Herfst in de duinen

bewijs van bronstige herten

Onderaan een video waarin je het burlen van de damherten kunt horen (de herten zijn alleen in de verte te zien, prachtige foto's van dichtbij bekijk je op het blog van Marisca).

Het afgelopen zonnige herfstweekend heb ik drie dagen door de duinen gewandeld.

vliegenzwam

Vrijdag fiets ik naar de Waterleidingduinen. Het parkeerterrein staat vol, maar zodra je van het pad af bent zie je bijna niemand meer. Struinen mag in deze duinen! Waar ik me op verkeken heb, is dat de bronst nog niet voorbij is. Ik sta niet te trappelen om een opgefokt hert tegen te komen, zeker niet als ik in mijn eentje wandel. Maar ja, hier zijn de herten niet te vermijden. Halverwege Duivendrift hoor ik al burlen. Daar staat het damhert, omringd door hinden. Hij staat recht naar me toe gekeerd, zijn hoofd op en neer bewegend, dreigend te roepen, op wat zal het zijn, 20 meter? Ik durf niet te stoppen om een foto te nemen en loop stevig door, goed luisterend of het hert me niet achtervolgt.

meidoorn

Op het dijkje bij het Renbaanveld mag ik altijd graag even pauzeren, uitkijkend over het meer met aalscholvers en andere watervogels. In de verte hoor ik geburl en geweigekletter. Dat is niet noodzakelijk van een gevecht, ze slaan hun gewei ook in takken. Het geluid komt verontrustend dichterbij. Dat ga ik niet afwachten, ik loop gauw verder. Aan de andere kant van het meer aangekomen hoor ik het hert nog steeds burlen, zo te horen vanaf de plek waar ik net zat. De rest van de wandeling klinkt het gelukkig niet meer zo heel vlakbij, en op de paden loop ik in elk geval niet in mijn uppie.

koningskaars (en de dauw op de bladeren)

kardinaalsmuts

Zaterdag ga ik naar de Kennemerduinen. Wat een verschil met gisteren: ik zie wel overal kapot getrapte bronstplekken langs de paden, maar ik hoor of zie geen hert. Heerlijk ontspannen genieten van al dat natuurschoon om me heen! Het is verbazingwekkend rustig onderweg. Je hoort wel mensen in de verte, en ook de races op Zandvoort en overkomende vliegtuigen. Dat alles benadrukt juist de stilte en de vogels om me heen. Ik ga blijkbaar zo op in mijn omgeving dat een buizerd vlakbij laag over komt scheren, zigzaggend tussen de bomen door.

vogelmeer met aalscholvers

Richting de uitgang stel ik tevreden vast dat een weghuppelend konijn het grootste zoogdier van vandaag was, maar dan doemt in de bocht een koe voor me op. Dit zijn geen gewone koeien, maar roodbruine langharigen met enorme hoorns. De koe is ook verrast mij op zijn pad te zien. Hij neemt het initiatief door met zijn hoofd bewegend alsof het een burlend hert is nog een paar stappen op me af te doen, ik kan zijn hoorns nu zowat aanraken. Ik spreek hem vermanend toe: "nee, nee, geen gesodemieter, ik loop gewoon om je heen en dat is dat". Ik doe wat ik zeg, en de koe staat het hoofdschuddend toe. In een iets ruimere bocht loop ik langs nog een paar koeien om mijn pad te kunnen vervolgen.

bordje op bankje bij vogelmeer

Op zondag wandel ik vanaf het Koevlak naar Parnassia en terug. Deze keer kom ik geen koeien of herten tegen, alleen veel mensen en een paar grazende shetlanders die me geen blik waardig gunnen. Soms is het wel fijn om genegeerd te worden.

Alle foto's zijn in de Kennemerduinen gemaakt.


Bronst 2008 van Linda Hartgring op Vimeo.