Gele trilzwam

Dankzij het blog van Marisca weet ik nu dat dit niet een soort judasoor is, maar een gele trilzwam. Ik kende ze al uit de Waterleidingduinen, maar deze van de foto zit in de Kennemerduinen (ruimer gezegd: Nationaal Park Zuid-Kennemerland). Sinds ik verhuisd ben, moet ik eerst een half uur fietsen voor ik in de Waterleidingduinen ben. Dat valt op zich nog mee, maar met ijzig weer trekt me dat maar matig. Dan kies ik graag voor gemak, en fiets ik in een kwartiertje naar de Kennemerduinen.

Daar moest ik wel aan wennen, deze andere duinen. De sfeer is heel anders dan in de Waterleidingduinen, en ook mag je in de Kennemerduinen niet buiten de paden, wat het avontuurlijk zwerven beperkt. Nu ik er vaker kom, raak ik er in thuis, en ga ik ze toch meer waarderen.

Omdat ik in het begin het gebied nog niet kende, volgde ik de uitgezette routes. Het heeft iets enorm troostrijks om de paaltjes te volgen, je te laten leiden door wat anderen voor je bedacht hebben. Niet hoeven bedenken welke kant je op zal gaan is rustgevend: je mag je overgeven, de touwtjes loslaten, je hoeft niets zelf te beslissen, alleen de ene voet voor de andere te zetten. Ik merkte laatst wel dat ik daardoor ook vergeet om me heen te kijken (nu ik de routes ken). Misschien word het tijd om weer zelf mijn weg te kiezen.

Afijn, die gele trilzwam. Die vind je langs de groene route, richting Brederodeberg. De boom zit er vol mee. Ook twee aan weerskanten, zodat het lijkt alsof de boom oortjes heeft. Deze foto’s zijn van half februari, maar met Kerst zaten ze er ook al! Midden tussen de sneeuw, die knaloranje frummels, prachtig.