Een jonge kauw

Ik zit met een vriendin van mij in de tuin, als de buurman met de twee katten mij over de schutting heen een jonge kauw aanreikt. Veel te gevaarlijk voor hem in zijn tuin.

Het is niet duidelijk wat er met hem aan de hand is. Is hij alleen maar erg jong, of misschien tegen een raam aangevlogen, of aangevallen? Het lijkt een goed idee om hem voorlopig in een doos te zetten, zodat hij kan bijkomen. Daar springt hij meteen uit. Ik pak hem weer op en zet hem uit de zon en uit het zicht van potentiële belagers onder een struik met een bakje water ernaast. Hij blijft er braaf zitten.

Na een tijdje komen zijn ouders nabij in een boom zitten. Ze roepen wat heen en weer en de kleine komt onder de struik vandaan. Hij lijkt niets te mankeren. Toch vliegt hij niet naar ze toe en komen zij niet naar hem toe om hem te voeren. Het jong keutelt wat oenig door de tuin richting het schaduwterras tegen het huis aan. Het opstapje van drie treden neemt hij vliegend, dat ziet er goed uit. Ik strooi er wat havermout en zet er een bakje water neer. Wij blijven aan het andere eind van de tuin in de zon zitten.

De ouders komen af en toe vanaf de dakgoot met het jong praten, maar verder gebeurt er niets. Het is zo langzamerhand snikheet in de zon, en we besluiten heel rustig bij het kauwtje in de schaduw te gaan zitten. Ik geloof dat hij dat wel geruststellend vindt. Kan hij even zijn oogjes toe doen, want tjonge wat is hij moe geworden van dat gedoe. Een paar tortels hebben de havermout ontdekt en pikken een graantje mee. Ons kauwtje jaagt ze een beetje weg, we zijn trots op hem. Zelf eten doet hij niet, hij drinkt ook niks. De ouders komen ook niet verder, zeker niet nu we erbij zitten.

Voor de zekerheid bellen we het vogelhospitaal. Die bevestigt dat hij waarschijnlijk net enkele dagen uit het nest is en nog niet zo goed vliegt. De ouders roepen hem van een afstandje om hem als het ware een schop onder zijn kont te geven. Om ze meer de ruimte te geven, gaan we naar binnen. In eerste instantie lijkt hij daar niet onder te lijden, maar dan komt hij naar de deur rennen. Hij springt op de vensterbank en flappert tegen het raam aan.

De vriendin besluit voor de stranddrukte uit naar huis te rijden, en ik besluit om dan maar weer naar buiten te gaan. Die verlatingsstress kan nooit goed voor hem zijn. Ik laat de vriendin uit de voordeur. Als ik terugkom bij de achtertuin is de vogel gevlogen. Denk ik, want ik zie hem nergens meer. Was de paniek dat hij er nu alleen voor stond blijkbaar precies de juiste motivatie om zichzelf te overstijgen.