Joyriding met de scootmobiel

Een tijdje terug was een tante met wat familieleden in de buurt. Ze hadden hier een bruiloft gehad, en gingen een visje happen aan het strand. Of we zin hadden om mee te gaan? Daar hadden mijn oom die over was uit Australië en ik wel oren naar. We waren met ons zessen, geen probleem, want de familie was met de camper. In de camper stond gedemonteerd de scootmobiel van mijn tante.

Het is natuurlijk ontzettend gezond om zoveel mogelijk in beweging te blijven als je ouder wordt, en alles wat moeizamer gaat. Maar als het moeizamer gaat, dan kom je niet zo ver meer. Die scootmobiel is een uitkomst. Aan het strand zetten mijn neven in een handomdraai het ding in elkaar. Sleuteltje erin scheuren maar. Want dat gaat best hard! Moet je hem wel in stand Haas zetten. Hij kan ook op Schildpad, maar dat is voor watjes.

Ik geloof dat mijn tante best aan het idee heeft moeten wennen. Ze bleef hardnekkig met een stok lopen, terwijl mijn moeder allang aan de rollator was. Nu heeft ze onlangs haar been opengehaald tijdens een scootrondje door haar tuin. Ik vraag me af of ze toen als een schildpad of als een haas ging.

De familie dringt aan dat ik het ook eens moet proberen. Ik geneer me daar voor, de mensen laten denken dat ik gehandicapt ben en je zult het maar echt wezen. Ik wil ook niet de goden uitdagen: ik hoop nog heel lang met de eigen benenwagen toe te kunnen. De nieuwsgierigheid wint. Ik begin als een schildpad, want het is al spannend genoeg. Als ik het knopje 'vooruit' indruk sla ik zelf naar achter, zo spuit ik weg. Van schrik laat ik het knopje los en klap naar voren omdat het ding meteen stilstaat. Dat valt nog niet mee. Na wat heen en weer op de boulevard heb ik nog steeds de slag niet te pakken, maar wel de lol. En ik ben niet eens omgevallen bij het nemen van de bochten.