, die ook niet direct weet welke dit precies is.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4OtsVVa5eXRHq3GP7EqGcSR7SnKK70gbCC3yORdU3sLn3rX-b5q9q_AuSKtLUDVioVmXbHbLvqYl0FnxbH2Gd7aGz2Ac1mh4bB5bwHwLsKWxh51KHLHyrERMunQQ3-LbS2KttP687uLI/s1600/SecretWorld_bijen.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4OtsVVa5eXRHq3GP7EqGcSR7SnKK70gbCC3yORdU3sLn3rX-b5q9q_AuSKtLUDVioVmXbHbLvqYl0FnxbH2Gd7aGz2Ac1mh4bB5bwHwLsKWxh51KHLHyrERMunQQ3-LbS2KttP687uLI/s200/SecretWorld_bijen.jpg" width="200" /></a>Na een kopje thee lopen Marleen en ik samen door de hof. Marleen tilt rotte takken en plakken schors op om te kijken wat er onder zit; meest slakken en pissebedden. In het dennenbos vinden we een hooiwagen. Op de foto zie ik ingezoomd de oogheuvel bovenop zijn lijf. Een wolfspin neemt een spurt als ik te dichtbij kom met de camera, en ik spring overeind en achteruit. Brrr, reuze fascinerend, maar ik hoef ze niet op me. Marleen neemt een paadje buitenom, en door donkerrode geraniums heen komen we uit bij een bijenkast. De bijen hoeven niet gemeld op waarneming.nl, omdat die uitgezet zijn. Als je zoiets wel wil invoeren vink je 'escape' aan, legt ze uit.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz2eswZlHAOnvnvF41OHN5q1PI12TFBqcoAC9R9Phrb4_1zu22qCFv-qD3BwjqMnMex9cR-WNsTGk-cKknnundv6_VzbOsS6fAGR-PwtcHrdvc-n21bepY8-WAYTpTelkLGZiIzy6ezeE/s1600/SecretWorld_watertorretje.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="198" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz2eswZlHAOnvnvF41OHN5q1PI12TFBqcoAC9R9Phrb4_1zu22qCFv-qD3BwjqMnMex9cR-WNsTGk-cKknnundv6_VzbOsS6fAGR-PwtcHrdvc-n21bepY8-WAYTpTelkLGZiIzy6ezeE/s200/SecretWorld_watertorretje.jpg" width="200" /></a>Voor de lunch serveert Roland een zelfgemaakte aardappelsalade met broodjes, aan de buitentafel die vol staat met petrischaaltjes, een schotel slakken, een witte bak met waterbeestjes, determineergidsen en glazen thee. Petra van de waterbeestjes is enthousiast over de vele kokerjuffers. Die zijn teken van een gezonde vijver. Ze fotografeert zelf niet en ik waag graag een poging om haar kleine friemels vast te leggen. De eerste foto's tonen alleen een silhouet. Vanwege de witte ondergrond geeft de automatische belichting een te donker beeld. Flink overbelicht toont een waterpissebed zich in al zijn geledingen. Dit is geweldig! Ik zet al Petra's vondsten op de foto: haften, kokerjuffers, een schijfhoren, en later nog een eirond watertorretje dat Roland gevonden heeft. "Kijk nou wat een lief hoofdje met die oogjes," verzucht hij, kijkend door een microscoop. Even later hoor ik Petra iets soortgelijks uitslaken over een kokerjuffer. Minidieren kunnen heel vertederend zijn als je ze groot ziet.<br />
<br />
<i>Bekijk de <a href="http://waarneming.nl/user/photos/81317?from=2012-06-02&to=2012-06-02">foto's van alleen mijn waarnemingen</a>, of de <a href="http://waarneming.nl/gebied/photos/8805?from=2012-06-02&to=2012-06-02">foto's van alle waarnemingen</a> tijdens The Secret World of Thijsse's Hof. Klik daar in het kader rechtsboven (Over dit gebied) op 'waarnemingen' om daarvan een overzicht te krijgen.</i>Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6371134871642709306.post-15350234326581892412012-05-28T12:49:00.001+02:002012-05-28T12:49:51.975+02:00Pimpelmezen 2012Het is warm vandaag, ik zit in de schaduw van mijn huis. Vanuit mijn linkerooghoek zie ik iets kinderlijks voorbij flapperen. Dat was geen ouder, de jonge pimpelmezen zijn aan het uitvliegen!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg09f5oWtmzkl_3qwd43R8dl1LA0SknBOWpqJl8wH59Y3Q-zvuyx8v11R2mi3cWOGadW9_7_T3j271hAy1vqOx3CAJDwE5l4DM7IexOGUCXM0MRUAkPbGz6sDOQcN-gx5xRszw-kh8ybYI/s1600/pimels2012_rups1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg09f5oWtmzkl_3qwd43R8dl1LA0SknBOWpqJl8wH59Y3Q-zvuyx8v11R2mi3cWOGadW9_7_T3j271hAy1vqOx3CAJDwE5l4DM7IexOGUCXM0MRUAkPbGz6sDOQcN-gx5xRszw-kh8ybYI/s200/pimels2012_rups1.jpg" width="200" /></a></div>Bijna drie weken geleden hoorde ik zacht piepen in het kastje. Die dag werd de schutting vervangen. Ik had buikpijn dat de meesjes af zouden haken met dat gedoe naast ze, maar ja, het moest toch gebeuren. Op dat moment was ik nog in de veronderstelling dat ze net met broeden begonnen waren. Ik dacht dat het gepiep van het vrouwtje was, dat ze een beetje genoeglijk voor zich uit zat te neuriën. Maar gedurende de week werd het piepen luider en luider, en nog luider: duidelijk de jongen die groter en sterker werden met elke rups die de ouders ze voerden.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvuAm3TdvbXV15ZfQj0INFnLU4Fb5N7OCVRACNl5P3tmq1HRTSWvRIg82zOSNTwogJrzaUHhqszBp9rPdOO0_ZHJnUAlQzuXhuib8CrKPK7zCG-wR4NyRgCsHNDQ8moHAbFfcmrhZVCAA/s1600/pimpels2012_jong1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvuAm3TdvbXV15ZfQj0INFnLU4Fb5N7OCVRACNl5P3tmq1HRTSWvRIg82zOSNTwogJrzaUHhqszBp9rPdOO0_ZHJnUAlQzuXhuib8CrKPK7zCG-wR4NyRgCsHNDQ8moHAbFfcmrhZVCAA/s200/pimpels2012_jong1.jpg" width="200" /></a></div>De meesjes lieten zich niet afschrikken door de bouwwerkzaamheden. En nu is het zover, ze zijn groot genoeg voor de buitenwereld. Nummer 1 zit veilig in de boom bij de buren, en nummer 2 verschijnt voor het gat. "Tititu" roepen zijn ouders. "Tititu" piept nummer 2 terug en hij reikt zijn koppie ver naar buiten. "Tititu!" een pootje op de rand, en daar gaat hij. Nooit gevlogen, alleen binnenshuis met zijn vleugeltjes geklapperd, zet hij zich af en vliegt naar de anderen. Adembenemend.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyrEFraBqt37-zQ1wSg8oWh4dlHSjNh3yp-OFBjtzvO68zh95rsI8XNo8Z6cHwj3rhHRSoOS4X00l-1gYO5QmvX7uu_4yaJ_xZgu6DC0sLn5sfuHHXuL23KtfIv1MQ1IrOI2SD2zMS4RA/s1600/pimpels2012_jong2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="154" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyrEFraBqt37-zQ1wSg8oWh4dlHSjNh3yp-OFBjtzvO68zh95rsI8XNo8Z6cHwj3rhHRSoOS4X00l-1gYO5QmvX7uu_4yaJ_xZgu6DC0sLn5sfuHHXuL23KtfIv1MQ1IrOI2SD2zMS4RA/s200/pimpels2012_jong2.jpg" width="200" /></a></div>Nummer 3 gaat net zo stoer. Nummer 4 doet er langer over. Aarzelt een tijdje. Dan hoor ik zijn ouders verder weg alarmerend piepen. Een gaai misschien? Ik zie niets verontrustends. Ik grijp mijn kans om mijn fototoestel te halen zonder iets te missen. Voorzichtig, dat ik in mijn haast niet struikel en mijn camera verpletter, snel ik weer naar buiten. "Hij zit er nog in," brengen de buren me op de hoogte. Die kunnen hun ogen er ook niet vanaf houden. De pimpelouders zijn terug. Nummer 4 komt weer voor het kijkgat. Ik sta er niet goed voor met mijn camera, te discreet opgesteld. Nummer 4 vliegt weg – en ik druk te laat af.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFfUzwO2JIuDSjYaeSvx77eZGscqsCSQYfqNh1jG-RsXA77Kibr_ocfy-GLV_ebjBg1Cy9tsqeak-f_OWJGDlPhTFOzX5aaV816YOt7lcWAYDKpRqzdp8-eJWriGzg_oIDvPuq1VmSRJI/s1600/pimpels2012_uitvliegen.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="151" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFfUzwO2JIuDSjYaeSvx77eZGscqsCSQYfqNh1jG-RsXA77Kibr_ocfy-GLV_ebjBg1Cy9tsqeak-f_OWJGDlPhTFOzX5aaV816YOt7lcWAYDKpRqzdp8-eJWriGzg_oIDvPuq1VmSRJI/s200/pimpels2012_uitvliegen.jpg" width="200" /></a></div>Gelukkig was het nog niet de laatste. Hoeveel zouden er nog in zitten? Hoeveel heb ik gemist? Was nummer 1 wel nummer 1? De vermeende nummer 5 zit klaar, maar de ouders zijn weer weg. Dan hoor ik ze dichtbij, ik doe mijn camera weer aan. Ik hoor een mees "tititu" roepen, en een andere alarm slaan. Mag nummer 5 nu wel of niet? Hij verschijnt en verdwijnt en verschijnt voor de opening. Camera uit, camera aan. Ik krijg pijn in mijn rug en mijn arm gaat zeer doen. Na een half uur (zo voelt het) klimt nummer 5 op de rand van het gat, en ik druk af. Raak! Hij vliegt veilig naar de overkant.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigK-I5Ito-R-_gB87K-6wNy-nZ0rfsI-jBRof_TYgYhuVAadWdZsIvc9eahc96Hrz8-uWePrsK5dsH9pktvbByUdzrFMonAnmcIACKo3iEY5zVB65vYGbEbI5z3k1RpAR6FslLYtin_g8/s1600/pimpels2012_rups2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigK-I5Ito-R-_gB87K-6wNy-nZ0rfsI-jBRof_TYgYhuVAadWdZsIvc9eahc96Hrz8-uWePrsK5dsH9pktvbByUdzrFMonAnmcIACKo3iEY5zVB65vYGbEbI5z3k1RpAR6FslLYtin_g8/s200/pimpels2012_rups2.jpg" width="200" /></a></div>Het blijft stil in het kastje. Was dit de laatste? De ouders weten het ook niet zeker, eentje komt met een rupsje eens kijken, maar vliegt al gauw weg. Had er nog een in moeten zitten? Kunnen mezen niet tellen, of zou er nu een zwak of dood meesje achtergebleven zijn? Ik wil het nog niet weten. Vanuit de bomen hoor ik de jonge meesjes piepen. Ik zie een oudermees met een grote mug in zijn snavel. Het voeren gaat gewoon door, tot ze groot genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen.<br />
<br />
<i>Naschrift: na een paar dagen heb ik de kast eraf gehaald om schoon te maken met kokend water, er zat een keurig leeg nestje in.</i><br />
<br />
Bekijk ook nog eens de <a href="http://lindahartgring.blogspot.com/2011/06/pimpelmezen-2011-video.html">video van pimpelmezen 2011</a>.Linda Hartgringhttp://www.blogger.com/profile/06784772705510990112noreply@blogger.com3