IM Johanna Hartgring 1951-2013

Zaterdag 19 januari overleed in Frankrijk, waar zij woonde, na een kort ziekbed, mijn zus Ans, Johanna voor de Fransen. Ik ben de nakomer van het gezin, Ans was mijn grote zus.

In Nederland had ze een strandpaviljoen, met haar toenmalige verloofde. Ik heb mooie herinneringen aan die tijd, zoals daar logeren, en dan 's avonds zwemmen in de lichtende zee. 's Winters reisden mijn zus en mijn broer Pim met hun partners naar het zuiden: Frankrijk, Spanje en Portugal. Enkele maanden per jaar trokken ze daar rond met tot kampeerbussen ingerichte bestelbusjes. Ze werkten er in de druivenpluk en kampeerden wild.

Foto: Bob en Maja

Dertig jaar geleden vestigde Ans zich in Zuid-Frankrijk. Ze heeft daar op de boerderij gewerkt, konijnen gefokt, ze was astrologe, ze heeft in het toerisme gewerkt. Ze schilderde en maakte beelden van speksteen. In de eerste tien jaar is ze een aantal keren verhuisd. De laatste twintig jaar woonde ze heel gelukkig in een afgelegen wijkje van een dorp 'met meer schapen dan inwoners', op een heuvel, aan de weg naar de kerk. Ze had er een kleine kring van vrienden, en vanuit Nederland kwamen af en toe vrienden langs.

Ik heb mijn zus frequent bezocht in Frankrijk. We hebben er veel gewandeld. Haar gebrek aan richtingsgevoel en haar zin voor avontuur zijn legendarisch: regelmatig liepen we onszelf vast in de braamstruiken, samen met haar laatste hondje Billie. Die moest dan voorop om de weg te wijzen naar de vrijheid. Wat niet eenvoudig was, want Billie kon zich door veel kleinere openingen in het struweel wringen dan wij. Ik moet nog steeds lachen bij de herinnering aan de keer dat we weer eens de weg kwijt waren, en dat ik van bovenop de berg ineens de ruïne daar beneden herkende. Ans wilde niet geloven dat het de Monastère was, overtuigd als ze was dat die aan de andere kant van de berg zou moeten liggen.

We registreerden alles op foto en video. Ans heeft veel films geproduceerd, van onze vakanties, van het boerenleven daar, en van 'microcosmos', ofwel insecten. Uren en uren konden we doorbrengen in de weides, geduldig sprinkhanen, vlinders en enge torren volgend. Toen Billie een keer vanuit het bos als silhouet aftekende tegen de helle lucht, bracht dat ons op het idee van een schaduwspel. Met onze camera's op het statief filmden we onszelf, achter elkaar staand bewogen we langzaam en zo sierlijk mogelijk. We moesten er drie keer voor terug omdat we te snel, te saai of niet uitgelijnd bewogen, maar het resultaat was ernaar, we leken buitenaardse insecten. Ans monteerde de scènes tot de korte film 'Schimmen'.

Boodschappen doen was ook een feest, met haar vrolijke muziek in de auto, Billie gezellig mee achterin. Ans heeft me het joie de vivre geleerd, en ze leerde me ook om me nooit te schamen om te spelen en plezier te hebben.
Ik zal me haar met vreugde blijven herinneren.

Winterse vogeltherapie

Op doktersvoorschrift scheur ik me los van mijn besognes en stap met mijn camera de sneeuw in. Thijsse's Hof is mijn eerste bestemming. Ik sluip langs de voederplaats om de vogels niet te verstoren, als hovenier Roland me vanuit het open raam van het nieuwe leslokaal gedag roept. Vrolijk zwaai ik terug. De boomklever fotografeer ik op de terugweg.

De vijver staat hoog, net zo hoog als het bruggetje. Het ijs eronder kraakt als ik eroverheen loop. Er ligt een grote, zwarte ster onder het ijs. Sneeuwhoopjes rond de rietstengels waar ze boven het ijs uitsteken. Aan de rechterkant liggen sneeuwvlokkristallen op donker ijs, je ziet de blaadjes onder de ijslaag liggen. Op de grote vijver zie ik diezelfde sterren en rietpluimen met sneeuwvoeten, bronsoranje in de zon, net als de kale takken, warm afstekend tegen het blauwe ijs. Tussen de bomen schittert het rode leslokaal.

Bij het dennenbos flitst een dartel bolletje voorbij. Een vuurgoudhaantje! "Prrrt prrrt," zegt hij. Meen ik me te herinneren. Het wil maar niet lukken met die vogelgeluiden, ik kan ze niet onthouden. Hij fladdert door het bosschage. Ik sta zo stil mogelijk en volg hem met mijn camera, lekker ingezoomd. Gehaast pas ik instellingen aan in de hoop op een geslaagde foto. Helaas, het resultaat is teleurstellend. Even verderop lukt het wel een roodborstje mooi scherp vast te leggen. Zijn borst is net zo rood als de zonnige takken en rietstengels.

Na Thijsse's Hof loop ik een rondje om de hertenkamp. De herten zien er aaibaar uit, met hun wintervacht en zachte ogen. Schapen en geiten komen aanhollen, maar verliezen al snel hun interesse als ik me op een roodborstje richt, alweer. Roodborstjes zijn makkelijke vogels voor fotografen, ze komen zo heerlijk dichtbij. Als ik op de kwekerij aan het wieden was, moest ik oppassen dat ik er niet over struikelde. Wat dat betreft zijn het net merels. Dit roodborstje zit niet echt stil, hij hipt rond, in de sneeuw pikkend naar lekkers. Achter het hek schudt een kip zijn veren op. Eenden dobberen in een deel van de vijver dat opengehouden wordt.

Aan de andere kant van de hertenkamp komt de vijver bijna tot aan het hek waar ik langsloop. Daar komen de eenden aanvliegen. Ze landen met een sliding over het ijs en roetsjen zo de oever op. Ik moet hardop lachen, het is géén gezicht! Ik loop door om ze geen hoop op brood te geven. Er komen weer schapen aanrennen. En een joekel van een, tja wat is het, volgens mij geen kalkoen, die zijn toch niet wit? Hij klinkt wel als een kalkoen. "Brrrlop, brrrlop," komt eruit. "Brrrlop, brrrlop," pruttel ik terug, terwijl ik hem mooi in beeld probeer te krijgen. Zo'n conversatie op niveau, daar knapt een mens van op.

In de wolken

24 cursisten van de fotocursus van Rob Slooten en 10 leden van de beeldhouwgroep TWEEBEE, die zijn begeleid door Karola Veldkamp, tonen hun werk in galerie Het Kunstbedrijf aan de Raadhuisstraat 56b in Heemstede.

Van mij, net als van elke fotografiecursist, hangen er twee foto’s aan de wand, en zijn er vijf foto’s opgenomen in een diashow. De expositie is te zien op zaterdag 5 januari van 13:00 tot 17:00 uur, en zondag 6 januari van 11:00 tot 16:00 uur. Komt dat zien!

[ klik op de uitnodiging om deze te vergroten ]

De foto (rechts) op de uitnodiging is van Manon Wisman, het beeld (links) is van Els Keijser. De uitnodiging is ontworpen door Karola Veldkamp.

Kijk ook eens op het evenement van 'In de wolken' op Facebook!

Kerstkaart ‘sporen…’

Het was een pittig jaar. Omdat ik me steeds vermoeider was gaan voelen, heb ik van alles aangepakt, om mezelf maar in beweging te krijgen. Zo werd ik lid van het IVN Zuid-Kennemerland, de regionale afdeling van de vereniging voor duurzaamheid en natuureducatie. Met groot plezier ben ik actief in de redactie van ons blad De Toorts, dat drie keer per jaar verschijnt. Ook werd ik vrijwilliger bij het Scholenproject van Thijsse’s Hof. Leerlingen van groep 6 van de basisschool krijgen vier keer per jaar een soort biologieles in à la Jac. P. Thijsse: met een vragenlijst lopen ze door de Hof om de natuur van dichtbij te bekijken en zelf te ervaren.

Een baan bij een kwekerij moest ik opgeven omdat het fysiek te zwaar was. In september werd een oorzaak gevonden voor mijn malaise: een trage schildklier. Beetje bij beetje werd de dosis van het synthetische schildklierhormoon verhoogd, tot mijn bloed de laatste keer de goede waardes bleek te hebben. Echter, in de tussentijd kreeg mijn moeder een beroerte, zij verblijft op dit moment op de revalidatieafdeling van een verpleeghuis. Wellicht dat ik door deze nieuwe zorg nog niets merk van een verbeterde levensenergie.

2012 was niet alleen zwaar, ik heb ook ontdekt waar ik blij van word: de natuur, kunst, schrijven, fijne contacten, en het kunnen delen en overbrengen van mijn enthousiasme voor de natuur, aan volwassenen en aan kinderen. Op die weg wil ik voortgaan in 2013.

Wat neem jij mee van 2012, welke weg wil je gaan in 2013? Ik wens jullie en mezelf een mooi nieuw jaar.

Twurprises en marsepeinen vrienden

Twittersint is een virtueel Sinterklaasfeest op Twitter, bedacht door kinderboekenmaakster Rian Visser. Ik deed mee, ik zat in de groep Marsepein. In de aanloop naar 5 december werd er overvloedig gerijmd en spannend gedaan in mijn timeline, en 1 minuut over 12 's nachts vlogen de eerste twittersurprises al over het Internet.

Net als in het echte leven hadden de deelnemers hun verlanglijstjes ingevuld, maar omdat het om digitale cadeaus ging, konden de wensen zo gek zijn als je kon bedenken. Ik had een lange verlanglijst gemaakt, zodat mijn Twittersint ruim keus had. Connie maakte voor mij deze heerlijke Powerpoint Presentatie, waarin ze op rijm al mijn wensen vervulde. Ik moest er hard om lachen, maar was ook ontroerd dat iemand die je niet eens kent, zo veel aandacht aan je besteedt.



Dit is wat ik dichtte voor degene die ik had getrokken:

Lieve Corrie,

Met kinderen, konijnen en een hond
loop je de benen uit de kont
om dat in goede banen te leiden

En dan ook nog aan het werk,
in tweedehands, en in schrijven sterk,
daar hoeft Sint niet over uit te weiden

Dus Sint begrijpt echt heel, heel, heel,
heel goed de wens voor een kasteel,
met landgoed en een moestuin als het kan

Maar ja, hoe gaat Sint dat doen?
Hoe past dat in een virtuele schoen?
En toen bedacht Sint het volgende plan:

Een modulair systeem op A4tjes,
te beginnen met kasteel, moestuin en ruimte voor de diertjes,
en een blanco uitbreidingsvel en actiefiguren

Dan kan Corrie met haar creatieve talent,
misschien wel geholpen door kinderen en haar vent,
zelf eraan voortborduren

Afijn, Sint wil natuurlijk niet zeuren,
maar zag graag dat je het zelf in zou kleuren
naar eigen inzicht en smaak

Sint suggereert nog een speeltuin, een labyrint en een fruitgaard,
een wandelbos, een cacaoplantage en een stal voor zijn paard
Vertel eens, is deze twurprise raak?

De Twittersint (nou ja, eentje ervan dan)

Met de bijbehorende twurprise in pdf:



Ik glunder nog na van het ouderwetse sinterklaasplezier. En ik heb hiermee een boel leuke mensen leren kennen. Twittersint heeft niet voor niets de ondertitel 'Het sociaalste sinterklaasfeest van Nederland'. Volgend jaar weer, Twittersint!