Bob

Ik heb een man ontmoet, Bob heet hij. Het is een heel mooie man, opvallend ook. Hij heeft een blauw pak. Wel een beetje apart, maar dat past bij Bob: hij heeft graag aandacht. Dan gaat hij zich wat uitsloven. Dat zij hem vergeven, want hij geeft mij ook aandacht, hij zingt voor me. Bob kan prachtig zingen. Af en toe kijkt hij of ik wel naar hem kijk. Dan schikt hij wat aan zijn pak, of alles wel goed zit.

Bob is een man van weinig woorden. Hij kan dan wel heel mooi zingen, zijn praatstem klinkt een beetje als een oud cassettebandje. Dat is eigenlijk heel ontroerend. Bob is wel een fladderaar, maar hij zal er niet zo gauw tussenuit vliegen, zo is Bob niet. Bob is heel ontspannen bij me, hij speelt met mijn haar.

Maar ja, Bob heeft al een vrouw. Hij is dol op haar, en zij op hem. Ze zijn al negen jaar samen. Zo heb ik hem ook ontmoet, toen ik bij haar op bezoek ging nadat ik haar op een beurs ontmoet had. Het is niet erg. Ik had toch al de indruk dat ik misschien een kriebelneus van hem kreeg, maar dat kan ook de gewone voorjaarshooikoorts zijn. Ik zie hem wel als ik weer bij haar langsga, dat is genoeg.